"We are unimaginably pained by this “peace on earth” under conditions of terror!": CHRISTMAS CIRCULAR MESSAGE OF THE PATRIARCH OF ALEXANDRIA / Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

 

Patriarchate of Alexandria

THEODOROS II

BY THE GRACE OF GOD POPE AND PATRIARCH OF ALEXANDRIA AND ALL AFRICA TO THE PLENITUDE

OF THE APOSTOLIC AND PATRIARCHAL THRONE OF ALEXANDRIA

GRACE AND MERCY AND PEACE FROM OUR LORD AND GOD AND SAVIOUR

         JESUS CHRIST, WHO WAS BORN IN BETHLEHEM  

My dear and blessed brothers and sisters in Christ,

Filled with festive joy and rejoicing for the great and illustrious day of the Birthday of our Lord and God and Savior Jesus Christ, we exclaim together with the heavenly and bodiless powers  “Glory to God in the highest and on earth peace, good will to men” (Luke 2:14). And on earth, peace! The moving proclamation of the Holy angels who on the night of the birth of our Great God appeared above the God-receiving Cave of Bethlehem, praising and glorifying God, as liturgical beings.

A universal, heart-felt, timeless request, remains unsatisfied after so many centuries! But what an irony! Christmas wishes for peace and happiness when fear, anxiety and terror, following the recent tragic events in the Middle East, have been spread over the globe; when innumerable people are uprooted from their homelands and take the bitter path of the refugee, without knowing the consequences and what will be their end. We are unimaginably pained by this “peace on earth” under conditions of terror!

In the twenty-one centuries that separate us in time from the unparalleled day of the Divine Incarnation, millions of people have sacrificed themselves in war operations, tons of blood have been shed on the battlefields and behind the lines, innumerable are the bloody pages of History, in which “people have shame the beasts.”

Have we ever wondered why? Because humans wanted to build a world without God; without the peace that He gives us. Some did not hesitate to proclaim His death. Most of us have banished Him from our lives to enthrone in His place our self, our vanity and our passions, our “happiness” as we define it. Or what is even most tragic, because some people in the name of God think they have the right to wreak havoc; to exterminate innocents in horrible ways; to destroy in the blink of an eye the labours and fortunes of an entire life, to plunge defenseless women and children and entire societies into fear and insecurity.

Peace according to the eternal and infallible word of our Lord goes hand in hand with justice. As long as humans wrong others, oppress them, exploit them, belittle them, peace cannot flourish.

Our ancient Patriarchate of Alexandria and all Africa, having the entire African continent under its pastoral and Canonical jurisdiction, has the direct and bitter experience of the peoples it has served and still serves over the centuries, of the unjust and cruel exploitation of them, of the bleeding of their wealth-producing sources, of conflict being caused between them by the powerful of the earth and of their displacement from their birthplaces.

My blessed children,

According to Christian teaching, peace is primarily a gift of God; a fruit of the Holy Spirit. We are at peace when Christ dwells in our hearts; when His eternal and unchanged Gospel law guides our steps and inspires our behavior. Peoples and nations coexist peacefully and harmoniously, when we see our fellow human beings as living images of God; if we actually respect the dignity and rights of others, persons and peoples. The word of the Apostle Paul about our Christ “He is our peace” (Eph. 2:14) assures us that the entire Gospel of Christ is essentially the only existing Science of Peace in the world.

With these paternal thoughts, we fervently bless you and paternally exhort each one of you individually: Open wide the doors of your hearts so that they may be filled with the peace of our Christ “which transcends all understanding” (Philippians 4:7). With your presence, your words and your actions, everywhere, in your family, in your work environment, in your friendly and social interactions, become peaceful people, “walk as children of light” (Eph. 5:7).

“Be at peace”, as commanded by Paul, the great apostle of the nations, “and the God of peace will be with you” (2 Cor. 13:11). And this peace is a consequence of the Nativity and a gift of the Incarnate Christ. But it is granted to those who pray and strive for it: “Make every effort to live in peace with everyone and to be holy; without holiness no one will see the Lord” (Heb. 12:14).

A joyous and peaceful Feast of the Nativity!
May the coming year 2024 be happy, blessed and peaceful!

† THEODOROS II

Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa

In the Great City of Alexandria

Feast of the Nativity 2023

Photo from RHASOPHORIA FOR THE SEMINARIANS OF THE PATRIARCHAL ACADEMY OF ALEXANDRIA

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Πατριαρχείο Αλεξανδρείας

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ   Β’

ΕΛΕΩι  ΘΕΟΥ  ΠΑΠΑΣ  ΚΑΙ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ  ΠΑΣΗΣ  ΑΦΡΙΚΗΣ

ΠΑΝΤΙ  Τῼ  ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ  ΚΑΙ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ  ΘΡΟΝΟΥ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΧΑΡΙΣ  ΚΑΙ  ΕΛΕΟΣ  ΚΑΙ  ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ  ΕΝ  ΒΗΘΛΕΕΜ  ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ

ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ  ΘΕΟΥ  ΚΑΙ  ΣΩΤΗΡΟΣ  ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ

            Αδελφοί μου αγαπητοί και ευλογημένοι,

Πλημμυρισμένοι από εόρτιο χαρά και αγαλλίαση για την μεγάλη και επιφανή ημέρα των Γενεθλίων του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ,αναφωνούμε μετά των επουρανίων δυνάμεων Ασωμάτων το «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14) Καί ἐπί γῆς εἰρήνη! Η συγκλονιστική διακήρυξη των Αγίων αγγέλων που τη νύχτα της γεννήσεως  του Επιφανέντος Θεού εμφανίστηκαν πάνω από το Θεοδέγμον Σπήλαιο τής Βηθλεέμ, ανυμνούντες και δοξολογούντες τον Θεό, ως λειτουργικά όντα.

Ένα αίτημα πανανθρώπινο, καρδιακό, διαχρονικό, παραμένει ωστόσο μετά την παρέλευση τόσων αιώνων ανικανοποίητο! Τι ειρωνεία όμως ! Χριστουγεννιάτικες ευχές για ειρήνη και ευτυχία, όταν ο φόβος, η αγωνία και ο τρόμος, μετά και από τα προσφάτως τραγικά γεγονότα στην Μέση Ανατολή, έχουν απλωθεί πάνω από την  υφήλιο·  όταν αναρίθμητοι άνθρωποι ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους και οδεύουν τον πικρό δρόμο τής προσφυγιάς, χωρίς να γνωρίζουν τίς συνέπειες και την κατάληξή τους. Μας πονάει αφάνταστα τούτο το «επί γης ειρήνη» υπό συνθήκες τρόμου!

Στους είκοσι και έναν αιώνες, που μας χωρίζουν χρονικά από την ανεπανάληπτη ημέρα της Θείας Ενανθρώπησης, εκατομμύρια ανθρώπων έχουν θυσιαστεί σε πολεμικές επιχειρήσεις, τόνοι αιμάτων έχουν χυθεί στα πεδία των μαχών και τα μετόπισθεν, αναρίθμητες οι ματωμένες σελίδες της Ιστορίας, στις οποίες «οι άνθρωποι ντροπιάζουν τα θηρία».

Αναρωτηθήκαμε ποτέ το γιατί; Γιατί οι άνθρωποι θελήσαμε να  οικοδομήσουμε ένα κόσμο χωρίς Θεό· χωρίς την ειρήνη πού Εκείνος μας χαρίζει. Κάποιοι  δεν δίστασαν να διακηρύξουν τον θάνατό Του. Η πλειονότητα τον εξορίσαμε από τη ζωή μας για να ενθρονίσουμε στη θέση Του το άτομό μας, τη φιλαυτία μας και τα πάθη μας, την «ευτυχία» μας, όπως εμείς την καθορίζουμε. Ή το τραγικότερο, γιατί κάποιοι στο όνομα του Θεού νομίζουν πώς δικαιούνται να σπέρνουν τον όλεθρο· να  εξοντώνουν με φρικαλέους τρόπους αθώους· να  καταστρέφουν εν ριπή οφθαλμού τούς κόπους και τις περιουσίες μιας ολόκληρης ζωής, να βυθίζουν στο πένθος τα ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα και ολόκληρες κοινωνίες στον φόβο και την ανασφάλεια.

Η ειρήνη κατά τον αιώνιο και αψευδή λόγο του Κυρίου μας συμπορεύεται με τη δικαιοσύνη. Όσο οι άνθρωποι αδικούμε τούς άλλους, τούς καταπιέζουμε, τούς εκμεταλλευόμαστε, τούς υποτιμούμε, ειρήνη  δεν μπορεί να ευδοκιμήσει.

Το καθ' ημάς παλαίφατο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, έχοντας στη ποιμαντική και Κανονική δικαιοδοσία του ολόκληρη την Αφρικανική ήπειρο, κατέχει την αμεσότατη και πικρή πείρα στους λαούς που διακονεί ανά τους αιώνες, της αδίκου και στυγνής εκμεταλλεύσεως αυτὠν, της αφαίμαξης των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, της προκλήσεως συγκρούσεως μεταξύ τους από τους ισχυρούς της γης και της εκτοπίσεώς τους από τους γενεθλίους τόπους.

Παιδιά μου ευλογημένα,

Η ειρήνη, κατά την χριστιανική διδασκαλία είναι πρωτίστως δώρο τού Θεού· καρπός τού Παναγίου Πνεύματος. Ειρηνεύουμε , όταν ενοικεί στις καρδιές μας ὁ Χριστός· όταν καθοδηγεί τα βήματά μας και εμπνέει τη συμπεριφορά μας ο αιώνιος και απαραχάρακτος Ευαγγελικός Του νόμος. Λαοί και έθνη συνυπάρχουμε ειρηνικά και αρμονικά, όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως ζωντανές εικόνες τού Θεού· εάν σεβόμαστε εμπράκτως την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των άλλων, προσώπων και λαών.  Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου για το Χριστό μας «Αὐτός γάρ ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφεσ. 2, 14) μας βεβαιώνει ότι όλο το Ευαγγέλιο του Χριστού στην ουσία είναι η μόνη στον κόσμο υπάρχουσα Επιστήμη περί της Ειρήνης.

Με τις πατρικές αυτές σκέψεις, σάς ευλογούμε διαπύρως και προτρέπουμε πατρικώς τον καθένα σας ξεχωριστά: Ανοίξτε διάπλατα τίς θύρες των καρδιών σας για να γεμίσουν από την ειρήνη τού Χριστού μας «τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» (Φιλιπ.4,7). Με την παρουσία σας, τα λόγια και τίς πράξεις σας, παντού, στην οικογένειά σας, στο εργασιακό σας περιβάλλον, στις φιλικές και κοινωνικές σας αναστροφές, γίνετε οι ειρηνικοί άνθρωποι, « ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε»(Ἐφεσ.5,7)

«Εἰρηνεύετε», όπως παραγγέλλει ο μέγας απόστολος των εθνών Παύλος, «καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης θά εἶναι μαζί σας» (Β’ Κορ. 13,11). Και αυτή η ειρήνη είναι συνέπεια της Γεννήσεως και δώρο του Ενανθρωπήσαντος Χριστού. Χαρίζεται όμως σε αυτοὺς που προσεύχονται και αγωνίζονται γι’ αυτήν· «εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον» (Ἑβρ. 12 ,14).

Πανευφρόσυνα και ειρηνικά Χριστούγεννα!
Καλό, ευλογημένο και γαλήνιο το ανατέλλον έτος 2024!

† Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ  Β’

Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας
Άγια Χριστούγεννα 2023

Please, see also

December 2023 in Africa

 

CELEBRATION OF THE NATIVITY OF LORD JESUS CHRIST - Uganda

Σουδάν: οδεύοντας προς γενοκτονία!...

Σημείωση: Η φωτογραφία δείχνει τον Άνταμ Άμπντελ, ένα νεαρό αγόρι απ’ το κέντρο του Νταρφούρ. Κάηκε σοβαρά όταν η σουδανική κυβέρνηση έριξε βόμβα έξω απ’ το σπίτι του, στο Μπούργκου του Σουδάν, στις 12 Φεβρουαρίου του 2015. Αυτές οι βιαιοπραγίες συνεχίζονται κι όλα τα σημάδια δείχνουν τώρα προς η κατάσταση φαίνεται να οδεύει προς τη γενοκτονία. Όμως, λόγω του ακραίου κινδύνου και των περιορισμών που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι, βασιζόμαστε σε παλαιότερες εικόνες για να απεικονίσουμε τη βία που εκτυλίσσεται σήμερα. Καθώς το Νταρφούρ οδεύει ξανά προς τη γενοκτονία, οι δημοσιογράφοι πρέπει να μπορούν να καταγράφουν τη φρίκη, ώστε να σταματήσει η αιματοχυσία, και να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι. Εικόνα: Adriane Ohanesian

Από το Avaaz

• Σουδάν: Η Αμερικανίδα πρεσβεύτρια στον ΟΗΕ κάνει λόγο για ωμότητες στο Νταρφούρ που θυμίζουν τη γενοκτονία του 2004 (ΕΡΤ)
• Σουδάν - ΟΗΕ: Πληροφορίες για τουλάχιστον 13 ομαδικούς τάφους στο Νταρφούρ (ΑΝΤ1)
• Πόλεμος στο Σουδάν: Ένα παιδί σκοτώνεται, τραυματίζεται ή δέχεται επίθεση κάθε ώρα (CNN)

Αγγλικά:

• Χάος στο Σουδάν: Ποιος παλεύει για την εξουσία και γιατί δεν έχει σταματήσει (The New York Times)
• Σουδάν: Η πόλη του Νταρφούρ καταστράφηκε (Human Rights Watch)
• Σουδάν: Ανεξέλεγκτα εγκλήματα πολέμου καθώς άμαχοι σκοτώνονται τόσο σε σκόπιμες όσο και σε αδιάκριτες επιθέσεις (Amnesty International)
• Μια γενοκτονία εκτυλίσσεται —και πάλι— στο Σουδάν, κι ο κόσμος κάνει ελάχιστα (The Washington Post)
• Νταρφούρ: Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ξεκινά έρευνα για αυξανόμενη βία (United Nations)

 

Tidar (Marriage) - International Trailer

Tidar (Marriage) - International Trailer from Project dldl/ድልድል on Vimeo.

Based on real people's stories and testimonies collected through research in Ethiopia, docudrama Tidar (Marriage) tells the story of Genet, who is experiencing domestic violence, and presents her search for a moral and practical solution to her situation within the village community. It shows how the community responds to Genet’s predicament and how personal faith, religious mediation and theological teaching influence how she thinks through her situation. The aim of the film is to raise awareness about the complex role that religion can have in situations of domestic violence in the Ethiopian Orthodox community, influencing both victim and perpetrator rationalisations and behaviour.

The film is re-enacted by Amharic-speaking actors in Ethiopia, with subtitles being produced in Tigrigna, Afaan Oromo and English. The current trailer is the English international version.

The film was written and directed by Dr Romina Istratii and produced by Hermon Hailay and Max Conil of Exile Pictures and Yidnekachew Shumete of Kurat Pictures.

The production was funded by UK Research and Innovation (UKRI) under the Future Leaders Fellowship grant 'Bridging religious studies, gender & development and public health to address domestic violence” (Grant Ref: MR/T043350/1) and is part of project dldl/ድልድል, a research and innovation project dedicated to the development and strengthening of religio-culturally sensitive domestic violence alleviation systems in East Africa and the UK: projectdldl.org

The film trailer is made available under a CC BY-NC-ND license.

Συναγερμός στην Ευρώπη για την «αφρικανικό ξεσηκωμό»! Οι υπουργοί Άμυνας της ΕΕ συζητούν την κατάσταση

 

militaire.gr

Οι υπουργοί Άμυνας της ΕΕ θα συζητήσουν την κατάσταση στην Γκαμπόν στην σύνοδό τους στο Τολέδο, στην Ισπανία, δήλωσε σήμερα ο επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Ζοζέπ Μπορέλ, σημειώνοντας ότι, αν επιβεβαιωθεί ότι έγινε πραξικόπημα στην χώρα αυτή, θα πρόκειται για ένα γεγονός που θα προκαλέσει μεγαλύτερη αστάθεια στην περιοχή.

“Αν αυτό επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται για άλλο ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που αυξάνει την αστάθεια σε όλη την περιοχή”, σημείωσε ο Μπορέλ μιλώντας στη σύνοδο των υπουργών Άμυνας της ΕΕ στο Τολέδο.

Ομάδα υψηλόβαθμων αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων της Γκαμπόν παρουσιάστηκε στην κρατική τηλεόραση νωρίς σήμερα το πρωί και ανακοίνωσε ότι κατέλαβε την εξουσία, μετά την ανακοίνωση από την κρατική εκλογική επιτροπή ότι ο πρόεδρος Αλί Μπονγκό εξασφάλισε τρίτη θητεία στην προεδρία.

Η Γαλλία παρακολουθεί με την μέγιστη προσοχή την κατάσταση στην Γκαμπόν, δήλωσε παράλληλα σήμερα η Γαλλίδα πρωθυπουργός Ελιζαμπέτ Μπορν.

Απευθυνόμενη στους Γάλλους πρεσβευτές που έχουν συγκεντρωθεί στο Παρίσι για την ετήσια σύνοδό τους, η Μπορν απαρίθμησε αρκετές πρόσφατες κρίσεις που αντιμετώπισε η γαλλική διπλωματία “και εφεξής την κατάσταση στην Γκαμπόν την οποία παρακολουθούμε με τη μέγιστη προσοχή”.

Ο γαλλικός μεταλλευτικός όμιλος Eramet, ο μεγαλύτερος παραγωγός μεταλλεύματος μαγγανίου υψηλής ποιότητας στον κόσμο χάρη στο ορυχείο του Moanda στην Γκαμπόν, ανακοίνωσε σήμερα ότι αναστέλλει όλες τις δραστηριότητές του στη χώρα μετά τα γεγονότα που σημειώθηκαν τη νύχτα, κάτι το οποίο οδήγησε στην πτώση των μετοχών του κατά 18%.

“Μετά τα τελευταία γεγονότα”, ο όμιλος “διέκοψε” τις δραστηριότητές του στην Γκαμπόν και “παρακολουθεί” την κατάσταση για να “προστατεύσει την ασφάλεια του προσωπικού (του) και την ακεραιότητα των εγκαταστάσεών (του)”, διευκρίνισε ο όμιλος σε ανακοίνωσή του στο AFP.

Ο Eramet απασχολεί περίπου 8.000 ανθρώπους στην Γκαμπόν, στην πλειονότητά τους πολίτες της χώρας.

Η Κίνα παράλληλα κάλεσε “τις εμπλεκόμενες πλευρές” στην Γκαμπόν “να εγγυηθούν την ασφάλεια” του προέδρου Αλί Μπονγκό, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου χώρα της Αφρικής.

“Η Κίνα παρακολουθεί στενά την εξέλιξη της κατάστασης στην Γκαμπόν και ζητεί από τις εμπλεκόμενες πλευρές να ενεργήσουν για το συμφέρον του λαού της Γκαμπόν (…) για την άμεση επιστροφή στην φυσιολογική τάξη, όπως και να εγγυηθούν την προσωπική ασφάλεια του Αλί Μπονγκό”, δήλωσε ο εκπρόσωπος της κινεζικής διπλωματίας Ουάνγκ Ουενμπίν.

 

2023: Αδιανόητη η σφαγή των χριστιανών στη Νιγηρία!

 

Φωτο από εδώ, όπου σχετικό ρεπορτάζ

Ηλίας Καλλιώρας

newsbreak.gr

Σφαγιασμός χριστιανών 2023:

Περισσότεροι από 2.500 Χριστιανοί σφαγιάστηκαν από τους Φουλάνι Τζιχαντιστές και άλλους συμμάχους τους πρώτους έξι μήνες του 2023.

350 θάνατοι καταγράφηκαν σε 18 μόλις ημέρες μεταξύ 12 και 30 Ιουνίου.

Οι ισλαμιστές επίσης έκαψαν 1.400 σπίτια και συνέλαβαν 3.700 αμάχους.

Διαπιστώθηκε επίσης ότι τουλάχιστον 18.200 εκκλησίες, 1.000 παραδοσιακά θρησκευτικά ιερά και 800 συναγωγές και 2.200 χριστιανικά σχολεία έχουν καεί ή καταστραφεί άσκοπα.

Με 1100 χριστιανικές κοινότητες να έχουν ξεριζωθεί, εκατομμύρια χριστιανούς να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τους προγόνους τους.

Εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί έχουν ασπαστεί το Ισλάμ, ενώ δεκάδες χιλιάδες χριστιανές γυναίκες έχουν πέσει θύματα βιασμού ή σεξουαλικής κακοποίησης ή υποδούλωσης.

Τουλάχιστον 15 εκατομμύρια χριστιανοί είναι εσωτερικά εκτοπισμένοι ή πρόσφυγες.

Πρόκειται για μία γενοκτονία, για την οποία δεν μιλάει κανείς…

 

ΕΝΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΑΤΘΙΑ ΣΤΗΝ ΜΠΟΥΚΟΜΠΑ ΤΗΣ ΤΑΝΖΑΝΙΑΣ

 

 

Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής

Στόν Ἀπόστολο Ματθία ἀφιερώθηκε, τήν ἡμέρα τῆς μνήμης του 9/8, ἡ νέα Ἐνορἰα στήν πόλη Shamba τῆς Τανζανίας.

Γι' αὐτό τό γεγονός μετέβη στήν πόλη αὐτή ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Μπουκόμπας καί Δυτικῆς Τανζανίας κ. Χρυσόστομος καί τέλεσε τἠν Θεία Λειτουργία, σέ ἕνα πρόχειρο Ναό, μαζί μέ ἄλλους ἱερεῖς τῆς Ἀριχερατικῆς Περιφέρειας Μουλέμπας. Μαζί καί δύο Ἱερεῖς πού φέρουν τὀ ὄνομα τοῦ Ἀπ. Ματθία. Μέ χαρά ἐκκλησιάσθηκαν οἱ λίγοι, ἀλλά παλαιοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί. 

Ἡ Shamba εἶναι ἡ πόλη στήν ὀποία ἠ Ὀρθοδοξία πῆγε τό 1970. Ἦταν ὁ ἀρχαιότερος ὀρθόδοξος πυρήνας στήν περιοχή. Μέ χαρά εἶδαν τόν Ἐπίσκοπο τους καί πολλούς ἱερεῖς καί ζήτησαν νά ἀγορασθεῖ οἰκόπεδο καί νά κτισθεῖ Ναός. Γι'αὐτό ἔκαναν ὅλοι μαζί ἱκεσία στόν Ἀπ. Ματθία νά τούς βοηθήσει νά ἀποκτήσουν ναό ὕστερα ἀπό 50 χρόνια προσμονῆς. 

 

*Ἐλπίζουμε, ὅτι κάποιοι ἀπ'αὐτούς πού θά διαβάσουν αὐτή τήν εἴδηση νά βοηθήσουν νά γίνει πραγματικότητα τό ὄνειρο 50 ἐτῶν. Νά κτισθεῖ Ναός πρός τιμήν τοῦ Ἀπ. Ματθία, πού ἴσως θά εἶναι ὁ μοναδικός σ'ὅλο τό κόσμο. Ἀμήν.*

https://www.facebook.com/profile.php?id=100055952163170

 

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Τανζανία, δείτε εδώ παρακαλώ. Για το πώς έφτασε η Ορθοδοξία στην Τανζανία, εδώ.

 

 

Πραξικόπημα στο Νίγηρα: οι εξελίξεις τρομάζουν τη δύση - ποιοι ετοιμάζονται να εμπλακούν...

 Κλικ εδώ παρακαλώ!

 

The feast-day of St. Markella of Chios (July 22) & a shocking message regarding child abuse

 

This article was written on the occasion of the feast of the holy Virgin Martyr Markella of Chios (the 'Chiopolitis' - a native of Chios, Greece), whose memory is commemorated on July 22nd.

Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries

Source: euxh.gr (Translation:  K.N.)

Saint Markella was murdered with unprecedented ferocity by her own father, who was obsessed with sexual lust for her! The girl resisted his wishes to the death – literally - but he finally chased her to the shore and slaughtered her when she became trapped among the rocks! The people of Chios confirm that every year, on the day of her memory, the waters at the site of her slaughter turn red by themselves, as if they too want to honour the pure, virgin blood that was so unjustly and tragically spilled there.

The saint is characterized as 'Virgin-Martyr', because 'virgin' in the ancient Greek language (parthenos) does not only mean a person who is sexually untouched and pure; it is also used when referring to a girl (a young woman, mainly a teenager - unmarried of course). A Christian girl who has not been married is taken for granted to be physically (sexually) unmolested, which is why the Greek terms for 'daughter' and 'virgin' have become synonymous. This is why young and unmarried women who had martyred for their faith in Christ and His teaching are called 'Virgin Martyrs'.  Examples of Virgin Martyrs are Saint Marina, Saint Kyriake, Saint Paraskeve, Saint Christina, Saint Barbara, Saint Ekaterina, e.a.. The first four mentioned here are commemorated in July.

The feast-day of St. Markella marks the commemoration of her exceptionally brutal martyrdom (by an abhorrent example of a father who had lost his senses with carnal lust for his daughter to such a degree that he finally hunted her down and slaughtered her far more viciously than the slaughtering of a lamb); a martyrdom that conveys through the centuries a profoundly shocking message regarding child abuse. The element underlying her story that has left a deep impression in people more than any other is precisely the shocking manner of her death and the natural perpetrator of her murder.

 

Location marking where the martyr was slaughtered and the water turns blood-red annually on her feast-day.

Shrine on the coast - facing the martyr's place of martyrdom

The Monastery of Saint Markella on Chios Island, Greece

The same is true for the feast day of the Holy Great Martyr Barbara (December 4^th), where the predominant element of her life that has impressed people is the fact that her own father betrayed her to the Romans as a Christian, allowing her to be subjected to gruesome torture and finally, upon his personal insistence, to be decapitated by his own hand (only to be struck and killed by a bolt of lightning a few days later).  This detail is the reason Saint Barbara has been established in Greece as the patron saint of the Military Division of Heavy Artillery.

Saint Barbara being decapitated by her father

Two other (but less well-known) saints who were murdered by their father are the Great Martyr Christina, horrifically tortured for being a Christian (commemorated July 24^th)

 

Saint Christina

and Saint Philothea of Arges, Romania, (commemorated December 7^th). Orphaned on the mother’s side and with an abusive stepmother, the saint was mortally wounded by her father (possibly not intending to kill her) because she was giving away to the poor most of the food her stepmother would give her to take to her father working in the fields. She was only 12 years old!

 

Saint Philothea of Arges, Romania

We might also mention two married Christian women who were victims of domestic violence and are also honoured by the Church as martyrs: they are the Saints both named Thomais: Saint Thomais of Lesvos Islqnd, Greece (commemorated January 3^rd) who was beaten to death by her husband, and Saint Thomais of Alexandria, Egypt (commemorated April 14^th), who was murdered by her father-in-law for resisting his sexual desires!

      

  

Saint Thomais of Lesvos Island (Greece) & Saint Thomais of Alexandria Egypt

The conclusion one reaches from all the above instances is that domestic violence and child abuse was brought to light by Christians and openly denounced through the Christian Synaxarions (Books of Saints’ biographies) mentioning women victims of such violence who are commemorated annually by the Church as saints and martyrs.

It must be emphasized that a person is deified (recognized by the Church as a saint), through evidence of their unyielding faith and love for Christ. They have also been recognized as saints for steadfastly defending their moral Christian principles to their dying breath - and not merely because they happened to have fallen victims to a certain kind of criminal behaviour. The same applies to all the martyrs who had preferred torture and death rather than betray their faith and their moral principles. Most of them would have attained sainthood anyway, for having lived holy lives; although a holy life was also understood as an occasion for them to be tested unto death, even sacrificing their very lives and - according to Orthodox Christianity – anticipating they have earned Eternity.

 

Όταν ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ συναντά τον πρώτο Αφρικανό μαθητή στην Αθωνιάδα...

 

Αρχιμ. Τιμόθεος Ntumba, Πατριαρχικός Επίτροπος Ιεράς Επισκοπής Γκόμας
Ελληνορωμαϊκά
https://www.facebook.com/timotheos.ntumba.3

Πριν πάμε στην μαρτυρία... ευδόκησε ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ και αυτός μετά από δεκαετίες να ανοικοδομηθεί στον Άγιο ο πρώτος Ιερός Ναός του στην καρδιά της Αφρικής

Γκόμα, στις 06.06.2023

ΜΕ ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΕ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΜΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙ

Όταν ήμουν μαθητής Αθωνιάδος Εκκλησιαστικής Ακαδημίας του Αγίου Όρους το 1990, άκουγα όλοι να μιλάνε για τον Γέροντα Παΐσιο. Π.χ. λέγανε: «Ο Γέροντας Παΐσιος μου είπε», ή «Τι είπε ο Γέροντας Παΐσιος», ή «Πήγαινε να το πεις στον Γερο-Παΐσιο», κλπ.
Αρκετές φορές επέστρεφαν από την Αθωνιάδα Σχολή πολλοί συμμαθητές μου και τους ρωτούσα πού ήταν, απαντούσαν «Ήμασταν στην Παναγούδα, στον Πατέρα Παΐσιο».
Έτσι, κάποιο ευλογημένο πρωί, συνοδευόμενος από έναν από τους Καθηγητές μας της Αθωνιάδος Σχολής, τον κ. Αθανάσιο Ρακοβαλή, έφτασα στο Κελί του. Εκείνα τα χρόνια ήμουν ο μόνος μαθητής Αθωνιάδος από την Αφρική που ζούσα στις Καρυές. Όταν με είδε ο Γέροντας Παΐσιος, έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου, και εγώ τον κοιτούσα με όλη μου την προσοχή. 

Λίγο μακριά πριν τον πλησιάσω για να φιλήσω την Αγία του Δεξιά, μου είπε με δυνατή φωνή «Ντούμπα, εσύ είσαι;». Και εγώ με έκπληξη, μέσα στην καρδιά μου έλεγα "πώς ξέρει το όνομά μου, χωρίς να με ρωτήσει πώς σε λένε, όπως με ρωτάνε όλοι!", είπα "Ναι, Γέροντα, εγώ είμαι". Και κατευθείαν χωρίς να συστηθούμε, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο, σαν να είχαμε δει ο ένας τον άλλον πολύ πριν, μου είπε ο Άγιος Παΐσιος: «Ξέρεις τι σημαίνει το όνομά σου;» και του απάντησα: «Γέροντα, τα παιδιά στη Σχολή με κοροϊδεύουν και μου λένε τούμπες και κάνουν ταυτόχρονα τούμπες στον αέρα». Μου είπε «όχι, το όνομά σου σημαίνει ύψωμα, και εύχομαι να γίνεις ένα ύψωμα και πολύς κόσμος θα βοηθηθεί κοντά σου!». Είναι περιττό να επισημάνω ότι αυτή είναι η έννοια του ονόματός μου, στη μητρική μου γλώσσα. 

Αφήνοντας για λίγο τους άλλους επισκέπτες, που βρίσκονταν στην αυλή του Κελιού του, ο Άγιος Γέροντας στράφηκε ξανά προς το μέρος μου, καθώς ατένιζα συνεχώς το βλέμμα μου πάνω του, και μου είπε «Από το Ζαΐρ δεν είσαι;» Αυτό πάλι με εξέπληξε πολύ, γιατί δεν με ρώτησε καν από που είμαι, αλλά μου είπε ο ίδιος από πού κατάγομαι. Εκείνα τα χρόνια το Κονγκό ονομαζόταν Ζαΐρ. Είπα «Ναι, Γέροντα, είμαι από το Ζαΐρ». Και πρόσθεσε, χαϊδεύοντάς με στον ώμο, λέγοντας: «Στην Ελλάδα δεν έχουμε κανένα λουλούδι από το Ζαΐρ, εύχομαι να γίνεις εσύ». [ Αυτό που είπε ο Άγιος είναι βέβαια μια ευχή. Και ανάμεσα στην ευχή και την πραγματικότητα, το χάσμα είναι ιλιγγιώδες]. Ίσως να το είπε έτσι ο Γέροντας Παΐσιος, διότι είμαι ο πρώτος Αφρικανός μαθητής στην Ιστορία της Αθωνιάδος Σχολής. Και οπωσδήποτε είναι μια ιστορική ευθύνη! Ο Θεός ζητά πολλά από αυτούς στους οποίους έχει δώσει πολλά.

Καθώς καταλάβαινε με το διορατικό του Πνεύμα ότι ήθελα να του μιλήσω και ότι δεν τολμούσα να του το ζητήσω από βαθύ σεβασμό και ευλάβεια απέναντί του, με πήρε από το χέρι και σταθήκαμε λίγο δίπλα στο Κελί του προς τη δεξιά πλευρά, καθώς μπαίνουμε στο Κελί του, εκεί όπου είχε τον μικρό του κήπο (τον μπαξέ) με ντομάτες, κλπ., ενώ οι προσκυνητές είχαν μείνει καθισμένοι στην αριστερή πλευρά πάνω στα κούτσουρα-καθίσματα. Του άνοιξα όλη μου την καρδιά, του είπα όλα μου τα προβλήματα, μικρά και μεγάλα, και μου έδινε τις συμβουλές του. Αλλά μου έκανε πολύ εντύπωση που οι λύσεις που μου έδινε ο Άγιος Παΐσιος στα προβλήματά μου ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που μου είχαν δώσει άλλοι πνευματικοί λίγους μήνες πριν στην Αθήνα αλλά και στο Άγιον Όρος, όταν τους είχα μιλήσει. 

Ο υπό ανέγερση ναός του αγίου στο Κονγκό (από εδώ)

Και αρκετές φορές όταν του έλεγα πάνω στην κουβέντα αυτό που μου είχαν απαντήσει οι προηγούμενοι, φαινόταν έντονα ενοχλημένος με τις απαντήσεις τους. Εγώ όμως τους δικαιολογούσα μέσα μου, διότι ίσως δεν με καταλαβαίνανε καλά, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε καλά μαζί τους. Ενώ με τον Γέροντα Παΐσιο μιλούσα με σπάνια άνεση κάθε φορά, και δεν μπορούσα να το εξηγήσω αυτό. Αφού λοιπόν με νουθέτησε και μου μίλησε για πρώτη φορά στην ζωή μου για την προσευχή του Ιησού «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», επιστρέψαμε στην Σχολή με τον κ. Αθανάσιο Ρακοβαλή, τον οποίο ευχαριστώ απεριόριστα, που με συνόδευσε στον Γέροντα Παΐσιο, στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Και τώρα τον δρόμο προς την Παναγούδα τον είχα μάθει (αν και πολλές φορές χανόμουνα εκεί στα δάση και αντιλαμβανόμουνα ότι είχα χαθεί όταν αντίκριζα μπροστά μου την Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος. Και άντε τώρα να ξαναγυρίσεις, μέσα στα χιόνια….)
Ναι, είχα μάθει το Κελί του Γέροντα Παΐσιου, στην Παναγούδα, μπορούσα πλέον να πηγαίνω μόνος μου πολλές φορές, ειδικά τα απογεύματα που είχαν ήδη φύγει οι επισκέπτες, να τον δω, να ακούσω τις συμβουλές του και να παίρνω τις ευχές και ευλογίες του, κυρίως όμως πήγαινα για να τον βλέπω. Η θέα του με αρκούσε και αισθανόμουν σαν να βρισκόμουνα στον Παράδεισο. Πράγματι και ο Παράδεισος είναι θέα. Η θέα του γλυκυτάτου Προσώπου του Χριστού, καθώς εστί, στην δόξα Του: «Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου» ( Κατά Ιων. 17.24).

Πολλές φορές θυμάμαι μόνο όταν πήγαινα στο Κελί του, αλλά δεν θυμόμουνα καλά-καλά πώς επέστρεφα στη Σχολή, διότι ο δρόμος της επιστροφής ήταν πάντα πολύ ελαφρός, σύντομος και γρήγορος. 

 

Φωτο από την ανάρτηση Τρεις σύγχρονοι άγιοι & οι αφρικανικοί λαοί (& εδώ)

Μερικές παρατηρήσεις για τον εαυτό μου:
1. Εκείνη την πρώτη μέρα που είδα τον Άγιο Παΐσιο και με δίδαξε πώς να λέω την ευχή , την προσευχή του Ιησού, ένιωσα μέσα μου σαν να είχε σπαρθεί η προσευχή του Ιησού στην καρδιά μου. Ένας σπόρος που φύτρωσε ίσως την ίδια ημέρα και δεν σταμάτησε ποτέ να μεγαλώνει. Μυστήριο πράγμα!
2. Την πρώτη μέρα που τον είδα, αισθάνθηκα μέσα μου σαν να είδα τον Μέγα Αντώνιο. Για αυτό, επιστρέφοντας στη Σχολή, όλο το βράδυ, για να παραμείνω πνευματικά συνδεμένος με τον π. Παΐσιο που είδα, - οι σκέψεις μου ήταν τόσο αχώριστες από αυτόν- διάβαζα τα Αποφθέγματα του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου εκ του Γεροντικού. Και ευχαριστούσα τον Θεό που με αξίωσε εκείνη την ημέρα να δω τον Άγιο Αντώνιο στο πρόσωπο του Γέροντα Παϊσίου !

3. Όλα όσα μιλούσα στον Γέροντα Παΐσιο κάθε φορά που πήγαινα στην Παναγούδα τα καταλάβαινε ευθέως χωρίς ποτέ, ούτε μια φορά, να μου ζητήσει να το επαναλάβω για να το καταλάβει καλύτερα, όπως κοινώς συμβαίνει πολλές φορές . Και ό,τι μου έλεγε, ακόμα και τις λέξεις που άκουγα για πρώτη φορά, όλα τα καταλάβαινα με τη μια, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να ανοίξω ένα λεξικό για να ψάξω το νόημα των λόγων του. Ωστόσο, ως μαθητής Αθωνιάδος, και αργότερα ως φοιτητής Πανεπιστημίου Αθηνών και Θεσσαλονίκης, χρησιμοποιούσα και χρησιμοποιώ πάντα το λεξικό για να ελέγξω τη σημασία και την ετυμολογία των λέξεων. 

Όταν άκουγα τον Γέροντα Παΐσιο -είτε όταν μιλούσε στους προσκυνητές, είτε όταν ήμουν μαζί του μόνοι μας οι δύο μέσα στο Κελί του, όπου λόγω κρύου το χειμώνα, με έβαζε, από αγάπη του για να μην κρυώσω, μια και είμαι από άλλο κλήμα- δεν χρειαζόμουνα τον Μπαμπινιώτη για να καταλάβω καλά τους όρους και τις λέξεις του, αφού τα λόγια του είχαν την δύναμη της φλόγας της Πεντηκοστής, και διερμηνεύονταν μόνα τους στο πνεύμα μου. Όταν μου μιλούσε ο Πατήρ Παΐσιος, δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να τον ρώτησα τι σημαίνει αυτή η συγκεκριμένη λέξη ή η τάδε φράση. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως καταλάβαινα όλα όσα μου έλεγε από πλευράς συνεννόησης και συνομιλίας. Καταλάβαινα αμέσως και κρατούσα στη μνήμη μου ό τι μου έλεγε, χωρίς ούτε μια φορά να χρειαστεί να επαναλάβει κάτι για την καλύτερη κατανόησή του... Πολλές φορές είχα ερωτηθεί: Μήπως δεν μου μιλούσε στα ελληνικά; Μήπως μιλάγαμε και οι δύο στα γαλλικά; Ό,τι ήθελα να του θέσω σαν ερώτηση, του το έθετα με ευκολία, χωρίς να ψάχνω λέξεις, σαν να του μιλούσα στη μητρική μου γλώσσα.

Να είναι πάντα κοντά μας ο Άγιος Παΐσιος και να πρεσβεύει για μας στην Ιεραποστολή, τώρα που χτίζουμε τον Ιερό Ναό του στην Περιοχή μας. Να ευλογεί πλουσιοπάροχα όλους όσους μας στηρίζουν και συμβάλουν στο έργο οικοδομής του Ιερού Ναού Αγίου Παϊσίου Γκόμας. «Και μόνον αν σκεφτεί κανείς ότι μπαίνοντας στον Ναό του Θεού μπαίνει στο σπίτι του Θεού και εκεί δέχεται την Θεία Χάρη και αγιάζεται, είναι αρκετό για να συγκλονιστεί». (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
«Άγιε Πατήρ ημών Παΐσιε, αεί πρέσβευε υπέρ ημών».

Ευδόκησε ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ και αυτός μετά από δεκαετίες να ανοικοδομηθεί στον Άγιο ο πρώτος Ιερός Ναός του στην καρδιά της Αφρικής
στις 2 Ιουνίου γράψαμε
"στα τόσα παράδοξα που γίνονται στον πλανήτη, γίνεται και ένα ΚΑΛΟ . Οικοδομείται Ναός του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ στην Αφρική". Βλ. https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2023/06/blog-post_67.html?m=1

Objevování Afriky

 

Jaromír Němec

afrikaonline.cz

Čtvrtý díl série článků podrobně popisující Afriku. Aneb, co by měl o Africe vědět středoškolák IV.
Přehled o tom, jak okolní svět objevoval Afriku. Objevitelské výpravy jsou podrobněji popsány zejména z pohledu Evropana, jelikož tyto výpravy předcházely vzniku kolonií. Dále jsou zde uvedeny – první zmínky o Africe, vznik jejího jména a vůbec první expedice kolem Afriky, tj. začátek objevování pobřeží Afriky a postupné cesty do nitra kontinentu a samozřejmě i Češi v Africe.

  

Objevitelské cesty

Afrika pro nás Evropany zůstávala po dlouhou dobu neprobádaným a neobjeveným kontinentem. Hlavní měrou se na tom podílely nepříznivé fyzicko-geografické poměry Afriky – malá členitost pobřeží bez větších možností přistávání lodí, nepřístupné vnitrozemí spolu s nevhodnými klimatickými podmínkami (pouště a pralesy) a nesplavnost velkých řek. Objevování Afriky zastavila též arabská invaze a rozšíření islámu v severní části Afriky. Evropané tak byli nuceni objevovat dalekou jižní část kontinentu. Hlavním motivem objevitelských cest byly obchodní a koloniální zájmy a dobývání území.
Přes uvedené první evropští objevitelé byli příkladem osobní statečnosti a zanícení vědci.

Prvními Evropany, kteří dorazili do Afriky byli Řekové, kteří se o Africe dozvěděli pravděpodobně od Féničanů (Féničané byli semitský kmen, který osídlil krajinu podél pobřeží Syropalestinské oblasti.), kteří od roku 900 př. n. l. obchodovali s Berbery od dnešního Maroka po dnešní Libyi. Pronikli až za Gibraltarský průliv k souostroví Madeira. V 5 století př. n. l. řecký dějepisec Herodot uvádí, že o století dříve Féničané obepluli celou Afriku na příkaz egyptského faraona Neka. Cestu započali v Rudém moři a během tří let se vrátili do Egypta od západu.
Řekové založili první osady v Africe okolo 7. st. př. n. l. v oblasti východní Libye a Libyí nazývali i kontinent a oblasti delty Nilu. Na svých objevných či obchodních trasách poznali Egypt, Etiopii i Fénickou část Afriky. I Řekové se pokusili obeplout Afriku. Výpravu vedl Eudoxus. Výsledek výpravy je nejasný.
Objevné cesty po Africe vykonali i Kartagiňané. Kolem roku 470 př. n. l. pod vedením vojevůdce Hannona objevovali celé západní pobřeží a pravděpodobně došli až do Guinejského zálivu k hoře Kamerun.
Dalšími neafričany, kteří objevovali kontinent, byli Peršané (pod vedením prince Setaspese), kteří se prý dostali též do oblasti Guinejského zálivu.
Nesmíme však zapomenout na Indy, kteří od 1 tisíciletí př. n. l. objevovali východní pobřeží Afriky.

 

Nadvládu Řecka a Kartága ve Středozemí nahradil Řím, který postupně obsadil celé území severní Afriky a dolního Egypta. Římanův vděčíme za název kontinentu. Původně tak nazývali oblast okolo Kartága a později označení přešlo na celý kontinent. První velkou objevnou výpravu uskutečnili Římané roku 60, kdy se vydali hledat prameny Nilu. Dva centurioni pronikli až k ústí Bahr al-Chazálu, kde jim další cestu přerušily plovoucí ostrovy. Další zajímavou výpravu podnikl kupec Diogenes, který přinesl zprávu o velkých jezerech, pramenu Bílého Nilu a „Měsíčních horách“ pokrytých sněhem.

Po rozpadu Říma a následné Arabské kolonizaci Afriky se na znalosti o kontinentu zapomnělo. Poznatky o Africe přicházeli z arabské geografie, která nejprve zaznamenala předchozí znalosti a následně i vlastní výzkum, který nejprve zpřesnil geografické poznatky o severní Africe a jejím východním pobřežím. Největším cestovatelem středověku se stal Muhammad ibn Abdaláh ibn Battúta (1304-1377), který během třiceti let procestoval velkou část Asie a Afriky (od Senegalu po Zanzibar).

Obchod s otroky a slonovinou zavedl Araby až k řece Zambezi. Povědomí měli i o Madagaskaru.
Evropané svou pozornost na Afriku obrátili až koncem středověku.

Ve 13. století začali západní Afriku objevovat italští mořeplavci, kteří znovuobjevili Kanárské ostrovy a Madeiru.
Hlavní zásluha na znovuobjevování Afriky patří princi Jindřichu Plavcovi (Enrique), který důsledně plánoval portugalské výpravy kolem Afriky do Indie a chtěl získat spojenectví „krále Jana“ panovníka křesťanské Etiopie v tažení proti Islámu. Roku 1415 dobyl Ceutu, aby zajistil Gibraltarský průplav a od roku 1416 každoročně vysílal lodě kolem západního pobřeží Afriky. Podstupovali však velmi pomalu, po dvaceti letech dosáhli mysu Bajador (Búdždúr). V roce 1441 dosáhli Bílého mysu, kde se poprvé setkali s černochy. Roku 1446 stanuli na Zeleném mysu, tj. nejzápadnějšího bodu kontinentální Afriky. V roce 1448 založili Portugalci první osadu na Bílém mysu. Po smrti Jindřicha Plavce Portugalci zjistili, že se Afrika za ostrovy Póo stáčí k jihu.

Nové cesty začaly od roku 1482, kdy vznikla na tehdejším Zlatém Pobřeží (Ghana) pevnost Fort Mina a portugalské lodi zde byly trvale umístěny. Jižní cíp Afriky dokázal v letech 1487-1488 obeplout Bartolomeo Diaz. Rozluštění cesty do Indie přišlo v letech 1497-1498, kdy Vasco de Gama z jižní Afriky podél východoafrického pobřeží dorazil za pomoci arabských lodivodů do Přední Indie. V roce 1506 objevili Portugalci Madagaskar, který nazvali ostrovem sv. Vavřince.
(Ve stejné době objevovala Afriku i Čína. Čínský mořeplavec Čeng Che (Zheng He) při své páté objevitelské cestě (1417-19) navštívil Egypt a východoafrické pobřeží. Při následující výpravě (1421-22) Čeng Che znovu doplul až do dnešního Somálska a z výpravy přivezl císaři žirafu. Poslední výpravu Číny ke břehům Afriky Čeng Che uskutečnil roku 1431.)

 

První cestou do Indie bylo ukončeno objevování afrických břehů jako celku. Vnitrozemí nebylo prozkoumané, bylo známo pouze obchodním centrum Sahelu (Timbuktu), Egypt a Súdán. Soupeření mezi Portugalci a Španěly, kteří získávali bohatství z Ameriky, odsunulo objevování Afriky na dlouhá století. Portugalci pouze zpřesňovali znalosti o pobřeží a ostrovech na svých obchodních cestách do Indie. Africké přístavy sloužily jako zastávky na cestě do Indie a k obchodu s otroky, slonovinou, zlatem a pepřem. Navíc začali Portugalci v Africe ustupovat i jiným evropským mocnostem – Anglii, Francii, Holandsku i Španělům.

 

Francouzská zeměpisná společnost (Francie) též chtěla znát nezodpovězené otázky o geografii západní Afriky. O jejich cestách se můžete dočíst v sérii článků – Francouzi na horním Nigru. Francie obsadila západní Afriku v oblasti Senegambie (první osada byla založena v roce 1623).

V roce 1652 založili Holanďané Kapskou kolonii, osadníci do konce 18. století postupně obsadili region nejjižnější části Afriky po řeku Orange.

Z východního pobřeží Portugalci pronikali podél řeky Zambezi do vnitrozemí a dostali se i do Etiopie k jezeru Tana. Oblast jezera Tana o dvě století později zmapoval přírodovědec českého původu Antonín Stecker.

Dalším předělem v objevování Afriky bylo založení Africké společnosti v Londýně v roce 1788, která měla za cíl podrobný průzkum vnitrozemí Afriky. Kromě vědecké činnosti byla i předzvěstí koloniální expanze. Velká Británie viděla v Africe nové trhy a laciné suroviny, které jí po odtržení severoamerických osad chyběly.

První výpravy Africká společnost organizovala do povodí řeky Niger (Mungo Park 1794-1797 a 1805-1806) a přechody přes Saharu z Tripolisu. První cestovatelé na nich většinou zahynuli.

Z prvních anglických cest po západní Africe a Sahaře stojí za pozornost zejména výprava Oudeneyova, která rozluštila tajemství Nigeru.

 

Objevování jižní a jihozápadní Afriky dělalo daleko menší potíže než tropická Afrika, přesto objevování nebylo ani tak jednoduché. Největší zásluhu na prozkoumání regionu má David Livingstone (1813-1873).

 

Portugalcům se také podařilo uskutečnit dvě velké výpravy napříč jižní Afrikou. Serpa Pinto prošel v letech 1877 – 1879 z Benguely přes Zambezi, východní Botswanu, Pretorii k Indickému oceánu. V letech 1778 – 1779 pak Capello a Ivens prozkoumali oblasti Kwanza a Kwanga, přešli horní toky Lualaby a Luapuly k jezeru Bangweulu (Bangwelu) a při Zambezi do Quelimane (Mozambik).

Přesto průzkumy vnitrozemí jižní Afriky prováděli hlavně němečtí a finští misionáři, z nichž jmenujme Georga Hartmanna (1893-1907).

Své výzkumné expedice v Africe mělo i Německo, soustředilo se zprvu na okolí Čadského jezera a Sahary (Heinrich Barth (1821-1865)) a řeky Benue. Velkou cestu vykonal i Gerhard Rohlfs, který během své cesty prošel napříč Afrikou. Na jedné cestě, kde ho doprovázel Antonín Stecker, došli až do Kuferských oáz, kde však byli napadeni Senúsy a stěží si zachránili vlastní životy. Velkým německým cestovatelem byl i Gustav Nachtingal, který prošel kraj z Timbuktu k Čadskému jezeru, navštívil masív Tibesti, jako první prošel Wadaj, Darfúr i Kordofán a svou pouť zakončil v Káhiře. O své cestě vydal třídílný cestopis Sahara a Súdán. Později sloužil ve službách koloniální správy v Togu a Kamerunu.

 

Francouz Alfred Grandidier v roce 1865 zahájil soustavný průzkum ostrova Madagaskar, ve kterém Francouzi pokračovali zejména po roce 1886, kdy se ostrov dostal pod jejich vliv.
V roce 1889 vystoupal Hans Meyer jako první Evropan na vrchol Kilimandžára. O deset let později vystoupil na vrchol Mount Keni Angličan Mackinder. Pohoří Ruwenzori bylo zdoláno v roce 1906 výpravou vévody Abruzzského.
Velkou výpravu jižní Afrikou uspořádal i americký deník New York Herald, který vyslal Henriho Mortona Stenleyho, aby našel Livingstonovu výpravu. Po jeho nalezení objasnili, že jezero Tanganika nenáleží do povodí Nilu. Že jezero patří do povodí Konga objasnil Cameron (1887), který vedl jinou výpravu hledající Livingstona.
V roce 1884 vyšel Stenley na druhou výpravu východní Afrikou k Viktoriinu jezeru a Ruwenzori a splul řeku Kongo. Jeho cesta měla velký dopad na koloniální zájmy. Po této cestě se řada badatelů zaměřila na jižní přítoky Konga. Nejúspěšnější byl Hermann Wissmann, který prošel (1880-1882) povodí Kasaje přes Lomani, Tanganiku k východnímu pobřeží.
Pramen Nilu – řeku Kageru – prozkoumal v roce 1893 Oskar Baumann.

Důležitý objev uskutečnila výprava v letech 1886 – 1889 Telekiho a Hohnela, kteří objevili neznámá jezera Rudolfovo (Turkana) a Štěpánčino (Chew Bahir). Další výpravy objasnily prameny řek Webi Šebeli a Džuby a tím i v hlavních rysech území mezi Nilem a Indickým oceánem.

 

Následné intenzivní objevování Afriky již bylo spojeno s dobýváním a získáváním kolonií.

 

Češi v Africe

První cesty Čechů do Afriky byly spojeny s výpravami do Svaté země. První byl Bohuslav Hasištejnský z Lobkovic, který v letech 1490-1491 přišel do Egypta a Tuniska. V následujícím roce se do Egypta dostal Martin Kabátník z Litomyšle. O století později navštívil egyptskou Alexandrii a Suez Kryštof Harant z Polžic a Bezdružic.

V 17. a 18. století podnikali cesty do Afriky misionáři. Teprve od 19. století měly výpravy vědecký charakter.

Prvním byl již výše uvedený dr. Antonín Stecker – severovýchodní a severozápadní Afrika. Jiným známým cestovatelem po severozápadní Africe byl Enriko Stanko Vráz (1860-1932), který v letech 1880-1883 cestoval po Maroku a západní Sahaře, a pak západní Africe a zemích Horní Guineji i na Kanárských ostrovech. V letech 1931, 1937 a 1947 cestoval po severní cestovatel a romanopisec Jaroslav R. Vávra.
S výzkumem jižní Afriky je spojeno jméno dr. Emila Holuba, který prošel Transvaalem, Botswanou k hornímu toku Zambezi a při druhé cestě zmapoval Viktoriiny vodopády.

V rovníkových oblastech a na řece Zambezi cestoval Dr. Pavel Šebesta, který vynikl výzkumem Pygmejů v pralesích Konga.
V roce 1927 cestoval po západní Africe dr. A. Pilát s dr. J. Baumem (cestoval i v jihovýchodní Africe).

Jako první Češi odshora dolů projeli v roce 1931 sochař František Vladimír Foit (od roku 1947 cestoval po Africe s manželkou Irenou a to rovných 24 let!) s již zmíněným přírodovědcem Jiřím Baumem. František Alexander Elstner projel Saharu za 22 dní od severu k jihu a zpět – sportovní výkon.

V severovýchodní Africe podnikali safari a výzkumy Richard Storch, Bedřich Machulka a Vilém Němec.

V letech 1947 až 1948 podnikli cestu skrz Afriku Jiří Hanzelka s Miroslav Zikmund.

Samozřejmě tím výčet nekončí, známé jsou například lovecké výpravy Josefa Vágnera, expedice Lambarene či Živá Afrika, ale hodnocení historie necháme budoucím ….

 

Související články:

1. Kolonialismus v Africe
2. Základní fyzicko-geografická charakteristika Afriky
3. Ekonomika Afriky
4. Antonín Stecker
5. Emil Holub
6. Charakteristika Afriky
7. Geologický a geomorfologický vývoj Afriky
8. David Livingstone (1813-1873)
9. H. M. Stanley – objevitel Livingstona
10. Africká příroda – specifické rysy a současné proměny