Αρχιμ. Τιμόθεος Ntumba, Πατριαρχικός Επίτροπος Ιεράς Επισκοπής Γκόμας
Ελληνορωμαϊκά
https://www.facebook.com/timotheos.ntumba.3
Πριν πάμε στην μαρτυρία... ευδόκησε ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ και αυτός μετά από δεκαετίες να ανοικοδομηθεί στον Άγιο ο πρώτος Ιερός Ναός του στην καρδιά της Αφρικής
Γκόμα, στις 06.06.2023
ΜΕ ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΕ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΜΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙ
Όταν ήμουν μαθητής Αθωνιάδος Εκκλησιαστικής Ακαδημίας του Αγίου Όρους το 1990, άκουγα όλοι να μιλάνε για τον Γέροντα Παΐσιο. Π.χ. λέγανε: «Ο Γέροντας Παΐσιος μου είπε», ή «Τι είπε ο Γέροντας Παΐσιος», ή «Πήγαινε να το πεις στον Γερο-Παΐσιο», κλπ.
Αρκετές φορές επέστρεφαν από την Αθωνιάδα Σχολή πολλοί συμμαθητές μου και τους ρωτούσα πού ήταν, απαντούσαν «Ήμασταν στην Παναγούδα, στον Πατέρα Παΐσιο».
Έτσι, κάποιο ευλογημένο πρωί, συνοδευόμενος από έναν από τους Καθηγητές μας της Αθωνιάδος Σχολής, τον κ. Αθανάσιο Ρακοβαλή, έφτασα στο Κελί του. Εκείνα τα χρόνια ήμουν ο μόνος μαθητής Αθωνιάδος από την Αφρική που ζούσα στις Καρυές. Όταν με είδε ο Γέροντας Παΐσιος, έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου, και εγώ τον κοιτούσα με όλη μου την προσοχή.
Λίγο μακριά πριν τον πλησιάσω για να φιλήσω την Αγία του Δεξιά, μου είπε με δυνατή φωνή «Ντούμπα, εσύ είσαι;». Και εγώ με έκπληξη, μέσα στην καρδιά μου έλεγα "πώς ξέρει το όνομά μου, χωρίς να με ρωτήσει πώς σε λένε, όπως με ρωτάνε όλοι!", είπα "Ναι, Γέροντα, εγώ είμαι". Και κατευθείαν χωρίς να συστηθούμε, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο, σαν να είχαμε δει ο ένας τον άλλον πολύ πριν, μου είπε ο Άγιος Παΐσιος: «Ξέρεις τι σημαίνει το όνομά σου;» και του απάντησα: «Γέροντα, τα παιδιά στη Σχολή με κοροϊδεύουν και μου λένε τούμπες και κάνουν ταυτόχρονα τούμπες στον αέρα». Μου είπε «όχι, το όνομά σου σημαίνει ύψωμα, και εύχομαι να γίνεις ένα ύψωμα και πολύς κόσμος θα βοηθηθεί κοντά σου!». Είναι περιττό να επισημάνω ότι αυτή είναι η έννοια του ονόματός μου, στη μητρική μου γλώσσα.
Αφήνοντας για λίγο τους άλλους επισκέπτες, που βρίσκονταν στην αυλή του Κελιού του, ο Άγιος Γέροντας στράφηκε ξανά προς το μέρος μου, καθώς ατένιζα συνεχώς το βλέμμα μου πάνω του, και μου είπε «Από το Ζαΐρ δεν είσαι;» Αυτό πάλι με εξέπληξε πολύ, γιατί δεν με ρώτησε καν από που είμαι, αλλά μου είπε ο ίδιος από πού κατάγομαι. Εκείνα τα χρόνια το Κονγκό ονομαζόταν Ζαΐρ. Είπα «Ναι, Γέροντα, είμαι από το Ζαΐρ». Και πρόσθεσε, χαϊδεύοντάς με στον ώμο, λέγοντας: «Στην Ελλάδα δεν έχουμε κανένα λουλούδι από το Ζαΐρ, εύχομαι να γίνεις εσύ». [ Αυτό που είπε ο Άγιος είναι βέβαια μια ευχή. Και ανάμεσα στην ευχή και την πραγματικότητα, το χάσμα είναι ιλιγγιώδες]. Ίσως να το είπε έτσι ο Γέροντας Παΐσιος, διότι είμαι ο πρώτος Αφρικανός μαθητής στην Ιστορία της Αθωνιάδος Σχολής. Και οπωσδήποτε είναι μια ιστορική ευθύνη! Ο Θεός ζητά πολλά από αυτούς στους οποίους έχει δώσει πολλά.
Ο υπό ανέγερση ναός του αγίου στο Κονγκό (από εδώ)
Και αρκετές φορές όταν του έλεγα πάνω στην κουβέντα αυτό που μου είχαν απαντήσει οι προηγούμενοι, φαινόταν έντονα ενοχλημένος με τις απαντήσεις τους. Εγώ όμως τους δικαιολογούσα μέσα μου, διότι ίσως δεν με καταλαβαίνανε καλά, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε καλά μαζί τους. Ενώ με τον Γέροντα Παΐσιο μιλούσα με σπάνια άνεση κάθε φορά, και δεν μπορούσα να το εξηγήσω αυτό. Αφού λοιπόν με νουθέτησε και μου μίλησε για πρώτη φορά στην ζωή μου για την προσευχή του Ιησού «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», επιστρέψαμε στην Σχολή με τον κ. Αθανάσιο Ρακοβαλή, τον οποίο ευχαριστώ απεριόριστα, που με συνόδευσε στον Γέροντα Παΐσιο, στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.
Και τώρα τον δρόμο προς την Παναγούδα τον είχα μάθει (αν και πολλές φορές χανόμουνα εκεί στα δάση και αντιλαμβανόμουνα ότι είχα χαθεί όταν αντίκριζα μπροστά μου την Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος. Και άντε τώρα να ξαναγυρίσεις, μέσα στα χιόνια….)
Ναι, είχα μάθει το Κελί του Γέροντα Παΐσιου, στην Παναγούδα, μπορούσα πλέον να πηγαίνω μόνος μου πολλές φορές, ειδικά τα απογεύματα που είχαν ήδη φύγει οι επισκέπτες, να τον δω, να ακούσω τις συμβουλές του και να παίρνω τις ευχές και ευλογίες του, κυρίως όμως πήγαινα για να τον βλέπω. Η θέα του με αρκούσε και αισθανόμουν σαν να βρισκόμουνα στον Παράδεισο. Πράγματι και ο Παράδεισος είναι θέα. Η θέα του γλυκυτάτου Προσώπου του Χριστού, καθώς εστί, στην δόξα Του: «Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου» ( Κατά Ιων. 17.24).
Πολλές φορές θυμάμαι μόνο όταν πήγαινα στο Κελί του, αλλά δεν θυμόμουνα καλά-καλά πώς επέστρεφα στη Σχολή, διότι ο δρόμος της επιστροφής ήταν πάντα πολύ ελαφρός, σύντομος και γρήγορος.
Μερικές παρατηρήσεις για τον εαυτό μου:
1. Εκείνη την πρώτη μέρα που είδα τον Άγιο Παΐσιο και με δίδαξε πώς να λέω την ευχή , την προσευχή του Ιησού, ένιωσα μέσα μου σαν να είχε σπαρθεί η προσευχή του Ιησού στην καρδιά μου. Ένας σπόρος που φύτρωσε ίσως την ίδια ημέρα και δεν σταμάτησε ποτέ να μεγαλώνει. Μυστήριο πράγμα!
2. Την πρώτη μέρα που τον είδα, αισθάνθηκα μέσα μου σαν να είδα τον Μέγα Αντώνιο. Για αυτό, επιστρέφοντας στη Σχολή, όλο το βράδυ, για να παραμείνω πνευματικά συνδεμένος με τον π. Παΐσιο που είδα, - οι σκέψεις μου ήταν τόσο αχώριστες από αυτόν- διάβαζα τα Αποφθέγματα του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου εκ του Γεροντικού. Και ευχαριστούσα τον Θεό που με αξίωσε εκείνη την ημέρα να δω τον Άγιο Αντώνιο στο πρόσωπο του Γέροντα Παϊσίου !
3. Όλα όσα μιλούσα στον Γέροντα Παΐσιο κάθε φορά που πήγαινα στην Παναγούδα τα καταλάβαινε ευθέως χωρίς ποτέ, ούτε μια φορά, να μου ζητήσει να το επαναλάβω για να το καταλάβει καλύτερα, όπως κοινώς συμβαίνει πολλές φορές . Και ό,τι μου έλεγε, ακόμα και τις λέξεις που άκουγα για πρώτη φορά, όλα τα καταλάβαινα με τη μια, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να ανοίξω ένα λεξικό για να ψάξω το νόημα των λόγων του. Ωστόσο, ως μαθητής Αθωνιάδος, και αργότερα ως φοιτητής Πανεπιστημίου Αθηνών και Θεσσαλονίκης, χρησιμοποιούσα και χρησιμοποιώ πάντα το λεξικό για να ελέγξω τη σημασία και την ετυμολογία των λέξεων.
Όταν άκουγα τον Γέροντα Παΐσιο -είτε όταν μιλούσε στους προσκυνητές, είτε όταν ήμουν μαζί του μόνοι μας οι δύο μέσα στο Κελί του, όπου λόγω κρύου το χειμώνα, με έβαζε, από αγάπη του για να μην κρυώσω, μια και είμαι από άλλο κλήμα- δεν χρειαζόμουνα τον Μπαμπινιώτη για να καταλάβω καλά τους όρους και τις λέξεις του, αφού τα λόγια του είχαν την δύναμη της φλόγας της Πεντηκοστής, και διερμηνεύονταν μόνα τους στο πνεύμα μου. Όταν μου μιλούσε ο Πατήρ Παΐσιος, δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να τον ρώτησα τι σημαίνει αυτή η συγκεκριμένη λέξη ή η τάδε φράση. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως καταλάβαινα όλα όσα μου έλεγε από πλευράς συνεννόησης και συνομιλίας. Καταλάβαινα αμέσως και κρατούσα στη μνήμη μου ό τι μου έλεγε, χωρίς ούτε μια φορά να χρειαστεί να επαναλάβει κάτι για την καλύτερη κατανόησή του... Πολλές φορές είχα ερωτηθεί: Μήπως δεν μου μιλούσε στα ελληνικά; Μήπως μιλάγαμε και οι δύο στα γαλλικά; Ό,τι ήθελα να του θέσω σαν ερώτηση, του το έθετα με ευκολία, χωρίς να ψάχνω λέξεις, σαν να του μιλούσα στη μητρική μου γλώσσα.
Να είναι πάντα κοντά μας ο Άγιος Παΐσιος και να πρεσβεύει για μας στην Ιεραποστολή, τώρα που χτίζουμε τον Ιερό Ναό του στην Περιοχή μας. Να ευλογεί πλουσιοπάροχα όλους όσους μας στηρίζουν και συμβάλουν στο έργο οικοδομής του Ιερού Ναού Αγίου Παϊσίου Γκόμας. «Και μόνον αν σκεφτεί κανείς ότι μπαίνοντας στον Ναό του Θεού μπαίνει στο σπίτι του Θεού και εκεί δέχεται την Θεία Χάρη και αγιάζεται, είναι αρκετό για να συγκλονιστεί». (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
«Άγιε Πατήρ ημών Παΐσιε, αεί πρέσβευε υπέρ ημών».
Ευδόκησε ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ και αυτός μετά από δεκαετίες να ανοικοδομηθεί στον Άγιο ο πρώτος Ιερός Ναός του στην καρδιά της Αφρικής
στις 2 Ιουνίου γράψαμε
"στα τόσα παράδοξα που γίνονται στον πλανήτη, γίνεται και ένα ΚΑΛΟ . Οικοδομείται Ναός του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ στην Αφρική". Βλ. https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2023/06/blog-post_67.html?m=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου