Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2020

Bogaletch Gebre, "the woman who began the rebellion of Ethiopian women"


En.wikipedia (photo)

Bogaletch "Boge" (pronounced Bo-gay) Gebre (1950s – 6 November 2019)[1] was an Ethiopian scientist and activist. In 2010, The Independent characterized her as "the woman who began the rebellion of Ethiopian women."[2] Along with her sister Fikirte Gebre, Gebre founded KMG Ethiopia, formerly called Kembatti Mentti Gezzima-Tope (Kembatta Women Standing Together).[3] The charity works to serve women in many areas, including preventing female genital mutilation and bridal abductions, the practice of kidnapping and raping young women to force them into marriage.[4] According to the National Committee on Traditional Practices of Ethiopia, such practices were the basis of 69% of marriages in the country as of 2003.[2]
The Independent reports that the organization has reduced the rate of bridal abductions in Kembatta by over 90%, while The Economist notes it has been credited with reducing female genital mutilation from 100% to 3%.[2][5] In 2005, Gebre was awarded the 2005 North-South Prize and in 2007 the Jonathan Mann Award for Global Health and Human Rights.[6] For her contributions to the development of Africa, Boge was awarded the King Baudouin International Development Prize in May 2013.[3][5][7]

Background

Herself a victim of female genital mutilation at the age of 12, Gebre was forbidden a formal education by her father but sneaked out of her home to attend a missionary school.[3][8] Ultimately, she studied microbiology in Jerusalem before attending the University of Massachusetts Amherst on a Fulbright scholarship.[2] While in the United States, she launched her first charitable organization, Development through Education, through which students in Ethiopian high schools and universities received $26,000 worth of technical books.[9]
After earning her PhD in epidemiology, Gebre returned to Ethiopia to help protect the rights of women in the 1990s. Following an initial public speech on the taboo topic of HIV/AIDS, Gebre realized that she would need to establish credibility with the community before she could effect change and so set herself to correcting problems that were pointed out to her, providing necessary supplies to build a bridge that would allow regional children to reach the nearest school and traders to reach the local market. Once the bridge was built, she and her sister formed KGM Ethiopia, opening community consultations village by village to protect the rights of women.

See also

References 

  • "Ethiopian Women Rights Advocate Passes Away". www.ezega.com. Retrieved Nov 12, 2019.
  • Hari, Johann (March 16, 2010). "Kidnapped, Raped, Married: The Extraordinary Rebellion of Ethiopia's Abducted Wives". The Independent. Retrieved 17 August 2014.
  • Rosenberg, Tina (July 17, 2013). "Talking Female Circumcision Out of Existence". The New York Times. Retrieved 17 August 2014.
  • "KMG Ethiopia". KMG Ethiopia. Archived from the original on 2013-04-23. Retrieved 17 August 2014.
  • "Standing up for women". The Economist. May 23, 2013. Retrieved 17 August 2014.
  • "Fulbright Alumna Awarded King Baudouin Prize in Belgium". Bureau of Educational and Cultural Affairs. United States Department of State. Archived from the original on August 19, 2014. Retrieved August 17, 2014.
  • "Bogalatech Gebre (Ethiopia)" (PDF). eeas.europa.eu. Retrieved 17 August 2014.
  • "Abducted. Raped. Married. Can Ethiopia's wives ever break free?". Abbay Media. March 17, 2010. Archived from the original on 2014-08-19. Retrieved 17 August 2014.
    1. Shetty, Priya (June 23, 2007). "Bogaletch Gebre: ending female genital mutilation in Ethiopia". The Lancet.

    Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
    Ετικέτες , , , ,

    Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020

    World Women's day of prayer 2020 hosted by the Uganda Orthodox Church Mothers’ Union (6th. March. 2020) - UOCMU


    uocmu.org
    In the Orthodox Vineyard of Africa
    Iakovos James Ssengendo

    The Uganda Orthodox Church in liaison with Uganda Orthodox Church Mothers’ Union (UOCMU) the Women department within the Church is hosting the World Women’s Day of Prayer in Uganda which is scheduled on the 6. March 2020. This event which is expected to attract over 3500 participants is supported by the member churches of the Uganda Joint Christian Council (UJCC), The Catholic Church, Anglican Church and the Orthodox Church.
    Over the years, the Women from the member churches of Uganda Joint Christian Council come together to evoke God’s mercy through prayer. The world women’s day of prayer is organised and held on rotational basis among the member churches and the theme is designed by the organizing country. This year the organizing country for the international event is Zimbabwe. The theme is “Rise! Take Your Mat and Walk John 5:2-9 and this is the theme to be used for our celebration here in Uganda.
    Prayer is petitioning God for grace, wisdom, courage and strength in addressing complex matters that affect Women anywhere in the world. Three Churches and leaders come together under their umbrella organization the Uganda Joint Christian Council (UJCC) to address issues of a common concern and their sphere of influence. They contribute to the 97% of the faith population in the country. The Uganda Joint Christian Council seeks to champion women’s participation and involvement in issues related to combating Gender Based Violence and Violence Against Women in Uganda among other issues of common concern.
    Therefore, their participation and that of the religious leaders in the National Women’s prayer day is a strategy that will not only draw God’s intervention on matters that are affecting the dignity of women in Uganda but also on Uganda as a country in search of peace, harmony, compassion, respect for one another, unity and tolerance as key drivers to sustainable human development.

    See also



    Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
    Ετικέτες , , ,

    Fr. Maximos from Nigeria Speaks about the Blessing of Orthodox Theological Education

     

    Orthodox Christian Network
     
    Fr. Maximos is an Orthodox priest in Nigeria who was the recipient of a scholarship granted to him through Orthodox Christian Mission Center (OCMC). The scholarship allowed him to study theology through the Saint Stephen’s Certificate Program and to gain a top-notch theological education while studying in his own country, all with the blessing of his metropolitan.
    Sara Staff, Marketing Coordinator for the Orthodox Christian Mission Center, recently had the opportunity to speak with Fr. Maximos about his experiences. He expressed how thankful he was to receive a theological education. He mentioned the difficulty of defending truth in a world with so many opinions. He stressed that this is why knowing the traditions of the Orthodox Church is so important. To teach truth, you must know what has been passed down, even with all the ups and downs of the Church. He acknowledged the blessing of being able to learn about Orthodox history, tradition, and theology so that he is better equipped to share those truths with people in his own country.
    He was honest about some of the challenges his people face that make it difficult for them to accept Orthodox Christianity. There are deep roots in other faith traditions, many people are uneducated, and it is often hard to relay the necessity of going to church services when it interferes with other impending daily tasks. Fr. Maximos now has a greater ability to confront these challenges knowing the mindset and teaching of the Orthodox Faith through the education he has received. He is passionate about sharing the truths of Orthodoxy with the Nigerian people.
    Fr. Maximos hopes to soon begin work on a Doctor of Ministry. He is very thankful for the opportunity that the OCMC has given him to learn about Orthodox theology. It has enabled him to more effectively teach the people of his country and understand their spiritual needs. OCMC is humbled to be a part of his story.
    Over the past month, OCMC has raised almost $20,000 to support theological training abroad! We are grateful for the generous hearts of those who have helped this effort through prayer and/or financial means. The funds will go to support theological training institutions like the Makarios III Seminary in Kenya and the Resurrection of Christ Orthodox Seminary in Albania. We pray that the Lord continues to bless Orthodox seminaries across the globe as they train future priests for the service of Christ’s Church.

    by Sara Staff (Posted 8/4/2016)

    Photo: Fr. Maximos was able to study theology through the Saint Stephen’s Certificate Program thank to a grant from the OCMC. He shared that with this training, he feels better equipped to share the truths of Orthodoxy with people in his own country.

    See also
     
    Orthodox Mission in Tropical Africa (& the Decolonization of Africa)
    Over 1,000 Christians in Nigeria killed by Fulani, Boko Haram in 2019: NGO report
     
    Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
    Ετικέτες , , , ,

    Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2020

    Over 1,000 Christians in Nigeria killed by Fulani, Boko Haram in 2019: NGO report


    christian post
    Photos from the article in Greek 
    Ο άγνωστος διωγμός των χριστιανών στη Νιγηρία



    Over 1,000 Christians have been killed this year in Nigeria as attacks led by Fulani extremists continue to plague rural farming communities in the Middle Belt, according to an estimation published by the U.K.-based nongovernmental organization Humanitarian Aid Relief Trust.
    HART, a nonprofit founded by U.K. member of Parliament Baroness Caroline Cox to “support people suffering from conflict and persecution,” released a report last month sharing details and testimonies from a recent fact-finding mission to Nigeria.
    The Nov. 18 report is titled “Your Land or Your Body: The escalating persecution and displacement of Christians in northern and central Nigeria.” A copy of the report was obtained by The Christian Post.
    “Islamist Fulani militia continue to engage in an aggressive and strategic land grabbing policy in Plateau, Benue, Taraba, Southern Kaduna and parts of Bauchi state,” the report reads. “They attack rural villages, force villagers off their lands and settle in their place — a strategy that is epitomized by the phrase: ‘your land or your blood.’”
    Fulanis are a predominantly Muslim nomadic people group of about 20 million across West and Central Africa. They have long come under tension with farming communities as the scarcity for land gets greater and the human populations get larger.
    While farmer-herder clashes are nothing new, the violence carried out against farming communities has increased in severity as thousands have been killed in the last several years.
    While the report states that the exact death toll for 2019 is unknown, “Preliminary data suggests that over 1,000 Christians have been killed since January.” HART estimates that there have been more than 6,000 Christians killed since 2015 and as many as 12,000 displaced from their villages.
    “I have visited many of the affected areas and seen the tragedies of death and destruction,’” Cox said in a statement. “In every village, the message from local people is the same: ‘Please, please help us! The Fulani are coming. We are not safe in our own homes.’”
    There was a rise in Fulani extremist attacks in the Kaduna state in 2019 after Christians were accused of a reprisal attack on a Fulani settlement that killed as many as 131 in February. 

    A dozen Christian villages in Nigeria wiped out in four-day killing spree

    open doors (2018)


     At Open Doors, one of our core values is prayer—prayer for God’s people who face persecution and prayer for Damascus Road awakenings for those who persecute. Please join us in praying for sub-Saharan Africa. The world’s second-largest continent—including 1.2 billion people, thousands of ethnic groups and 54 internationally recognized countries—is currently on fire with persecution. The widely reported story below chronicles an attack in Nigeria in June 2018. But the reports of persecution are ongoing from our teams working with churches and ministries in Africa. For example, late last week our team shared news of a recent attack on a largely Christian village in the Democratic Republic of the Congo (DRC). Please join us as we pray and work to strengthen the church in sub-Saharan Africa–to equip and empower God’s people to be light in the darkness.
    Most of the victims were in their homes sleeping when the attacks began … when Muslim Fulani militant herdsmen began their killing spree in Nigeria that lasted four days, Thursday through Sunday evening and into Monday.
    In only days, a dozen villages in Nigeria’s Plateau state were wiped out. The affected communities surround the city of Jos—known as the epicenter of Christianity in northern Nigeria’s Middle Belt.
    According to our on-the-ground sources, as many as 200 Christians had been killed, however, some residents fear the death toll may be even higher, as more bodies are yet to be recovered, while others were burned beyond recognition. On Sunday, 75 of the victims were buried in a mass grave.
    We are still gathering information about the violence, but the details we have from our sources on the ground so far reveal the scale and brutality of the attacks, in many cases more extensive than have been reported elsewhere:
    • 120 people who were attending the funerals of an elderly member were hacked to death as they returned home.
    • In another attack, in Gana Ropp village, a pastor, Rev. Musa Choji, was killed, as were his wife and son.
    • In Gidin Akwati, the whole community was burned down. Local sources say that some of those displaced are still hiding in the bush, as they haven’t yet been able to find their way to a safe haven.
    • A pastor with the Evangelical Church Winning All (ECWA) denomination, who wanted to remain anonymous for security reasons, said that following an attack on Saturday, his entire village was reduced to ashes, and more than 100 people lost their lives.
    The ECWA pastor said more than 50 heavily armed Fulani herdsmen surrounded the village of Nghar, in Gashes district, at around 3:30 a.m. They burned down all the houses, as well as two churches. Only a few people were able to escape.
    His wife’s family was decimated. The assailants killed 14 members of her family, including her mother and sister. Others who had come to visit them were also killed. In total, 27 people lost their lives in the same house. They were all burned to death. Only one person—his wife’s younger brother—survived, as he managed to escape through the roof.
    World Watch Monitor reports that on the day of the attack in Nghar, only two soldiers and one policeman were in the village, but they reportedly ran for their lives when the herdsmen launched their attack.
     
    Attacks were peak of ongoing violence

    Reportedly, the violence in the attacked areas has been happening for the last two weeks. Over the weekend, the violence reached a peak. Pastor Steve Kwol, chairman of the Pentecostal Federation of Nigeria for Plateau North, which includes the attacked areas, said that herdsmen were ambushing people going to their farms or traveling on their motorbikes.
    Since Thursday, the herdsmen militants had launched “very serious attacks” on the whole communities, he said. Despite the current dusk-to-dawn curfew and the presence of military, the attacks are still ongoing, he says. Two villages—Kwi and Dorowa—were badly damaged on Monday.
    In Dorowa, most of the properties were burned down, including four church buildings. The adjoining buildings, such as pastors’ houses, were also destroyed by fire.
    In Kwi, a number of buildings, including churches, were also set on fire. The exact number of people killed there is not yet known, but many were displaced and are now living in camps in neighboring villages.


    “We’ve been living peacefully with [Fulani herdsmen]” Pastor Kwol said. “Since this crisis started in Plateau in recent months, our people have not killed one Fulani man. Instead, they have been killing our people one by one. We just buried them and carried on.” he said. As a result of the ongoing insecurity, there are places where people can no longer go to farm,” he said, “because when they go, the Fulani will come and take their cows, or attack them.”
    “Just two weeks ago, they shot my wife’s young brother. But he survived. He was discharged on Wednesday and had returned home on Thursday, only to get killed in the last attack, on Saturday.”

    Learn more about what's happening in Nigeria
     
    Nigerian Boko Haram survivor shares story with President Trump 7 things to know about deadly Fulani militant violence 7 things you should know about Boko Haram "We are victims of Boko Haram viole

    See also
    Orthodox Mission in Tropical Africa (& the Decolonization of Africa)
    Nigeria: seeking Christ amid increased dangers...  

    Nigeria’s modern slave raiders // Boko Haram attacks girls' schools
    Boko Haram insurgency 
    Boko Haram Using More Children as Suicide Bombers, Unicef Says   
    The Orthodox Christian sentiment regarding the persecutions of Christians by Islamists
    A Christian perspective on Islam   
    From Islam to Christianity: Saints in the Way to the Lihgt   
    Paul, the Christian equivalent to Mohammed
    Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
    Ετικέτες , , , , , , ,

    Δρ. Μπογκάλετς Γκέμπρε: Πέθανε η ακτιβίστρια που καταπολέμησε την κλειτοριδεκτομή στην Αφρική


    panafrikaniki.com


    Ποιος: Δρ. Μπογκάλετς «Μπόγκεϊ» Γκέμπρε, επιστήμονας, φεμινίστρια και βραβευμένη ακτιβίστρια από την Αιθιοπία που πέθανε χθες στα 66 της χρόνια στο Λος Άντζελες. Ήταν από τους ξεχωριστούς, τους γενναίους εκείνους ανθρώπους, που κάνουν τη διαφορά στο είδος μας.

    Πού: Μπορεί να άφησε την τελευταία της πνοή στην Αμερική, στην πατρίδα της όμως ήταν που αναδείχθηκε σε πραγματική ηρωίδα για τους αγώνες που έδωσε να βελτιώσει τη θέση των γυναικών και να καταργηθεί καταρχήν το αναχρονιστικό, βάρβαρο και ανθυγιεινό έθιμο της κλειτοριδεκτομής την οποία και η ίδια είχε υποστεί ως έφηβη.

    Γιατί: Διότι μαζί με την αδελφή της Φικίρτε ίδρυσαν το 1977 στην περιοχή Κεμπάτα της Αιθιοπίας από όπου κατάγονταν την ΜΚΟ KMG Ethiopia με στόχο την κατάργηση του εν λόγω «εθίμου», την προάσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων γενικότερα αλλά και την περιβαλλοντική αφύπνιση.
    27.2.2019 Απόδραση από την κλειτοριδεκτομή: ένα κορίτσι αποφασίζει να ξεφύγει από τη σκληρή μοίρα του Χάρη στη δράση της η κλειτοριδεκτομή στην Κεμπάτα έχει σήμερα ουσιαστικά εξαλειφθεί, αποτελώντας υπόδειγμα όχι μόνο για την υπόλοιπη αιθιοπική επικράτεια αλλά και για όσες άλλες χώρες ή περιοχές της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής εφαρμόζεται ακόμα η απαράδεκτη αυτή πρακτική που πολλοί συνδέουν με το Ισλάμ, η αλήθεια είναι όμως ότι προϋπήρχε (δεν αναφέρεται εξάλλου πουθενά στο Κοράνι) έχοντας υιοθετηθεί επίσης από ανιμιστικές όπως και χριστιανικές κοινότητες.
    Δεν έμεινε όμως εκεί. Ίδρυσε Κέντρο Εκπαίδευσης και Διαλόγου για γυναίκες, μαιευτήριο, σχολεία, προώθησε την ενημέρωση και την πρόληψη για τον HIV και άλλες λοιμώξεις, ενθάρρυνε και ενίσχυσε τη δημιουργία γυναικείων συνεταιρισμών και κοινοτικών τραπεζών ώστε οι συμπατριώτισσές της να αποκτήσουν αυτοσυνείδηση και οικονομική ανεξαρτησία, να ανέλθουν κοινωνικά και να διεκδικήσουν αξιοπρέπεια, σεβασμό και ίσα δικαιώματα, έχτισε γέφυρες, έκανε γεωτρήσεις και φύτεψε κάπου 9 εκ. δέντρα. Παρά μάλιστα τα κινητικά προβλήματα που της προκάλεσε τροχαίο ατύχημα, όχι μόνο ανάρρωσε αλλά συμμετείχε σε πέντε μαραθώνιους προς ενίσχυση αυτών των δραστηριοτήτων.

    Διά Ταύτα: Παιδί φτωχής πολυμελούς αγροτικής οικογένειας, η «Μπόγκεϊ» κατάφερε με τη θέληση, την αξιοσύνη και την απαραίτητη δόση τύχης να ξεφύγει από μια μοίρα που έμοιαζε προδιαγεγραμμένη, αλλάζοντας επιπλέον με τη δράση της τις ζωές χιλιάδων. Ξεκίνησε να μαθαίνει γράμματα «στα κρυφά» στο σχολείο τοπικής ιεραποστολής, έπειτα στην Αντίς Αμπέμπα όπου αρίστευσε εξασφαλίζοντας υποτροφία για να σπουδάσει μικροβιολογία στο Ισραήλ.
    Κερδίζοντας νέα υποτροφία απέκτησε μάστερ στη Μασαχουσέτη και ακολούθως διδακτορικό στην επιδημιολογία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.
    Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 κι ενώ διέμενε πλέον στο Λος Άντζελες αποφάσισε να επιστρέψει στην δοκιμαζόμενη τότε από λιμό Αιθιοπία για να βοηθήσει τη χώρα της και ιδίως τις ομόφυλές της.   «Θα μπορούσα να συνεχίσω κανονικά την άνετη, ανέμελη ζωή μου εδώ – μια ζωή που ούτε καν φανταζόμουν μικρότερη -, να πηγαίνω καθημερινά για τζόκινγκ, να ρεμβάζω ρομαντικά ηλιοβασιλέματα στον Ειρηνικό, όμως σκεφτόμουν «τι, αυτό είναι η ζωή τελικά; Να καλοπερνάω εγώ ενόσω οι αδελφές μου πίσω στην πατρίδα καταπιέζονται και δυστυχούν; Δεν το άντεχα…», είχε πει όταν τη ρώτησαν γιατί τα έκανε όλα αυτά.
    Σίγουρα θα είχε να πει πολλά και σε όσους υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να γίνονται σεβαστές «παραδόσεις» όπως η κλειτοριδεκτομή ή άλλες αντίστοιχες που αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως υποδεέστερη ύπαρξη.

    Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
    Ετικέτες , , ,

    Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

    Ο άγνωστος διωγμός των χριστιανών στη Νιγηρία


    Ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί επισκέφθηκε ο ίδιος τη Νιγηρία, για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τις φρικαλεότητες εναντίον των χριστιανών. GILLES HERTZOG

    ΜΠΕΡΝΑΡ-ΑΝΡΙ ΛΕΒΙ*
    Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 8 Δεκεμβρίου 2019

    Πρώτος με ειδοποίησε Νιγηριανός χριστιανός, μέλος της εκκλησίας της Πεντηκοστής. Είναι διευθυντής οργάνωσης, η οποία κηρύττει την προσέγγιση μεταξύ των χριστιανικών και μουσουλμανικών κοινοτήτων, που μοιράζονται τη χώρα. Είναι 36 ετών και επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του για λόγους ασφαλείας, ενώ θυμίζει λίγο τον Μπαράκ Ομπάμα, χάρη στη γοητευτική και «εύκαμπτη» ειρωνεία του. «Γνωρίζετε τους Φουλάνι;» με ρώτησε κατά την πρώτη μας συνάντηση ο συνομιλητής μου, μιλώντας άπταιστα και λίγο τραγουδιστά αγγλικά, όπως συνηθίζει η νιγηριανή ελίτ. 
    «Επισήμως είναι ποιμένες της εθνότητας των Πελ, με καταγωγή από την περιοχή του Σαχέλ, οι οποίοι διέφυγαν από την υπερθέρμανση του πλανήτη και κατευθύνθηκαν προς τον νότο με τα κοπάδια τους, αναζητώντας νέα βοσκοτόπια. Στην πραγματικότητα, είναι ισλαμιστές νέου τύπου, με σχέσεις με την οργάνωση Μπόκο Χαράμ. Η έκθεση Global Terrorism Index τους τοποθετεί στην τέταρτη θέση παγκοσμίως των πλέον αιμοσταγών τζιχαντιστών, πίσω από το Ισλαμικό Κράτος, τους Ταλιμπάν και την Μπόκο Χαράμ. Σκοτώνουν δε χριστιανούς με τέτοιο πάθος και σε τέτοια κλίμακα, που ακόμη και οι χριστιανοί της Ανατολής δεν έχουν βιώσει. Αν δεν με πιστεύετε, ελάτε. Σας εξορκίζω, κρίνετε από μόνος σας, ελάτε», λέει ο συνομιλητής μου.
    Έχω ακούσει για την Μπόκο Χαράμ, όπως είναι φυσικό. Αυτή η σέχτα φανατικών του θεού, που έχει οχυρωθεί στα βορειοανατολικά της χώρας, στα βουνά και στα δάση της πολιτείας Μπόρνο, μου είναι γνωστή. Δεν γνώριζα, όμως, για τους Φουλάνι και έφυγα έτσι για τη Νιγηρία.
    Ταξίδεψα στο Γκοντογκόντο, στην πολιτεία Καντούνα, στο κέντρο της χώρας, όπου κατέγραψα τη μαρτυρία νεαρής και πολύ όμορφης ιεροκήρυκα της εκκλησίας της Πεντηκοστής, της Τζουμάι Βίκτορ. Η Τζουμάι έχει ένα χέρι, αλλά όταν στέκεται λίγο παράμερα, η αναπηρία της δεν φαίνεται. Ήταν 15 Ιουλίου, θυμάται η Τζουμάι. Οι Φουλάνι εισέβαλαν νύχτα στο χωριό της καβάλα σε μοτοσικλέτες με μακριές σέλες, κατάλληλες για τρεις αναβάτες, ουρλιάζοντας «Αλαχού Ακμπάρ». Έκαψαν τα σπίτια. Σκότωσαν τα τέσσερα παιδιά της, μπροστά στα μάτια της. Οταν ήλθε η σειρά της και οι ένοπλοι είδαν ότι είναι έγκυος, άρχισαν να συζητούν: κάποιοι δεν ήθελαν να τη δουν να ξεκοιλιάζεται και αποφάσισαν να της «στερήσουν» ένα χέρι, κόβοντάς το με ματσέτα, όπως στον χασάπη. 
    Πρώτα της έκοψαν τα δάχτυλα, μετά το χέρι και έφτασαν μέχρι τον ώμο, ενώ ο τελευταίος της ομάδας παραπονέθηκε ότι δεν του είχε μείνει τίποτα. Διηγήθηκε την ιστορία της πολύ γρήγορα, χωρίς θυμό, κοιτάζοντας αλλού, λες και είχε χάσει το πρόσωπό της, εκτός από το χέρι της. Ο αρχηγός του χωριού της, που μεταφράζει τα λόγια της, δυσκολεύεται να μιλήσει από τους λυγμούς, ενώ μόλις η Τζουμάι σιωπά, ένα δάκρυ κυλάει στο δικό του μάγουλο.
    Πήγα στο Αντάν, έδρα της πολιτείας Καγκόρο στα βόρεια, όπου κατέγραψα την ιστορία μιας άλλης γυναίκας, της Λίντια Ντέιβιντ, που επέζησε από άλλη σφαγή. Το πρωινό εκείνο της 15ης Μαρτίου, φήμες κυκλοφόρησαν ότι οι Φουλάνι κινούνταν στα περίχωρα. 
    Ο σύζυγός της ετοιμαζόταν να ανεβεί σε κοντινό λόφο, μαζί με άλλους άνδρες για να παρακολουθήσουν τις κινήσεις των ισλαμιστών. Ενώ η Λίντια ετοιμαζόταν για την εκκλησία, ο άνδρας της της είπε να τρέξει να κρυφτεί στην αδελφή της, στο γειτονικό χωριό. Λίγο αφότου έφθασε εκεί, την πρώτη νύχτα, ξύπνησε από τα σφυρίγματα των σκοπών. Αφού πετάχτηκε έξω από το σπίτι, είδε ότι όλα καίγονταν γύρω της. Προσπάθησε να διαφύγει, αλλά ένας Φουλάνι βρέθηκε μπροστά της. Οι τζιχαντιστές ήταν παντού. Μία φωνή της μίλησε στη γλώσσα της. «Από εδώ πρέπει να περάσεις. Ο δρόμος είναι ελεύθερος! Έλα!» είπε η φωνή. Νιώθοντας εμπιστοσύνη στο σωτήρα της, βγήκε από την κρυψώνα της και προχώρησε προς τον άνθρωπο αυτό.


    Πυρπολημένο σπίτι χριστιανικής οικογένειας στην πόλη Κάνο. «Θα περιμένουμε, όπως συνήθως, να ολοκληρωθεί η καταστροφή για να συγκινηθούμε;», αναρωτιέται ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί. EPA/ONOME OGHENE

    Βασανιστήρια

    Ο δήθεν σωτήρας της έκοψε τρία δάχτυλα του δεξιού χεριού, της χάραξε το σβέρκο με τη ματσέτα του και την πυροβόλησε εξ επαφής. Νομίζοντας ότι τη σκότωσε, την περιέλουσε με βενζίνη και άναψε φωτιά. αλλά η Λίντια σώθηκε, σαν από θαύμα και επέστρεψε στο χωριό της. Οι Φουλάνι, όμως, είχαν επιτεθεί εκεί το προηγούμενο βράδυ, για να το ισοπεδώσουν και να σκοτώσουν 72 ανθρώπους, μεταξύ τους και τον σύζυγο της Λίντια.
    Είδα στο Ντακού, κοντά στο Τζος, πρωτεύουσα των χριστιανικών περιοχών, σε ένα τοπίο πράσινων κοιλάδων που ενθουσίασαν τους Βρετανούς αποικιοκράτες, λεηλατημένη εκκλησία με τη σκεπή της να έχει καταρρεύσει και από το σταυρό της να έχει απομείνει λίγη στάχτη.
    Είδα μία άλλη εκκλησία, άθικτη αυτή τη φορά, στην έξοδο της Τζος, με κορίτσια ντυμένα στα άσπρα που φορούσαν μαντίλες. Ενας άνδρας βγήκε και μου φώναξε να φύγω, λέγοντάς μου ότι δεν έχω καμία δουλειά εκεί. Μιλούσε αγγλικά και στη σύντομη συζήτησή μας πρόλαβε να μου πει ότι είναι Τούρκος, μέλος δικτύου «θρησκευτικής αλληλοβοήθειας», χρηματοδοτούμενο από το Κατάρ με στόχο τη δημιουργία ισλαμικών σχολών «μαντρασά» για τα κορίτσια των Φουλάνι.

    Η τακτική τους: νύχτα χτυπούν τα χωριά

    Τριγύρισα εκείνη την ημέρα με συνοδεία έμπιστων αστυνομικών και κατόπιν συμβουλής αξιωματούχων της γειτονικής πολιτείας, ολόκληρη ζώνη της κεντρικής Νιγηρίας. Σε αυτήν, οι δρόμοι έχουν καταστραφεί, οι γέφυρες ανατινάχθηκαν, τα σπίτια γκρεμίστηκαν, ενώ ανάμεσα στα ερείπια μπορεί κανείς να διακρίνει ακόμη ίχνη περασμένης ζωής, αλλά και σημάδια αίματος. Τα δένδρα είναι λιγοστά, τα χωράφια έχουν εγκαταλειφθεί και τα καλαμπόκια σαπίζουν στους αγρούς, καθώς δεν υπάρχει καμία –χριστιανική– ψυχή τριγύρω ή ακόμη και εάν υπάρχει είναι πολύ τρομοκρατημένη για να ασχοληθεί με γεωργικές εργασίες. Στον ορίζοντα βλέπω τα κοπάδια των Φουλάνι, που βόσκουν ειρηνικά, αφού οι κάτοικοι εκδιώχθηκαν. Οταν πλησιάζουμε, ένοπλοι βοσκοί μας κάνουν νόημα να φύγουμε, αρνούμενοι να μιλήσουν.
    Ακόμη και ο επίσκοπος του Τζος έπεσε τρεις φορές θύμα ζωοκλοπής. Την τέταρτη, οι Φουλάνι τον έσυραν στο εσωτερικό του σπιτιού του και ετοιμάζονταν να τον εκτελέσουν, όταν αποφάσισαν να του χαρίσουν τη ζωή, αφού είχε πέσει στα γόνατα και είχε αρχίσει να προσεύχεται υψηλόφωνα με κλειστά μάτια. Ο εκκωφαντικός θόρυβος ελικοπτέρου είχε διώξει τους επίδοξους εκτελεστές του. Ολες οι διηγήσεις με κάνουν να πιστεύω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μεθοδική εθνική και θρησκευτική κάθαρση.

     
    Λειτουργία στη χριστιανική, καθολική εκκλησία του Αγίου Καρόλου στην πόλη Κάνο. A.P./BEN CURTIS

    Οι Φουλάνι φθάνουν συνήθως νύχτα. Είναι ξυπόλυτοι, ενώ αν δεν έχουν μοτοσικλέτες, δεν τους ακούει κανείς να πλησιάζουν τα χωριά. Καμιά φορά, ένας σκύλος μπορεί να αρχίσει να γαβγίζει, ενώ άλλες φορές ο σκοπός του χωριού μπορεί να ηχήσει συναγερμό. Η άφιξή τους συνοδεύεται από ποδοβολητό αλόγων, σύννεφα σκόνης, άγριες φωνές, λες και θέλουν να εμψυχώσουν ο ένας τον άλλο. Πριν προλάβουν οι κάτοικοι να οχυρωθούν, οι Φουλάνι έχουν εισβάλει στα σπίτια, χτυπώντας με τις ματσέτες, αναζητώντας εγκύους, πυρπολώντας, λεηλατώντας, βιάζοντας. Δεν σκοτώνουν απαραίτητα όλους τους κατοίκους. Σε κάποια δεδομένη στιγμή, σταματούν. Απαγγέλλουν ευκαιριακό στίχο από το κοράνι, συγκεντρώνουν τα φοβισμένα ζώα και φεύγουν όπως ήρθαν, πολύ γρήγορα, αφήνοντας τους νεκρούς τριγύρω τους. 
    Πρέπει να μείνει κάποιος ζωντανός για να διηγηθεί. Χρειάζονται μάρτυρες για να πιστοποιήσουν ότι οι Φουλάνι είναι ικανοί για όλα και δεν φοβούνται κανέναν, παρά μόνο τον θεό.
    Στην ομοσπονδιακή πρωτεύουσα Αμπούτζα, 17 ηγέτες της χριστιανικής κοινότητας ήρθαν να με συναντήσουν. Κάποιοι είχαν ταξιδέψει πολλές ημέρες σε ασφυκτικά γεμάτα ταξί ή λεωφορεία. Ορισμένοι καθυστέρησαν, έχοντας να αντιμετωπίσουν μπλόκα στους δρόμους των πολιτειών Γιομπέ και Ανταμάουα, που βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ολοι τους έφθασαν με ένα ή δύο επιζήσαντες των σφαγών. Τα 40 θύματα, άνδρες και γυναίκες, συναισθάνονταν τη σοβαρότητα της στιγμής, ενώ κάποιοι έφεραν μαζί τους ένα στικ USB, μία χειρόγραφη έκθεση και ο τρίτος, ένα ντοσιέ φωτογραφιών με λεζάντες και ημερομηνίες. Τα πειστήρια αυτά θα μου παραδώσουν, σαν να ήταν μηνύματα στον ωκεανό, χωρίς να με γνωρίζουν, ελπίζοντας όμως ότι θα γίνω ο αγγελιαφόρος του πόνου τους. Παραλαμβάνω τις ηχογραφήσεις, διαβάζω τα έγγραφα. Νιώθω να ασφυκτιώ υπό το βάρος των ελπίδων και της αποστολής που μου αναθέτουν.

    Οι μαρτυρίες

    Παίρνοντας τον λόγο ο ένας μετά τον άλλο, οι επιζήσαντες της κόλασης επιβεβαιώνουν τη μέθοδο δράσης, που περιέγραψε ο επίσκοπος του Τζος. Ολοι τους έχουν απλανές βλέμμα, που μοιάζει να λέει ότι έχουν πεθάνει, παρότι οι άνθρωποι τους αντιμετωπίζουν σαν ζωντανούς. Οι διηγήσεις τους προσθέτουν μία ακόμη πινελιά στο σκηνικό της φρίκης. Οι τεμαχισμένες σοροί γυναικών. Ο μουγγός, από τον οποίο ζητούν να αλλαξοπιστήσει, πριν τον πετσοκόψουν με ματσέτες. Το κοριτσάκι που στραγγάλισαν με την αλυσίδα του Σταυρού του. Κάθε φορά, η κοινοτοπία της φρίκης των πράξεων αυτής της εθνότητας βοσκών, που ανήκουν και αυτοί «στης Γης τους κολασμένους». Να φταίει άραγε, το κάλεσμα για προσευχή των εξτρεμιστών ισλαμιστών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που πολλαπλασιάζεται κάθε φορά που πυρπολείται ένας χριστιανικός ναός; Ο προαιώνιος ιμπεριαλισμός της εθνότητας των Πελ ή μήπως η φυσική αγριότητα του ανθρώπου, που δεν χάνει ευκαιρία να επανεμφανιστεί με αφορμή τη δεισιδαιμονία;
    Συνειδητοποιώ ότι οι Φουλάνι διεξάγουν πραγματικό πόλεμο, ενώ αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για μία διευρυμένη Μπόκο Χαράμ, απομακρυσμένη από την παραδοσιακή της βάση και ριζωμένη πλέον στις γεωργικές κοινότητες της βόρειας Νιγηρίας. Η Μπόκο Χαράμ αυτή έχει διασχίσει τα σύνορα και σπέρνει παντού τον θάνατο. Αμερικανός εθελοντής μου μιλάει για «σχολές εκπαίδευσης» στην πολιτεία Μπόρνο, για εθελοντές Φουλάνι. Ενας άλλος μου λέει ότι στην πολιτεία Μπαουτσί εντοπίστηκαν εκπαιδευτές της Μπόκο Χαράμ, που μάθαιναν στους Φουλάνι τον χειρισμό των όπλων, για να εγκαταλείψουν επιτέλους τις ματσέτες. 
    Οι Φουλάνι, όμως, δεν έχουν σύνορα, είναι η Μπόκο Χαράμ, που δεν βρίσκεται πια περιχαρακωμένη σε γεωγραφικά περιορισμένο κρησφύγετο, για να στραφούν εναντίον κάθε άπιστου –χριστιανού ή μουσουλμάνου– στη Νιγηρία και πέρα από αυτή στο Τσαντ, στον Νίγηρα και στο Καμερούν.
    Συχνά στα χωριά δυτικά του Τζος, στον δρόμο προς το Καφαντσάν, ζήτησα να δω τον οπλισμό που διαθέτουν οι πολιτοφυλακές των χωριών. Πρόκειται για τόξα και σφεντόνες, για μαχαίρια, ξύλα, πέτρες και ακόντια, δερμάτινα καμτσίκια. Οι κάτοικοι πρέπει στο μεταξύ να κρύβουν ακόμη και τον πρωτόγονο αυτό οπλισμό! Οταν ο στρατός καταφθάνει μετά τις επιθέσεις, οι στρατιώτες λένε στους κατοίκους ότι τα όπλα είναι παράνομα και κατάσχονται.

    «Θάψτε τους χωρίς πλάκες και σταυρούς»

    Σε πολλές περιπτώσεις υπήρχαν φυλάκια του στρατού σε μικρή απόσταση. Οι στρατιώτες, όμως, δεν βοήθησαν τους κατοίκους, ή ήρθαν μετά τη μάχη, ή προσποιήθηκαν ότι δεν έλαβαν εγκαίρως τα μηνύματα SMS που τους καλούσαν σε βοήθεια, ή ότι είχαν διαταγές να μην κινηθούν. «Πώς αλλιώς θα γινόταν;» είπε εξοργισμένος ο οδηγός μας καθώς η αυτοκινητοπομπή μας αναχωρούσε με κατεύθυνση το Ντάκου και την καμένη του εκκλησία. Ο στρατός είναι συνένοχος με τους Φουλάνι. Πηγαίνουν χέρι χέρι. Πριν από λίγα χρόνια, μετά μια επίθεση στο Μπιέι είχαν βρει έως και στρατιωτική στολή και ταυτότητα σε ένα θάμνο.
    «Και πώς να εκπλαγούμε;» υπερθεμάτισε ο Νταλιόπ Σαλομόν Μουαντιρί, ένας από τους λίγους δικηγόρους της περιοχής που υπερασπίζονται τα θύματα. Οι αξιωματικοί στο γενικό επιτελείο των νιγηριανών ενόπλων δυνάμεων είναι Φουλάνι. Ο πυρήνας της κυβέρνησης καταλαμβάνεται από Φουλάνι. Και ο πρόεδρος Μπουχάρι –αυτό το αφρικανικό μείγμα Ερντογάν και Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, που αντέχει χάρη στη στήριξη της Αγκυρας, του Κατάρ και των Κινέζων– είναι και αυτός Φουλάνι.
    Αυτή η συνενοχή επιβεβαιώνεται στην επαρχία Ριγιόμ, όπου δολοφονήθηκαν τέσσερις εκτοπισμένοι καθώς επέστρεφαν στα σπίτια τους. 
    Οι χωρικοί γνωρίζουν τους δράστες. Η αστυνομία τούς έχει ταυτοποιήσει. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι μετά την επίθεση βρήκαν καταφύγιο στο χωριό Φας, δύο χιλιόμετρα πιο πέρα. Αλλά τελούν υπό την προστασία του Αρντός, του τοπικού εμίρη των Φουλάνι, έτσι δεν συνελήφθη κανείς.
    Επιβεβαιώνεται και στην επαρχία Μπάσα, όπως μας λέει ο Σαντέι Αμπντού. Αυτή τη φορά, ο στρατός ήρθε για να προειδοποιήσει ότι υπήρχε κίνδυνος. Έδωσαν στα γυναικόπαιδα εντολή να μπουν στο σχολείο και όταν το έκαναν, ένας απ’ αυτούς πυροβόλησε στον αέρα, σαν να δίνει σήμα. Από μακριά ακούστηκε άλλη ριπή, σαν απάντηση. Λίγα λεπτά αργότερα, αφού οι στρατιώτες είχαν φύγει για να εντοπίσουν, όπως είπαν, τους επιτιθέμενους, αυτοί εμφανίστηκαν, πήγαν κατευθείαν στην τάξη, άνοιξαν πυρ και σκότωσαν τους πάντες.

     
    Διαμαρτυρία κατοίκων κατά τη μαζική κηδεία θυμάτων των Φουλάνι στην πόλη Μακούρντι. A.P.

    Πήγα και στο Κβι, πιο νότια, στον τάφο τριών νέων. Το δράμα εκτυλίχθηκε την 20ή Απριλίου, όταν μια ομάδα χωρικών απέκρουσε με ξύλα επίθεση των Φουλάνι. Αντί να κυνηγήσει τους δράστες, η αστυνομία συνέλαβε τους τρεις αυτούς νέους, μαζί με δεκατέσσερις γείτονές τους με την κατηγορία της «άσκησης βίας εις βάρος ατόμων άλλης κοινότητας».
    Οι δεκατέσσερις επανεμφανίστηκαν αρκετά σύντομα, με σημάδια από τα βασανιστήρια της αστυνομίας. Αλλά οι τρεις ήταν άφαντοι.
    Λίγες ημέρες πριν φθάσω, το χωριό έμαθε την αλήθεια. Τους τρεις τούς χώρισαν από τους υπόλοιπους, τους σκότωσαν και έδωσαν τις σορούς τους στο νοσοκομείο ΕCWA της Τζος. Επί εβδομάδες, οι φοιτητές της ιατρικής έκαναν μαθήματα ανατομίας στα διαμελισμένα πτώματά τους, που φυλάσσονταν στη φορμόλη και στον πάγο. «Κάντε τους ό,τι θέλετε», είπε ο υπεύθυνος της αστυνομίας όταν παρέδωσε στους συγχωριανούς τους ό,τι είχε απομείνει από τις τρεις σορούς. «Θάψτε τους χωρίς πλάκες και σταυρούς, το απαγορεύει ο Αρντός».

    Ο πλανόδιος με τα πορτρέτα Ερντογάν και Λάντεν 

    Είδα κι εγώ Φουλάνι. Την πρώτη φορά κατά τύχη. Ημουν μόνος με τον Ζιλ Ερτσόγκ και ένα διερμηνέα, χωρίς φρουρά, στο Τογιότα που μας πήγαινε στο Γκοντονγκόντο. Φθάσαμε σε μια κατεστραμμένη γέφυρα και αναγκαστήκαμε να περάσουμε το ποτάμι με τα πόδια. Ανεβαίνοντας την πλαγιά, πέσαμε σε μπλόκο, που αποτελείτο από ένα τεντωμένο σχοινί και ένα υπόστεγο στο οποίο λαγοκοιμούνταν δύο ένοπλοι. «Δεν περνάτε, εδώ είναι η γη των Φουλάνι, ιερή γη του βασιλιά μας Ουσμάν νταν Φοντιό – λευκοί απαγορεύονται». 
    Αυτή η ανάμνηση του Φοντιό, που με τις κατακτήσεις του, πριν από δύο αιώνες, ίδρυσε το χαλιφάτο του Σοκότο στη γη των Πελ και των Χάουσα, νόμιζα ότι είχε επιβιώσει μόνο στον Βορρά της χώρας. Προφανώς όχι, γιατί βρισκόμασταν πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιότερα. Αυτό το όνειρο της ανασύστασης ενός ισλαμικού κράτους πάνω στα πτώματα ανιμιστών, χριστιανών και μουσουλμάνων που αντιστέκονται στη ριζοσπαστικοποίηση έχει απήχηση μέχρι εδώ.
    Τη δεύτερη φορά, ήταν στις παρυφές της Αμπούτζα. Ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο, φθάσαμε σε ένα χωριό που δεν έμοιαζε σε τίποτα με αυτά που είχαμε δει στις περιοχές των χριστιανών. «Τι κάνετε εδώ;» μας λέει ένας έφηβος που εμφανίστηκε από το πουθενά φορώντας μπλουζάκι με αγκυλωτό σταυρό, ενώ εμείς παριστάνουμε ότι ενδιαφερόμαστε για τις καλλιέργειες κόκκινου πιπεριού. «Επωφελείστε επειδή είναι Παρασκευή και είμαστε στο τζαμί για να κατασκοπεύσετε τις γυναίκες μας; Αυτό απαγορεύεται από το Κοράνι». 
    Του λέω ότι ο αγκυλωτός σταυρός είναι και αυτός αντίθετος με τη διδασκαλία του Κορανίου. Νιώθει για λίγο ντροπή και εν συνεχεία αρχίζει μια διάλεξη για το πώς «με την εξαίρεση των κακών ψυχών», που «μισούν τους μουσουλμάνους», κατά τα άλλα «όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια».
    Μια άλλη φορά, στο Λάγος στο νότιο άκρο της χώρας, άρχισα να αναζητώ Φουλάνι πρόθυμους να μιλήσουν. Πήγα στην άκρη της τελευταίας γειτονιάς, σε ένα μέρος στο οποίο φθάνεις ύστερα από ώρες περπάτημα ή από ώρες αναμονής στα γιγάντια μποτιλιαρίσματα που παραλύουν την πόλη, τα λεγόμενα «go-slow». Είμαι με τρεις νέους χριστιανούς αγγλικανούς, που γλίτωσαν από μια σφαγή στα κεντρικά της χώρας και ζουν σε στρατόπεδο εκτοπισμένων. 
    Παριστάνουν ότι ήρθαν να αγοράσουν ένα ζωντανό για μια οικογενειακή γιορτή και ενώ παζαρεύουν ένα κριάρι με λευκά κέρατα εγώ μιλάω με μια ομάδα Φουλάνι που κατάγονταν από την επαρχία Τζιγκάουα, στα σύνορα με τον Νίγηρα.
    Δεν κατάλαβα πολλά για το πώς έφθασαν ώς το Λάγος, αλλά ήταν εύκολο να εκφράσουν τη χαρά που ένιωθαν επειδή βρίσκονταν στην πόλη και μπορούσαν, όπως τους είπε ο εμίρης τους, «να βουτήξουν το Κοράνι στη θάλασσα». «Υπάρχουν υπερβολικά πολλοί χριστιανοί στο Λάγος» διαμαρτύρεται ο Αμπντάλα με ύφος ελαφρώς απειλητικό. «Οι χριστιανοί είναι σκύλοι, γιοι σκύλων. Λέτε χριστιανοί, αλλά εμείς λέμε προδότες γιατί πήραν τη θρησκεία των λευκών. Εδώ δεν έχει χώρο για μιαρούς φίλους των λευκών». Γύρω του, οι βοσκοί και ο πλανόδιος που έρχεται να μου πουλήσει πορτρέτα του Ερντογάν και του Μπιν Λάντεν, θεωρούν ότι οι χριστιανοί στο τέλος θα φύγουν και η Νιγηρία, αν θέλει ο Θεός, θα ελευθερωθεί. 

    Το συμπέρασμα

    Επειτα από όλα αυτά μπορούμε ακόμη να αποδώσουμε τη βία στους προαιώνιους πολέμους μεταξύ διαφορετικών φυλετικών ομάδων; Φαντάζομαι σίγουρα ότι θα υπήρξαν, ως απάντηση, βιαιότητες εναντίον των φυλών Πελ και Χάουσα. Ομως στο τέλος του ταξιδιού μου στη Νιγηρία, έχω τη φρικτή αίσθηση ότι γύρισα στο 2007, όταν οι απεσταλμένοι του Χαρτούμ έσπερναν τον θάνατο στο Νταρφούρ, ή πριν απ’ αυτό, στο νότιο Σουδάν, όταν ο θάνατος του Τζον Γκαράγκ δεν είχε πυροδοτήσει ακόμη ολοκληρωτικό πόλεμο των ισλαμιστών απέναντι στους χριστιανούς. 
    Ή ακόμη νωρίτερα στη Ρουάντα, εκείνες τις ημέρες της άνοιξης του 1994, που κανένας δεν ήθελε να πιστέψει ότι βρισκόταν σε εξέλιξη η τρίτη γενοκτονία του 20ού αιώνα. 
    Θα αφήσουμε την Ιστορία να επαναληφθεί στη Νιγηρία; Θα περιμένουμε, όπως συνήθως, να ολοκληρωθεί η καταστροφή για να συγκινηθούμε; Θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια την ώρα που η ισλαμιστική διεθνής (υπό περιορισμό στην Ασία, σε αναδίπλωση στην Ευρώπη, ηττημένη στη Συρία και στο Ιράκ) ανοίγει ένα νέο μέτωπο στην απέραντη αυτή γη, στην οποία συνυπάρχουν εδώ και αιώνες τα τέκνα του Αβραάμ; Αυτό είναι το διακύβευμα του ταξιδιού στην καρδιά του νιγηριανού ζόφου. Αυτό είναι το νόημα της έκκλησης «SOS Χριστιανοί της Νιγηρίας», που απευθύνω σήμερα στον κόσμο. 

    * Ο κ. Μπερνάρ-Ανρί Λεβί είναι Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος.

    Πάνω από 6.000 Νιγηριανοί χριστιανοί νεκροί

    Εκκλησία online
     
    Εκκλησιαστικοί ηγέτες στη Νιγηρία δηλώνουν ότι οι χριστιανοί αντιμετωπίζουν «καθαρή γενοκτονία» καθώς 6.000 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες και παιδιά, έχουν δολοφονηθεί από ριζοσπάστες από τον Ιανουάριο [2020].
    «Αυτό που συμβαίνει στην πολιτεία Plateau και σε άλλα μέρη στη Νιγηρία είναι καθαρή γενοκτονία και πρέπει να σταματήσει αμέσως», δήλωσε ο Χριστιανικός Σύλλογος της Νιγηρίας και οι ηγέτες των θρησκευτικών εκκλησιών στο Plateau State.
    «Πάνω από 6.000 άτομα, κυρίως παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι, έχουν σκοτωθεί σε νυχτερινές επιδρομές από ένοπλους Fulani», συμπληρώνουν. Με δελτίο τύπου μάλιστα υποστηρίζουν ότι η διεθνής κοινότητα και τα Ηνωμένα Έθνη οφείλουν να παρέμβουν προτού το φαινόμενο εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες.
    Παρόλο που ορισμένα διεθνή μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να χαρακτηρίσουν τις δολοφονίες ως εμφύλια σύγκρουση μεταξύ κοινοτικών ομάδων, οι ηγέτες των εκκλησιών, μαζί με μεγάλες ομάδες ελέγχου των διωγμών όπως η Open Doors USA και η International Christian Concern υποστηρίζουν ότι οι Χριστιανοί αποτελούν σκόπιμο στόχο.
    Αξιοσημείωτο είναι ότι πρόσφατα το εν λόγω ζήτημα κοινοποίησε και το ελληνορθόδοξο πατριαρχείο Αλεξανδρείας, με σκοπό να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη.

    Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
    Ετικέτες , , , , ,
    Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)