Saint Evêché du Bénin, Togo et Burkina Faso
Έτσι και η παρουσία αγίων σε μία εκκλησιαστική κοινότητα είναι η επιβεβαίωση του παραπάνω λόγου, ξεκινώντας από ένα τοπικό επίπεδο, που όμως μέσα από την ευχαριστιακή κοινωνία των πιστών, την Εκκλησία, ξεπερνά τα περιορισμένα όρια και σε όλο το σώμα της Εκκλησίας.
Έτσι η Εκκλησία, με την τιμή και ανάδειξη αγίων, προκαλεί και προσκαλεί τον καθένα μας, προβάλλοντάς μας τους αγίους κάθε εποχής, ακόμη και της εποχής που διανύουμε, να βιώσουμε την αγιότητα, κατά το πρότυπο του βίου τους, ώστε να καταστούμε γνήσιοι μιμητές τους, καθώς και αυτοί Χριστού και επιβεβαιώνοντας, μέσα από την βιωματική μας εμπειρία, ότι η αγιότητα δεν είναι είδος προς εξαφάνιση, ούτε ένα απολιθωμένο σύμβολο, αλλά ζώσα πραγματικότητα και ότι ο καθένας μας δύναται να μετέχει σε αυτήν.
Αυτής της μετοχής στην αγιότητα γίναμε και πάλι μάρτυρες και μέτοχοι, μετά από την σημερινή Πράξη Αγιοκατάταξης, από την Ιερά Σύνοδο του Παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, η οποία, “προτροπῇ καί Θείᾳ ἐπινεύσει” της Α.Μ. του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου Β’, προέβη στην αναγραφή, στις αγιολογικές δέλτους, του εν αγίοις πατρός ημών Χρυσοστόμου, του Παπασαραντόπουλου, ευκλεούς γόνου της Αγιοτόκου Μεσσηνίας.
Ο Άγιος, πλέον, Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος (κατά κόσμον Χρήστος), γεννήθηκε το έτος 1903 στο χωριό Βασιλίτσι, της επαρχίας Κορώνης, του Νομού Μεσσηνίας.
Ο πατέρας του ήταν βοσκός καταγόμενος από την Τρίπολη και είχε τέσσερα παιδιά, τα οποία μεγάλωσε με τη δεύτερη σύζυγο, μετά τον θάνατο της πρώτης. Με την δεύτερη σύζυγο απέκτησε τον Χρήστο.
Στο Δημοτικό Σχολείο φοίτησε μέχρι την Δ’ τάξη, διότι, λόγω του θανάτου του πατέρα του, αναγκάστηκε να εργαστεί.
Όμως παρόλο που δεν πρόλαβε να λάβει την εγκύκλιο παιδεία, εν τούτοις διδάχθηκε από τους γονείς του την κατά Χριστόν ευσέβεια.
Παρότι επιθυμούσε να σπουδάσει, αν και ευφυέστατος, δεν το κατόρθωσε κατά την παιδική του ηλικία ένεκα της οικονομικής ανέχειας της οικογενείας του.
Αναζητώντας πνευματική ζωή ο δεκαπεντάχρονος Χρήστος το έτος 1918 προσήλθε στο ασκητήριο του Ηλία Παναγουλάκη στην Καλαμάτα.
Ο αυστηρός ασκητής Ηλίας Παναγουλάκης, ο οποίος εκοιμήθη το 1917, είχε ιδρύσει στις παρυφές της τότε πόλεως των Καλαμών έναν τόπο άσκησης, χωρίς βεβαίως να τύχει επισήμου εκκλησιαστικής αναγνωρίσεως, και προσέρχονταν πολλοί νέοι και νέες από την Καλαμάτα, την Μεσσηνία και όλη την Ελλάδα.
Ανάμεσα στους νέους που ποθούσαν τον αγγελικό βίο ήταν ο Άγιος Βησσαρίων (Κορκολιάκος) ο Αγαθωνίτης ο ελεήμων, ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος, πολυγραφώτατος Θεολόγος και ιδρυτής του Ησυχαστηρίου του Προφήτου Ιωήλ Καλαμάτας, ο Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ (Νικολαΐδης) Αγιαννανίτης, ο αυστηρός αγιορείτης ασκητής, ο Ιερομόναχος Ευσέβιος Θεριακής, ακούραστος εξομολόγος στην Καλαμάτα, η Ηγουμένη της Μονής των Καλογραιών Καλαμάτας Φιλοθέη Γεννηματά, η φιλάνθρωπος και ορφανοτρόφος, ο Ιερομόναχος Χριστοφόρος Πουλουπάτης καλοκάγαθος κληρικός και μετέπειτα πρώτος Επίσκοπος των Παλαιοημερολογιτών στην Μεσσηνία και πολλοί άλλοι.
Ο Χρήστος Παπασαραντόπουλος και ο Φώτης Γιαννακόπουλος (π. Ιωήλ) έγιναν αχώριστοι φίλοι.
Η φιλία αυτή βοήθησε και τους δύο στις πνευματικές αναζητήσεις και στην άσκησή τους.
Παράλληλα η συναναστροφή του Αγίου Χρυσοστόμου (Παπασαραντόπουλου) με τον π. Ιωήλ τον βοήθησε να εμπλουτίσει τις όποιες γνώσεις του. Μάλιστα δε, όταν αλληλογραφούσαν μεταξύ τους, με πνεύμα ταπεινοφροσύνης, υπέγραφαν, ο μεν Άγιος Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος ως “Χρήστος ο άχρηστος”, ο δε π. Ιωήλ ως “Φώτης ο αφώτιστος”. Ω ποία αυτό-ταπείνωση!!!
Από το έτους 1921 ως το 1924 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία, στον Έβρο και την Καλαμάτα, και όταν απολύθηκε επέστρεψε στην σκήτη του Παναγουλάκη και ενδύθηκε το τίμιο ράσο, ακολουθώντας τον μοναχικό βίο.
Με την προτροπή και υπό την πνευματική καθοδήγηση του Αρχιμανδρίτη Πολυκάρπου Ανδρώνη, Ιεροκήρυκα της Αδελφότητος «Ζωή», έφυγε από την Σκήτη του Παναγουλάκη και την 1 Ιανουαρίου 1925, σε ηλικία 22 ετών, μετέβη, ως δόκιμος, στην Ιερά Μονή Μαρδακίου στον Ταΰγετο και στις 4 Αυγούστου 1925 εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Χρυσόστομος.
Στις 4 Μαΐου 1926 χειροτονήθηκε Διάκονος, από τον τότε Μητροπολίτη Μεσσηνίας κυρό Μελέτιο Σακελλαρόπουλο, ενώ την επομένη ημέρα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και διορίστηκε εφημέριος του Ιερού Ναού Υπαπαντής του Χριστού στο χωριό Άμφεια (Γαρδίκι) Μεσσηνίας, όπου και παρέμεινε μέχρι το έτος 1928, ενώ παράλληλα εξυπηρετούσε και τις εφημεριακές ανάγκες γειτονικών χωριών.
Στις 11 Μαΐου 1926 διορίστηκε ηγουμενοσύμβουλος της Μονής Γαρδικίου, η οποία ευρίσκεται πλησίον της κωμόπολης Θουρίας, της επαρχίας Καλαμάτας και στις 25 Οκτωβρίου του ιδίου έτους Ηγούμενος αυτής, μετά από την παραίτηση του, μέχρι τότε Ηγουμένου, π. Ιωήλ Γιαννακόπουλου.
Η επιθυμία του να μορφωθεί του έδωσε την δυνατότητα να τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο σε χωριό της περιοχής του ως «κατ’ οίκον διδαχθείς».
Όταν το έτος 1931 η Μονή Γαρδικίου διαλύθηκε λόγω ελλείψεως μοναχών και υπήχθη ως Μετόχι της Ιεράς Μονής Βουλκάνου, ο όσιος πατήρ Χρυσόστομος, κατέφυγε στη Ιερά Μονή Χρυσοκελλαριάς πλησίον της Κορώνης.
Όσο διάστημα παρέμεινε εκεί οργάνωσε Κατηχητικό σχολείο στα πλησιόχωρα χωριά Βασιλίτσι και Χαρακοπιό και έγινε ο πνευματικός πατέρας πολλών χριστιανών της περιοχής.
Από το 1934 έως το έτος 1938 υπηρέτησε ως εφημέριος και σε άλλα χωριά της Μεσσηνίας και οι εκεί χωρικοί τον χαρακτήριζαν πάντοτε ως “ανάργυρο” επειδή δεν είχε ποτέ δικά του χρήματα και πάντα τα έδινε σε όσους είχαν ανάγκη.
Το έτος 1938 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος (Φιλιππίδης) τον κάλεσε στην Αθήνα για να υπηρετήσει ως εξομολόγος των μαθητών των Κατηχητικών Σχολείων.
Πλέον εντάχθηκε ως μοναχός στην Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη, χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης και εν συνεχεία διορίστηκε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνας.
Όταν το έτος 1941 ανέλαβε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ο Δαμασκηνός (Παπανδρέου) ο όσιος πατήρ Χρυσόστομος παραιτήθηκε από Ηγούμενος και εγκαταστάθηκε πλέον στη Μονή Πετράκη.
Κατά την περίοδο της ιταλο-γερμανικής κατοχής το κελί του μετετράπη σε πνευματική φωλιά για φοιτητές από την επαρχία, τους οποίους βοηθούσε ποικιλοτρόπως για να επιβιώσουν στην Αθήνα τα δύσκολα εκείνα χρόνια.
Μετά από την διακονία και προσφορά του, σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας, επανήλθε στην Αθήνα στο πνευματικό του ορμητήριο, την Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη και έχοντας διακαή πόθο για μόρφωση, έδωσε εξετάσεις, έλαβε το Απολυτήριο του Γυμνασίου και άνοιξε τον δρόμο προκειμένου να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο, να φοιτήσει στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έτσι το έτος 1959 ο Άγιος Χρυσόστομος σε ηλικία 56 ετών έλαβε και το πτυχίο της Θεολογίας.
Όσο σπούδαζε στη Θεολογική Σχολή γνωρίστηκε με φοιτητές από την Ουγκάντα.
Από αυτούς πληροφορήθηκε την ανάγκη ευαγγελισμού των Αφρικανών αλλά και της παροχής βοήθειας σε αυτούς, οι οποίοι μαστίζονται από επιδημίες, πείνα και κάθε είδους δυστυχία.
Το Πάσχα του έτους 1960 βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα ως προσκυνητής.
Στα άγια μέρη όπου έζησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Χριστός με θερμή προσευχή παρακάλεσε τόν Κύριο να τον ενισχύσει στο νέο ποιμαντικό του έργο.
Με εφόδια την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα, παρουσιάστηκε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Χριστοφόρο και ζήτησε την ευλογία του.
Ο Πατριάρχης του επέστησε την προσοχή στους κινδύνους που έμελλε να αντιμετωπίσει στην ιεραποστολή.
Όμως ο φλογερός ιεραπόστολος δεν εκάμφθη και δήλωσε στον Πατριάρχη ότι είναι έτοιμος να πεθάνει για την αποστολή αυτή.
Έκτοτε ο άγιος γέρων Χρυσόστομος έκανε την Αφρική νέα του πατρίδα. Έγινε ο “πατριάρχης” μιας μεγάλης οικογένειας, της Ιεραποστολής.
Έκανε παιδιά του την Ουγκάντα, την Κένυα, το Ναϊρόμπι, το Ζαΐρ. Έζησε, όχι στην Ιεραποστολή αλλά, για την Ιεραποστολή.
Εκοιμήθη στις 29 Δεκεμβρίου 1972 σε ηλικία 69 ετών και ετάφη στο κοιμητήριο της Κανάνγκα και στις 21 Δεκεμβρίου 1996 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του, τα οποία ευρίσκονται στον κήπο του Ι. Ναού του Αγίου Ανδρέα στο Ιεραποστολικό Κέντρο της Κανάγκα.
Γυναίκες και άνδρες της Αφρικής τον έκλαψαν ως πατέρα τους και τον μοιρολόγησαν ζωηρά και παρατεταμένα, κατά τα έθιμά τους. Ο τάφος του είναι διαρκές προσκύνημα των ντόπιων αδελφών χριστιανών πλέον.
Αυτός είναι ο Άγιος, ο οποίος τιμάται και θα τιμάται πλέον ως ο φωτιστής, ως ο «Μεθόδιος και ο Κύριλλος» της Αφρικής, ο οποίος δόξασε τον Κύριο με τον ενάρετο βίο του και με την ιεραποστολική δράση του και ο Κύριος της αγάπης, διά της Αγίας μας Εκκλησίας τον αντιδοξάζει κατατάσσοντάς τον στο Αγιολόγιό Της.
Αυτόν τιμά και βαδίζει στα βήματά του και ο έτερος Μεσσήνιος Αρχιερεύς του Αλεξανδρινού θρόνου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρθαγένης κ. Μελέτιος, συνεχίζοντας την παρουσία και προσφορά της Μεσσηνίας στην Ιεραποστολή.
Αυτόν τιμά πλέον και η γενέτειρά του η Μεσσηνία, κατατάσσοντας τον στην χορεία της τοπικής Αγιολογίας, ευχαριστώντας τον Πανάγαθον Θεόν και κρατώντας ως παρα-καταθήκη τους λόγους του αειμνήστου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κυρού Χρυσοστόμου (Θέμελη), κατά την ημέρα των αποκαλυπτηρίων της προτομής του π. Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου: “Ἀείμνηστε Ἀρχιμανδρῖτα ἱεραπόστολε Χρυσόστομε Παπασαραντόπουλε, ἡ μὲν ψυχή σου, ἡ μέχρι θανάτου ἀγαπήσασα τὸν Κύριον ἡμῶν, ἀναπαύεται ἐν οὐρανοῖς πλησίον αὐτοῦ, τὸ δὲ πολύπονον σῶμα σου εὑρίσκεται εἰς ἀπέριττον τάφον ἐν Κανάνγκα τῆς ᾿Αφρικῆς, φυλάσσον καὶ παρακολουθοῦν τὴν τετιμημένην καὶ ἀξιέπαινον ἱεραποστολικήν σου καρποφορίαν ἐν τῇ Μαύρῃ Ἠπείρῳ. Ἡ γενέτειρά σου, τὸ Βασιλίτσιον τῆς Μεσσηνίας, καυχᾶται διὰ τὸ ἐκλεκτὸν τέκνον αὐτῆς, διὰ σέ, ὅστις ἐτίμησες καὶ ἐδόξασες αὐτὴν ἐν Ἑλλάδι καὶ ἐν᾿Αφρικῇ, ἔνθα ἔσπειρες τὸν λόγον τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ ἐκήρυξες τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ ζωήν, μὲ δύναμιν καὶ φωτισμὸν τοῦ ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰπόντος εἰς τοὺς ᾿Αποστόλους του «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ.28,19).
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια», στο φύλλο της Τετάρτης 17 Σεπτεμβρίου 2025 (εικ.)
Είπε ο Αββάς Παμβώ: «αν έχεις καρδιά μπορείς να σωθείς» (από το «Γεροντικό»).
Στους καιρούς μας δεσπόζει μία επίπλαστη ευαισθησία, ατομικού χαρακτήρα. Οι άνθρωποι δείχνουμε ότι συγκινούμαστε για τον πόνο των άλλων ανθρώπων, στην πραγματικότητα όμως φιλτράρουμε τα πάντα με βάση τις ατομικές πεποιθήσεις, συμφέροντα, ιδεολογίες. Προφανώς και αυτά παίζουν ρόλο. Θα άξιζε όμως να μπορούσαν να μείνουν στο επίπεδο της διατύπωσης γνώμης, της υποστήριξής της, όχι να γίνονται αφορμή επιλογής για το ποιος αξίζει τη συμπαράστασή μας και ποιος όχι.
Η ασκητική παράδοσή μας υποδεικνύει: «αν έχεις καρδιά, μπορείς να σωθείς». Η καρδιά είναι το κέντρο του ανθρώπου για την πίστη μας. Και καρδιά σημαίνει αγάπη, έγνοια, ευαισθησία για κάθε άνθρωπο που πονά, όχι μόνο για τους δικούς μας, ό,τι κι αν αυτό εκφράζει. Δεν υπάρχει δίκιο κι άδικο στον πόνο. Δεν υπάρχει «κρίμα» ή «τα ήθελε και τα έπαθε». Η καρδιά φαίνεται όταν ο πόνος του άλλου γίνεται δικός σου. Όταν η ανάγκη του γίνεται δική σου. Όταν νιώθεις εκείνο το μικρό ή μεγάλο μερίδιο ευθύνης να παλέψεις ώστε ο συνάνθρωπός σου να βιώσει ότι δεν είναι μόνος του στον κόσμο.
Χωρίς προϋποθέσεις; Το ερώτημα μοιάζει εύλογο. Για να διορθωθούν καταστάσεις, για να αλλάξουν οι άνθρωποι, ναι, χρειάζονται προϋποθέσεις από τη δική τους τη μεριά και όχι μόνο από τη δική μας. Χρειάζεται αποφασιστικότητα και αγώνας. Χρειάζεται επίγνωση των σφαλμάτων, των παθών, των ελλείψεων. Μπορούμε να βοηθήσουμε αν το βλέπουμε και το γνωρίζουμε;
Η γλώσσα της αλήθειας και της ειλικρίνειας είναι σημαντική, στηριγμένη όμως στην τρυφερότητα και όχι στη σκληρότητα. Στην ευγένεια και όχι στις φωνές. Στην ταπεινή προσευχή και όχι στην αίσθηση ότι εμείς γνωρίζουμε και έτσι πρέπει να γίνει. Κι αν δεν θέλουν οι άλλοι να αλλάξουν; Η διάκριση μάς καθοδηγεί στο να είμαστε δίπλα, χωρίς να γινόμαστε φορτικοί. Στο να μοιραζόμαστε αυτό που αντέχουμε και μπορούμε, χωρίς τελικά να απαιτούμε από τους άλλους να ακολουθήσουν τον δικό μας τρόπο. Αρκεί να είμαστε εκεί, μαζί τους.
Στην εποχή του θορύβου η συγκίνηση στηρίζεται στην ένταση με την οποία αυτή προβάλλεται ως ανάγκη. Βεβαίως, δύσκολο είναι να βρεθεί ατόφιο κίνητρο. Ό,τι φαίνεται, ό,τι κραυγάζει, ό,τι είναι κατευθυνόμενο, δείχνει να αγγίζει. Κι όταν οι κάθε μορφής ισχυροί θέλουν να πετύχουν επιλεκτική ευαισθησία ή λήθη για να δικαιολογήσουν τα συμφέροντά τους, ως αντίδραση πολλοί αντιτάσσουν θυμό, οργή, απογοήτευση. Μακάρι όμως και η ζωή του καθενός στηριζόταν σε καρδιά που να «σπλαχνίζεται» (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης) όλη τη δημιουργία. Αυτό πηγάζει από την πίστη στον Θεό που έγινε άνθρωπος για όλους και συγχώρεσε τον καθέναν.
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σ’ αυτόν τον κόσμο της επιλεκτικής ευαισθησίας. Και συχνά, γίνονται ασυνείδητα αναίσθητα. Διότι νιώθουν ότι όταν ευαισθητοποιούμαστε μόνο γι’ αυτά που πιστεύουμε ή μας ωφελούν, αδιαφορώντας για τον κάθε άνθρωπο, τότε είμαστε ευαίσθητοι στη σκέψη και μόνο εκεί. Ας προσπαθούμε λοιπόν να τα βοηθήσουμε με το δικό μας παράδειγμα να καταλάβουν και να ζήσουν τον ασκητικό λόγο: «αν έχεις καρδιά», αν νιώθεις ότι πιστεύεις σε έναν Θεό που σε αγαπά ό,τι κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν δεν κάνεις και αυτός είναι ο τρόπος και ο δρόμος που οδηγούν σε ία αυθεντικά ανθρώπινη ως Θεανθρώπινη κοινωνία, τότε το «παρών» στη δοκιμασία, τον πόνο, την αδικία θα είναι πληρωτικό και μεταμορφωτικό. Όπου υπάρχει ανάγκη, εκεί και η αγάπη.
ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΑΝΙΣΟ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΕΚΕΙ.
Διαβάζουμε από το https://www.aljazeera.com/:
Τουλάχιστον 60 άνθρωποι σκοτώθηκαν στη ΛΔΚ μετά από επίθεση σε κηδεία που συνδέεται με το ISIS.
Ένας
τοπικός διοικητής λέει ότι η πλειοψηφία των θυμάτων «σκοτώθηκαν με
μαχαίρια» ενώ άλλα πυροβολήθηκαν. Τουλάχιστον 60 άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά
τη διάρκεια κηδείας στην ανατολική περιοχή της Λαϊκής Δημοκρατίας του
Κονγκό (ΛΔΚ), η οποία μαστίζεται από συγκρούσεις, σε επίθεση που πραγματοποίησαν οι Συμμαχικές Δημοκρατικές Δυνάμεις
(ADF) και η οποία συνδέεται με το Ισλαμικό Κράτος, δήλωσαν αξιωματούχοι.
«Η
επίθεση των ADF προκάλεσε περίπου 60 θανάτους, αλλά ο τελικός
απολογισμός θα δοθεί αργότερα απόψε, επειδή η περιοχή μόλις ανέπτυξε
υπηρεσίες στην περιοχή για να καταμετρήσει τον αριθμό των
αποκεφαλισμένων ανθρώπων», δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Associated
Press την Τρίτη ο Συνταγματάρχης Alain Kiwewa, τοπικός διοικητής της
περιοχής Lubero στο Ntoyo, στο Βόρειο Κίβου, όπου έλαβε χώρα η επίθεση.
ΠΗΓΗ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
Timotheos Ntumba
ΒΙΝΤΕΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
Κάθε
άνθρωπος έχει τρεις φίλους. Ο ένας τον εγκαταλείπει κατά την ώραν του
θανάτου, ο άλλος κατά τον ενταφιασμόν και ο τρίτος τον συνοδεύει πέραν
του τάφου. Ο πρώτος είναι τα υλικά αγαθά, ο δεύτερος oι φίλοι του και ο
τρίτος τα καλά έργα. (Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης)
Chaque personne
a trois amis. L'un l'abandonne au moment de sa mort, un autre lors de
son enterrement, et le troisième l'accompagne au-delà de la tombe. Le
premier concerne les biens matériels, le deuxième ses amis et le
troisième les bonnes œuvres! (Saint Ephrem de Katounakia)
Kαι
Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας για την εμπόλεμη κατάσταση στην Γκόμα
Η ΝΙΚΗ για τη σφαγή στο Κονγκό και την τύχη της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας
Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής
1ο Σεμινάριο Ορθοδόξων γυναικών στην Ιερά Μητρόπολη Κατάνγκας.
Αν
η Παναγία περπατούσε σήμερα στην σκόνη της Αφρικής, θα ήταν σχεδόν
αόρατη, ταπεινή, θα βρισκόταν εκεί που οι άνθρωποι δεν κοιτούν.
Μαθήματα ανατροπής για γυναίκες, στο πρώτο σεμινάριο Ορθοδόξων γυναικών στη μητρόπολη Κατάνγκας στο Κονγκό.
"Ο
Θεός είναι παρών σε κάθε στιγμή μας. Κι αυτό εδώ στο Κονγκό μας
φανερώνεται έντονα. Μέσω του σεμιναρίου επιθυμούμε να διδάξουμε στις
Ορθόδοξες γυναίκες ότι αυτές είναι η καρδιά της κοινωνίας. Αν αυτές
παραμένουν δυνατές, ο κόσμος θα δυναμώσει ", θα αναφέρει στην κάμερα της Σοφίας Χατζή, ο Επίσκοπος Κωνσταντιανής κ. Κοσμάς Θασίτης.
Στην
καρδιά της Αφρικής, εκεί όπου η σκόνη έχει χρώμα κόκκινο και οι
άνθρωποι περπατούν με το κεφάλι ψηλά, χωρίς να έχουν τίποτα στα χέρια —
εκεί αγγίζει κανείς το βαθύτερο νόημα της Ιεραποστολής.
Η
Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο Κονγκό δεν είναι ένα "έργο", δεν είναι
"βοήθεια" με ακτιβιστικό πρόσημο. Είναι μαρτυρία με ιδρώτα και προσευχή.
Κι
αν στα μάτια των πολλών, οι γυναίκες μοιάζουν αθέατες, εδώ καλούνται να
γίνουν φορείς του θαύματος. Όχι επειδή φωνάζουν — αλλά επειδή αντέχουν.
Όχι επειδή νικούν — αλλά επειδή μεταμορφώνονται. Η Ορθόδοξη Αφρικανή
γυναίκα δεν κάνει θόρυβο· περπατά μέσα στη σιωπή της ιστορίας και τη
χωρίζει στα δύο.
Σ' αυτό το σεμινάριο θα μιλήσουμε για εκείνες τις γυναίκες που, σαν την Παναγία, δεν έγραψαν βιβλία αλλά έγραψαν πάνω μας.
Βοηθήστε
το έργο της Ιεράς Μητρόπολης Καταγκας, με μια ευχή, αλλά και έμπρακτα
στο λογαριασμό: GR5401102070000020729608180 ΙΕΡΑ ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΑΤΑΝΓΚΑΣ - ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Kadijatu Allieu was tied up, beaten, blindfolded, and gagged. Then the women who had taken her mutilated her genitals with a razor and left her lying in a pool of blood for three days before she escaped.
In a historic act, she brought her case to West Africa’s highest court, and the judges JUST ruled that female genital mutilation (FGM) is a form of torture and Sierra Leone must ban it.
Sierra Leone’s President Bio is sympathetic, but Parliament is blocking. Now it’s up to his leadership to push the ban through. Let’s show him the world is with him!
We did it in The Gambia, backing survivors and activists. Let’s do it
again – and if enough of us sign, we’ll take our call directly to his
office with Sierra Leone’s youth and a hard-hitting ad campaign. Sign
now on this page.
As citizens from around the world, we are appalled that Sierra Leone’s law allows the cutting of girls’ genitals. We urge you to immediately implement the ruling of the Court of Justice of the Economic Community of West African States (ECOWAS), revise the Child Rights Act of 2025, and ban FGM. Protect the girls who haven’t yet been cut!
Image: Credited to Ivan Lieman, the photo depicts a razor blade being used to cut a girl’s genitals.
----
This campaign is run in partnership with A Girl At A Time --
an organisation empowering young girls in Sierra Leone to live free
from violence, fear, and exploitation through advocacy, therapy, and
education.
Tags:
