Saint Evêché du Bénin, Togo et Burkina Faso
Έτσι και η παρουσία αγίων σε μία εκκλησιαστική κοινότητα είναι η επιβεβαίωση του παραπάνω λόγου, ξεκινώντας από ένα τοπικό επίπεδο, που όμως μέσα από την ευχαριστιακή κοινωνία των πιστών, την Εκκλησία, ξεπερνά τα περιορισμένα όρια και σε όλο το σώμα της Εκκλησίας.
Έτσι η Εκκλησία, με την τιμή και ανάδειξη αγίων, προκαλεί και προσκαλεί τον καθένα μας, προβάλλοντάς μας τους αγίους κάθε εποχής, ακόμη και της εποχής που διανύουμε, να βιώσουμε την αγιότητα, κατά το πρότυπο του βίου τους, ώστε να καταστούμε γνήσιοι μιμητές τους, καθώς και αυτοί Χριστού και επιβεβαιώνοντας, μέσα από την βιωματική μας εμπειρία, ότι η αγιότητα δεν είναι είδος προς εξαφάνιση, ούτε ένα απολιθωμένο σύμβολο, αλλά ζώσα πραγματικότητα και ότι ο καθένας μας δύναται να μετέχει σε αυτήν.
Αυτής της μετοχής στην αγιότητα γίναμε και πάλι μάρτυρες και μέτοχοι, μετά από την σημερινή Πράξη Αγιοκατάταξης, από την Ιερά Σύνοδο του Παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, η οποία, “προτροπῇ καί Θείᾳ ἐπινεύσει” της Α.Μ. του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου Β’, προέβη στην αναγραφή, στις αγιολογικές δέλτους, του εν αγίοις πατρός ημών Χρυσοστόμου, του Παπασαραντόπουλου, ευκλεούς γόνου της Αγιοτόκου Μεσσηνίας.
Ο Άγιος, πλέον, Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος (κατά κόσμον Χρήστος), γεννήθηκε το έτος 1903 στο χωριό Βασιλίτσι, της επαρχίας Κορώνης, του Νομού Μεσσηνίας.
Ο πατέρας του ήταν βοσκός καταγόμενος από την Τρίπολη και είχε τέσσερα παιδιά, τα οποία μεγάλωσε με τη δεύτερη σύζυγο, μετά τον θάνατο της πρώτης. Με την δεύτερη σύζυγο απέκτησε τον Χρήστο.
Στο Δημοτικό Σχολείο φοίτησε μέχρι την Δ’ τάξη, διότι, λόγω του θανάτου του πατέρα του, αναγκάστηκε να εργαστεί.
Όμως παρόλο που δεν πρόλαβε να λάβει την εγκύκλιο παιδεία, εν τούτοις διδάχθηκε από τους γονείς του την κατά Χριστόν ευσέβεια.
Παρότι επιθυμούσε να σπουδάσει, αν και ευφυέστατος, δεν το κατόρθωσε κατά την παιδική του ηλικία ένεκα της οικονομικής ανέχειας της οικογενείας του.
Αναζητώντας πνευματική ζωή ο δεκαπεντάχρονος Χρήστος το έτος 1918 προσήλθε στο ασκητήριο του Ηλία Παναγουλάκη στην Καλαμάτα.
Ο αυστηρός ασκητής Ηλίας Παναγουλάκης, ο οποίος εκοιμήθη το 1917, είχε ιδρύσει στις παρυφές της τότε πόλεως των Καλαμών έναν τόπο άσκησης, χωρίς βεβαίως να τύχει επισήμου εκκλησιαστικής αναγνωρίσεως, και προσέρχονταν πολλοί νέοι και νέες από την Καλαμάτα, την Μεσσηνία και όλη την Ελλάδα.
Ανάμεσα στους νέους που ποθούσαν τον αγγελικό βίο ήταν ο Άγιος Βησσαρίων (Κορκολιάκος) ο Αγαθωνίτης ο ελεήμων, ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος, πολυγραφώτατος Θεολόγος και ιδρυτής του Ησυχαστηρίου του Προφήτου Ιωήλ Καλαμάτας, ο Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ (Νικολαΐδης) Αγιαννανίτης, ο αυστηρός αγιορείτης ασκητής, ο Ιερομόναχος Ευσέβιος Θεριακής, ακούραστος εξομολόγος στην Καλαμάτα, η Ηγουμένη της Μονής των Καλογραιών Καλαμάτας Φιλοθέη Γεννηματά, η φιλάνθρωπος και ορφανοτρόφος, ο Ιερομόναχος Χριστοφόρος Πουλουπάτης καλοκάγαθος κληρικός και μετέπειτα πρώτος Επίσκοπος των Παλαιοημερολογιτών στην Μεσσηνία και πολλοί άλλοι.
Ο Χρήστος Παπασαραντόπουλος και ο Φώτης Γιαννακόπουλος (π. Ιωήλ) έγιναν αχώριστοι φίλοι.
Η φιλία αυτή βοήθησε και τους δύο στις πνευματικές αναζητήσεις και στην άσκησή τους.
Παράλληλα η συναναστροφή του Αγίου Χρυσοστόμου (Παπασαραντόπουλου) με τον π. Ιωήλ τον βοήθησε να εμπλουτίσει τις όποιες γνώσεις του. Μάλιστα δε, όταν αλληλογραφούσαν μεταξύ τους, με πνεύμα ταπεινοφροσύνης, υπέγραφαν, ο μεν Άγιος Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος ως “Χρήστος ο άχρηστος”, ο δε π. Ιωήλ ως “Φώτης ο αφώτιστος”. Ω ποία αυτό-ταπείνωση!!!
Από το έτους 1921 ως το 1924 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία, στον Έβρο και την Καλαμάτα, και όταν απολύθηκε επέστρεψε στην σκήτη του Παναγουλάκη και ενδύθηκε το τίμιο ράσο, ακολουθώντας τον μοναχικό βίο.
Με την προτροπή και υπό την πνευματική καθοδήγηση του Αρχιμανδρίτη Πολυκάρπου Ανδρώνη, Ιεροκήρυκα της Αδελφότητος «Ζωή», έφυγε από την Σκήτη του Παναγουλάκη και την 1 Ιανουαρίου 1925, σε ηλικία 22 ετών, μετέβη, ως δόκιμος, στην Ιερά Μονή Μαρδακίου στον Ταΰγετο και στις 4 Αυγούστου 1925 εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Χρυσόστομος.
Στις 4 Μαΐου 1926 χειροτονήθηκε Διάκονος, από τον τότε Μητροπολίτη Μεσσηνίας κυρό Μελέτιο Σακελλαρόπουλο, ενώ την επομένη ημέρα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και διορίστηκε εφημέριος του Ιερού Ναού Υπαπαντής του Χριστού στο χωριό Άμφεια (Γαρδίκι) Μεσσηνίας, όπου και παρέμεινε μέχρι το έτος 1928, ενώ παράλληλα εξυπηρετούσε και τις εφημεριακές ανάγκες γειτονικών χωριών.
Στις 11 Μαΐου 1926 διορίστηκε ηγουμενοσύμβουλος της Μονής Γαρδικίου, η οποία ευρίσκεται πλησίον της κωμόπολης Θουρίας, της επαρχίας Καλαμάτας και στις 25 Οκτωβρίου του ιδίου έτους Ηγούμενος αυτής, μετά από την παραίτηση του, μέχρι τότε Ηγουμένου, π. Ιωήλ Γιαννακόπουλου.
Η επιθυμία του να μορφωθεί του έδωσε την δυνατότητα να τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο σε χωριό της περιοχής του ως «κατ’ οίκον διδαχθείς».
Όταν το έτος 1931 η Μονή Γαρδικίου διαλύθηκε λόγω ελλείψεως μοναχών και υπήχθη ως Μετόχι της Ιεράς Μονής Βουλκάνου, ο όσιος πατήρ Χρυσόστομος, κατέφυγε στη Ιερά Μονή Χρυσοκελλαριάς πλησίον της Κορώνης.
Όσο διάστημα παρέμεινε εκεί οργάνωσε Κατηχητικό σχολείο στα πλησιόχωρα χωριά Βασιλίτσι και Χαρακοπιό και έγινε ο πνευματικός πατέρας πολλών χριστιανών της περιοχής.
Από το 1934 έως το έτος 1938 υπηρέτησε ως εφημέριος και σε άλλα χωριά της Μεσσηνίας και οι εκεί χωρικοί τον χαρακτήριζαν πάντοτε ως “ανάργυρο” επειδή δεν είχε ποτέ δικά του χρήματα και πάντα τα έδινε σε όσους είχαν ανάγκη.
Το έτος 1938 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος (Φιλιππίδης) τον κάλεσε στην Αθήνα για να υπηρετήσει ως εξομολόγος των μαθητών των Κατηχητικών Σχολείων.
Πλέον εντάχθηκε ως μοναχός στην Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη, χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης και εν συνεχεία διορίστηκε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνας.
Όταν το έτος 1941 ανέλαβε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ο Δαμασκηνός (Παπανδρέου) ο όσιος πατήρ Χρυσόστομος παραιτήθηκε από Ηγούμενος και εγκαταστάθηκε πλέον στη Μονή Πετράκη.
Κατά την περίοδο της ιταλο-γερμανικής κατοχής το κελί του μετετράπη σε πνευματική φωλιά για φοιτητές από την επαρχία, τους οποίους βοηθούσε ποικιλοτρόπως για να επιβιώσουν στην Αθήνα τα δύσκολα εκείνα χρόνια.
Μετά από την διακονία και προσφορά του, σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας, επανήλθε στην Αθήνα στο πνευματικό του ορμητήριο, την Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη και έχοντας διακαή πόθο για μόρφωση, έδωσε εξετάσεις, έλαβε το Απολυτήριο του Γυμνασίου και άνοιξε τον δρόμο προκειμένου να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο, να φοιτήσει στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έτσι το έτος 1959 ο Άγιος Χρυσόστομος σε ηλικία 56 ετών έλαβε και το πτυχίο της Θεολογίας.
Όσο σπούδαζε στη Θεολογική Σχολή γνωρίστηκε με φοιτητές από την Ουγκάντα.
Από αυτούς πληροφορήθηκε την ανάγκη ευαγγελισμού των Αφρικανών αλλά και της παροχής βοήθειας σε αυτούς, οι οποίοι μαστίζονται από επιδημίες, πείνα και κάθε είδους δυστυχία.
Το Πάσχα του έτους 1960 βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα ως προσκυνητής.
Στα άγια μέρη όπου έζησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Χριστός με θερμή προσευχή παρακάλεσε τόν Κύριο να τον ενισχύσει στο νέο ποιμαντικό του έργο.
Με εφόδια την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα, παρουσιάστηκε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Χριστοφόρο και ζήτησε την ευλογία του.
Ο Πατριάρχης του επέστησε την προσοχή στους κινδύνους που έμελλε να αντιμετωπίσει στην ιεραποστολή.
Όμως ο φλογερός ιεραπόστολος δεν εκάμφθη και δήλωσε στον Πατριάρχη ότι είναι έτοιμος να πεθάνει για την αποστολή αυτή.
Έκτοτε ο άγιος γέρων Χρυσόστομος έκανε την Αφρική νέα του πατρίδα. Έγινε ο “πατριάρχης” μιας μεγάλης οικογένειας, της Ιεραποστολής.
Έκανε παιδιά του την Ουγκάντα, την Κένυα, το Ναϊρόμπι, το Ζαΐρ. Έζησε, όχι στην Ιεραποστολή αλλά, για την Ιεραποστολή.
Εκοιμήθη στις 29 Δεκεμβρίου 1972 σε ηλικία 69 ετών και ετάφη στο κοιμητήριο της Κανάνγκα και στις 21 Δεκεμβρίου 1996 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του, τα οποία ευρίσκονται στον κήπο του Ι. Ναού του Αγίου Ανδρέα στο Ιεραποστολικό Κέντρο της Κανάγκα.
Γυναίκες και άνδρες της Αφρικής τον έκλαψαν ως πατέρα τους και τον μοιρολόγησαν ζωηρά και παρατεταμένα, κατά τα έθιμά τους. Ο τάφος του είναι διαρκές προσκύνημα των ντόπιων αδελφών χριστιανών πλέον.
Αυτός είναι ο Άγιος, ο οποίος τιμάται και θα τιμάται πλέον ως ο φωτιστής, ως ο «Μεθόδιος και ο Κύριλλος» της Αφρικής, ο οποίος δόξασε τον Κύριο με τον ενάρετο βίο του και με την ιεραποστολική δράση του και ο Κύριος της αγάπης, διά της Αγίας μας Εκκλησίας τον αντιδοξάζει κατατάσσοντάς τον στο Αγιολόγιό Της.
Αυτόν τιμά και βαδίζει στα βήματά του και ο έτερος Μεσσήνιος Αρχιερεύς του Αλεξανδρινού θρόνου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρθαγένης κ. Μελέτιος, συνεχίζοντας την παρουσία και προσφορά της Μεσσηνίας στην Ιεραποστολή.
Αυτόν τιμά πλέον και η γενέτειρά του η Μεσσηνία, κατατάσσοντας τον στην χορεία της τοπικής Αγιολογίας, ευχαριστώντας τον Πανάγαθον Θεόν και κρατώντας ως παρα-καταθήκη τους λόγους του αειμνήστου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κυρού Χρυσοστόμου (Θέμελη), κατά την ημέρα των αποκαλυπτηρίων της προτομής του π. Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου: “Ἀείμνηστε Ἀρχιμανδρῖτα ἱεραπόστολε Χρυσόστομε Παπασαραντόπουλε, ἡ μὲν ψυχή σου, ἡ μέχρι θανάτου ἀγαπήσασα τὸν Κύριον ἡμῶν, ἀναπαύεται ἐν οὐρανοῖς πλησίον αὐτοῦ, τὸ δὲ πολύπονον σῶμα σου εὑρίσκεται εἰς ἀπέριττον τάφον ἐν Κανάνγκα τῆς ᾿Αφρικῆς, φυλάσσον καὶ παρακολουθοῦν τὴν τετιμημένην καὶ ἀξιέπαινον ἱεραποστολικήν σου καρποφορίαν ἐν τῇ Μαύρῃ Ἠπείρῳ. Ἡ γενέτειρά σου, τὸ Βασιλίτσιον τῆς Μεσσηνίας, καυχᾶται διὰ τὸ ἐκλεκτὸν τέκνον αὐτῆς, διὰ σέ, ὅστις ἐτίμησες καὶ ἐδόξασες αὐτὴν ἐν Ἑλλάδι καὶ ἐν᾿Αφρικῇ, ἔνθα ἔσπειρες τὸν λόγον τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ ἐκήρυξες τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ ζωήν, μὲ δύναμιν καὶ φωτισμὸν τοῦ ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰπόντος εἰς τοὺς ᾿Αποστόλους του «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ.28,19).
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια», στο φύλλο της Τετάρτης 17 Σεπτεμβρίου 2025 (εικ.)
Είπε ο Αββάς Παμβώ: «αν έχεις καρδιά μπορείς να σωθείς» (από το «Γεροντικό»).
Στους καιρούς μας δεσπόζει μία επίπλαστη ευαισθησία, ατομικού χαρακτήρα. Οι άνθρωποι δείχνουμε ότι συγκινούμαστε για τον πόνο των άλλων ανθρώπων, στην πραγματικότητα όμως φιλτράρουμε τα πάντα με βάση τις ατομικές πεποιθήσεις, συμφέροντα, ιδεολογίες. Προφανώς και αυτά παίζουν ρόλο. Θα άξιζε όμως να μπορούσαν να μείνουν στο επίπεδο της διατύπωσης γνώμης, της υποστήριξής της, όχι να γίνονται αφορμή επιλογής για το ποιος αξίζει τη συμπαράστασή μας και ποιος όχι.
Η ασκητική παράδοσή μας υποδεικνύει: «αν έχεις καρδιά, μπορείς να σωθείς». Η καρδιά είναι το κέντρο του ανθρώπου για την πίστη μας. Και καρδιά σημαίνει αγάπη, έγνοια, ευαισθησία για κάθε άνθρωπο που πονά, όχι μόνο για τους δικούς μας, ό,τι κι αν αυτό εκφράζει. Δεν υπάρχει δίκιο κι άδικο στον πόνο. Δεν υπάρχει «κρίμα» ή «τα ήθελε και τα έπαθε». Η καρδιά φαίνεται όταν ο πόνος του άλλου γίνεται δικός σου. Όταν η ανάγκη του γίνεται δική σου. Όταν νιώθεις εκείνο το μικρό ή μεγάλο μερίδιο ευθύνης να παλέψεις ώστε ο συνάνθρωπός σου να βιώσει ότι δεν είναι μόνος του στον κόσμο.
Χωρίς προϋποθέσεις; Το ερώτημα μοιάζει εύλογο. Για να διορθωθούν καταστάσεις, για να αλλάξουν οι άνθρωποι, ναι, χρειάζονται προϋποθέσεις από τη δική τους τη μεριά και όχι μόνο από τη δική μας. Χρειάζεται αποφασιστικότητα και αγώνας. Χρειάζεται επίγνωση των σφαλμάτων, των παθών, των ελλείψεων. Μπορούμε να βοηθήσουμε αν το βλέπουμε και το γνωρίζουμε;
Η γλώσσα της αλήθειας και της ειλικρίνειας είναι σημαντική, στηριγμένη όμως στην τρυφερότητα και όχι στη σκληρότητα. Στην ευγένεια και όχι στις φωνές. Στην ταπεινή προσευχή και όχι στην αίσθηση ότι εμείς γνωρίζουμε και έτσι πρέπει να γίνει. Κι αν δεν θέλουν οι άλλοι να αλλάξουν; Η διάκριση μάς καθοδηγεί στο να είμαστε δίπλα, χωρίς να γινόμαστε φορτικοί. Στο να μοιραζόμαστε αυτό που αντέχουμε και μπορούμε, χωρίς τελικά να απαιτούμε από τους άλλους να ακολουθήσουν τον δικό μας τρόπο. Αρκεί να είμαστε εκεί, μαζί τους.
Στην εποχή του θορύβου η συγκίνηση στηρίζεται στην ένταση με την οποία αυτή προβάλλεται ως ανάγκη. Βεβαίως, δύσκολο είναι να βρεθεί ατόφιο κίνητρο. Ό,τι φαίνεται, ό,τι κραυγάζει, ό,τι είναι κατευθυνόμενο, δείχνει να αγγίζει. Κι όταν οι κάθε μορφής ισχυροί θέλουν να πετύχουν επιλεκτική ευαισθησία ή λήθη για να δικαιολογήσουν τα συμφέροντά τους, ως αντίδραση πολλοί αντιτάσσουν θυμό, οργή, απογοήτευση. Μακάρι όμως και η ζωή του καθενός στηριζόταν σε καρδιά που να «σπλαχνίζεται» (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης) όλη τη δημιουργία. Αυτό πηγάζει από την πίστη στον Θεό που έγινε άνθρωπος για όλους και συγχώρεσε τον καθέναν.
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σ’ αυτόν τον κόσμο της επιλεκτικής ευαισθησίας. Και συχνά, γίνονται ασυνείδητα αναίσθητα. Διότι νιώθουν ότι όταν ευαισθητοποιούμαστε μόνο γι’ αυτά που πιστεύουμε ή μας ωφελούν, αδιαφορώντας για τον κάθε άνθρωπο, τότε είμαστε ευαίσθητοι στη σκέψη και μόνο εκεί. Ας προσπαθούμε λοιπόν να τα βοηθήσουμε με το δικό μας παράδειγμα να καταλάβουν και να ζήσουν τον ασκητικό λόγο: «αν έχεις καρδιά», αν νιώθεις ότι πιστεύεις σε έναν Θεό που σε αγαπά ό,τι κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν δεν κάνεις και αυτός είναι ο τρόπος και ο δρόμος που οδηγούν σε ία αυθεντικά ανθρώπινη ως Θεανθρώπινη κοινωνία, τότε το «παρών» στη δοκιμασία, τον πόνο, την αδικία θα είναι πληρωτικό και μεταμορφωτικό. Όπου υπάρχει ανάγκη, εκεί και η αγάπη.
ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΑΝΙΣΟ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΕΚΕΙ.
Διαβάζουμε από το https://www.aljazeera.com/:
Τουλάχιστον 60 άνθρωποι σκοτώθηκαν στη ΛΔΚ μετά από επίθεση σε κηδεία που συνδέεται με το ISIS.
Ένας
τοπικός διοικητής λέει ότι η πλειοψηφία των θυμάτων «σκοτώθηκαν με
μαχαίρια» ενώ άλλα πυροβολήθηκαν. Τουλάχιστον 60 άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά
τη διάρκεια κηδείας στην ανατολική περιοχή της Λαϊκής Δημοκρατίας του
Κονγκό (ΛΔΚ), η οποία μαστίζεται από συγκρούσεις, σε επίθεση που πραγματοποίησαν οι Συμμαχικές Δημοκρατικές Δυνάμεις
(ADF) και η οποία συνδέεται με το Ισλαμικό Κράτος, δήλωσαν αξιωματούχοι.
«Η
επίθεση των ADF προκάλεσε περίπου 60 θανάτους, αλλά ο τελικός
απολογισμός θα δοθεί αργότερα απόψε, επειδή η περιοχή μόλις ανέπτυξε
υπηρεσίες στην περιοχή για να καταμετρήσει τον αριθμό των
αποκεφαλισμένων ανθρώπων», δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Associated
Press την Τρίτη ο Συνταγματάρχης Alain Kiwewa, τοπικός διοικητής της
περιοχής Lubero στο Ntoyo, στο Βόρειο Κίβου, όπου έλαβε χώρα η επίθεση.
ΠΗΓΗ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
Timotheos Ntumba
ΒΙΝΤΕΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
Κάθε
άνθρωπος έχει τρεις φίλους. Ο ένας τον εγκαταλείπει κατά την ώραν του
θανάτου, ο άλλος κατά τον ενταφιασμόν και ο τρίτος τον συνοδεύει πέραν
του τάφου. Ο πρώτος είναι τα υλικά αγαθά, ο δεύτερος oι φίλοι του και ο
τρίτος τα καλά έργα. (Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης)
Chaque personne
a trois amis. L'un l'abandonne au moment de sa mort, un autre lors de
son enterrement, et le troisième l'accompagne au-delà de la tombe. Le
premier concerne les biens matériels, le deuxième ses amis et le
troisième les bonnes œuvres! (Saint Ephrem de Katounakia)
Kαι
Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας για την εμπόλεμη κατάσταση στην Γκόμα
Η ΝΙΚΗ για τη σφαγή στο Κονγκό και την τύχη της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας
Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής
1ο Σεμινάριο Ορθοδόξων γυναικών στην Ιερά Μητρόπολη Κατάνγκας.
Αν
η Παναγία περπατούσε σήμερα στην σκόνη της Αφρικής, θα ήταν σχεδόν
αόρατη, ταπεινή, θα βρισκόταν εκεί που οι άνθρωποι δεν κοιτούν.
Μαθήματα ανατροπής για γυναίκες, στο πρώτο σεμινάριο Ορθοδόξων γυναικών στη μητρόπολη Κατάνγκας στο Κονγκό.
"Ο
Θεός είναι παρών σε κάθε στιγμή μας. Κι αυτό εδώ στο Κονγκό μας
φανερώνεται έντονα. Μέσω του σεμιναρίου επιθυμούμε να διδάξουμε στις
Ορθόδοξες γυναίκες ότι αυτές είναι η καρδιά της κοινωνίας. Αν αυτές
παραμένουν δυνατές, ο κόσμος θα δυναμώσει ", θα αναφέρει στην κάμερα της Σοφίας Χατζή, ο Επίσκοπος Κωνσταντιανής κ. Κοσμάς Θασίτης.
Στην
καρδιά της Αφρικής, εκεί όπου η σκόνη έχει χρώμα κόκκινο και οι
άνθρωποι περπατούν με το κεφάλι ψηλά, χωρίς να έχουν τίποτα στα χέρια —
εκεί αγγίζει κανείς το βαθύτερο νόημα της Ιεραποστολής.
Η
Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο Κονγκό δεν είναι ένα "έργο", δεν είναι
"βοήθεια" με ακτιβιστικό πρόσημο. Είναι μαρτυρία με ιδρώτα και προσευχή.
Κι
αν στα μάτια των πολλών, οι γυναίκες μοιάζουν αθέατες, εδώ καλούνται να
γίνουν φορείς του θαύματος. Όχι επειδή φωνάζουν — αλλά επειδή αντέχουν.
Όχι επειδή νικούν — αλλά επειδή μεταμορφώνονται. Η Ορθόδοξη Αφρικανή
γυναίκα δεν κάνει θόρυβο· περπατά μέσα στη σιωπή της ιστορίας και τη
χωρίζει στα δύο.
Σ' αυτό το σεμινάριο θα μιλήσουμε για εκείνες τις γυναίκες που, σαν την Παναγία, δεν έγραψαν βιβλία αλλά έγραψαν πάνω μας.
Βοηθήστε
το έργο της Ιεράς Μητρόπολης Καταγκας, με μια ευχή, αλλά και έμπρακτα
στο λογαριασμό: GR5401102070000020729608180 ΙΕΡΑ ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΑΤΑΝΓΚΑΣ - ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Kadijatu Allieu was tied up, beaten, blindfolded, and gagged. Then the women who had taken her mutilated her genitals with a razor and left her lying in a pool of blood for three days before she escaped.
In a historic act, she brought her case to West Africa’s highest court, and the judges JUST ruled that female genital mutilation (FGM) is a form of torture and Sierra Leone must ban it.
Sierra Leone’s President Bio is sympathetic, but Parliament is blocking. Now it’s up to his leadership to push the ban through. Let’s show him the world is with him!
We did it in The Gambia, backing survivors and activists. Let’s do it
again – and if enough of us sign, we’ll take our call directly to his
office with Sierra Leone’s youth and a hard-hitting ad campaign. Sign
now on this page.
As citizens from around the world, we are appalled that Sierra Leone’s law allows the cutting of girls’ genitals. We urge you to immediately implement the ruling of the Court of Justice of the Economic Community of West African States (ECOWAS), revise the Child Rights Act of 2025, and ban FGM. Protect the girls who haven’t yet been cut!
Image: Credited to Ivan Lieman, the photo depicts a razor blade being used to cut a girl’s genitals.
----
This campaign is run in partnership with A Girl At A Time --
an organisation empowering young girls in Sierra Leone to live free
from violence, fear, and exploitation through advocacy, therapy, and
education.
Tags:
|
|
|
Click:
Icon from the page of the Orthodox Metropolis of Zambia
August: the holy month of the Virgin Mary in the Orthodox Church !
orthodoxmission.org.gr and OCP News Service – 18/06/2025
In the Orthodox Vineyard of Africa
Accra – Ghana: A substantial group of approximately 5,000 Christians, including 24 self-proclaimed “Orthodox clergymen” and their 12 “parishes” in Côte d’Ivoire, have formally joined the Greek Orthodox Patriarchate of Alexandria and All Africa (Bishop Daniel of Accra, June 16, 2025, orthodoxmission.org.gr). This significant spiritual development follows a year-long catechism process and marks a major expansion for the canonical Orthodox Church in West Africa.
According to Bishop Daniel, the group actively sought to unite with the Body of the Orthodox Canonical Church of Africa, having explicitly refused a proposal from a deposed former clergyman to join the Russian pseudo-Exarchate. This mirrors a historical precedent set in 1982, when Ghanaian Orthodox brothers, previously Protestants, similarly acceded to the Patriarchate’s jurisdiction.
“The reality that we experience here in long-suffering Africa is completely different from what most people in the ‘developed’ countries of our planet understand. Here in Africa… we experience the miracles of Christ, small and great, every minute of our lives,” Bishop Daniel stated, reflecting on the journey.
With the blessing of His Beatitude Pope and Patriarch Theodore II of Alexandria and All Africa, the extensive catechism program was led by Congolese Archimandrite Fr. Chrysostomos Kamuanga. Bishop Daniel praised the “zeal of our Ivorian brothers for the knowledge of the Orthodox faith and life,” describing it as living “unique early Christian experiences.”
During a recent missionary tour to Côte d’Ivoire (February 22 – March 20, 2025), following confirmation of their adherence to Orthodox faith and tradition, the first clergy ordinations took place. The Sacrament of Holy Chrism formally received the new converts, including their family members, after confessions and canonical confirmation. Subsequently, 12 Priests, 10 Deacons, and 23 new Readers were ordained by the laying on of hands to serve the burgeoning new Parish Communities. The missionary Diocese of Accra, encompassing Ghana and Côte d’Ivoire, now numbers 43 clergymen.
The Bishop also presided over the inauguration of the new Parish Church of the Assumption of the Theotokos in the Brofodoume Region and placed Holy Antimensia in 14 new parishes and chapels across various regions, including those dedicated to Saint Basil the Great in Angre, Saint Maximus the Confessor in Bingerville, and Saint George the Trophy-Bearer in Djorobite. Foundation stones were also laid for three new parishes slated for construction.
Bishop Daniel affirmed that the Patriarchate of Alexandria’s missionary work continues with “respect for traditions, understanding of spiritual needs, and of course, charity,” throughout the Continent. He concluded with a message of unwavering faith: “Every opposing, anti-evangelical and anti-canonical force that fights this work, using human worldly wisdom and wealth, sowing lies, division and discord, will fall. The glory of Orthodoxy will shine in the hearts of all Africans!” He also extended gratitude to the Orthodox Missionary Fraternity of Thessaloniki for their continuous support (Bishop Daniel of Accra, June 16, 2025, orthodoxmission.org.gr).
Source: orthodoxmission.org.gr
The Miracle of the Holy Spirit in Côte d’Ivoire
In this present life, where selfishness, weaknesses, and passions afflict and imprison people, the finite mind is unable to think and the tongue to express what our Lord Jesus Christ is working for the salvation of our souls.
The Holy Spirit, whom the Risen Christ assured that He would send to His fearful and hidden disciples (John 15:26), from the day of Pentecost until today and forever, will enlighten human beings to understand the unattainable magnitude of the Lord’s love for us.
The reality that we experience here in long-suffering Africa is completely different from what most people in the “developed” countries of our planet understand. Here in Africa, in Ghana and in the Ivory Coast, we experience the miracles of Christ, small and great, every minute of our lives. We witness His benefits and glorify His Name, because “I am Alpha and Omega, the beginning and the ending”, saith the Lord, “which is, and which was, and which is to come, the Almighty.” (Rev. 1:8)
During our very regular pastoral visits to the Republic of Ivory Coast, we were approached by a large group of schismatic Christians, consisting of twenty-four self-proclaimed “Orthodox clergymen”, with their twelve “parishes” and approximately five thousand faithful, who – as they assured us and we saw with our own eyes, had refused a proposal by a deposed former clergyman to join the Russian pseudo-Exarchate. In their written request, they expressed their desire to join the Body of the Orthodox Canonical Church of Africa, which is the Greek Orthodox Patriarchate of Alexandria and All Africa. Let us recall the similar historical event of the accession to the Orthodox Church of our Ghanaian Orthodox brothers (until then Protestants), who found us on their own, and since 1982 they have been under the canonical jurisdiction of our Patriarchate.
With the blessing and approval of His Beatitude Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa, His Holiness Theodore II, and following the canonical procedures, we began the catechisms that lasted an entire year. The arduous work of catechism was undertaken and continues to this day by order of our Patriarch, the Congolese Archimandrite Fr. Chrysostomos Kamuanga, from the Holy Metropolis of Kinshasa. We admired the zeal of our Ivorian brothers for the knowledge of the Orthodox faith and life, of its doctrines and traditions, living unique early Christian experiences.
During our last missionary tour to Ivory Coast (from 22/2 to 20/3/2025), after we ascertained and confirmed their Orthodox faith, knowledge of the doctrines and tradition of the Church, we proceeded to the first clergy ordinations. After everyone had confessed and received the Canonical Confirmation from a Spiritual Director we had appointed, they then signed a libel and we received them through the Sacrament of Holy Chrism together with their family members.
Subsequently, during our stay in Ivory Coast, by the Grace of the Holy Spirit and the approval of our Patriarch, we ordained 12 Priests, 10 Deacons as well as 23 new Readers through the laying on of hands process, for the liturgical needs of the new Parish Communities. Currently, in the missionary Diocese of Accra (Ghana and Ivory Coast), there are 43 clergymen in total serving and preaching the Gospel of Christ to the indigenous people.
We celebrated the Inauguration Service of the new Parish Church of the Assumption of the Theotokos in the Brofodoume Region (24/2), as well as the Thyranoixia Service, placing Holy Antimensia in the 14 new Parishes and chapels in honor of : St. Basil the Great in Angre, Saint Maximus the Confessor in Bingerville, Saint John the Theologian in Plateaux, Saint Mary of Egypt in Yopougone, Saint George the Trophy -Bearer in Djorobite, Saint Seraphim of Sarov in Abatta, Saint Nicholas of Myrrh in Bassam, the Holy Epiphany in Bouafle, Saint John Chrysostom in Sinfra, Saint Mary Magdalene in Quasi, and the Transfiguration of Christ in Dabou, which were incorporated into the Holy Metropolis of Accra. We also laid the foundation stone for 3 new Parishes that are scheduled to be erected.
The missionary work of the Patriarchate of Alexandria and All Africa continues with respect for traditions, understanding of spiritual needs, and of course, charity, throughout the Continent. The Lord Jesus Christ, “the enlightener and sanctifier of all men coming into the world,” is the One who governs His Church. Every opposing, anti-evangelical and anti-canonical force that fights this work, using human worldly wisdom and wealth, sowing lies, division and discord, will fall. The glory of Orthodoxy will shine in the hearts of all Africans!
Dear friends of the Missions,, “these things have I spoken unto you, that my joy might remain in you, and that your joy might be full.” (John 15:11). Expressing “again and again” the gratitude of our Local Church residing in West Africa, the Holy Metropolis of Accra, Ivory Coast and Mali, to the Orthodox Missionary Fraternity of Thessaloniki, our “fellow workers of joy” (2 Cor. 1:14) for the continuous promotion and support of our pastoral, charitable and missionary work in general, we ask you to continue to help our effort to spread the Gospel of Christ on the African Continent.
† Daniel of Accra
Τις ευχαριστίες του προς όλους τους μετέχοντες στη Διεθνή Πρωτοβουλία για τη διαφύλαξη του Διεθνούς Status Quo της UNESCO, της Ιεράς Μονής του Θεοβαδίστου Όρους Σινά, της Αγίας Αικατερίνης, εκφράζει με επίστολή του ο Αρχιεπίσκοπος Σινά, Φαράν και Ραϊθώ και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης Όρους Σινά κ. Δαμιανός.
Στην επιστολή ο Αρχιεπίσκοπος Σινά απευθύνει έκκληση για συστράτευση στον τίμιο δίκαιο και ανυποχώρητο αγώνα για την πίστη και την αλήθεια.
“Ως Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Θεοβαδίστου Όρους Σινά και Αγίας Αικατερίνης, με όλους τους Πατέρες της από κοινού, ευχαριστούμε και επευλογούμε όλους για την συγκίνησι που μας έφερε το άκουσμα της διεθνούς πρωτοβουλίας για συλλογή υπογραφών με αίτημα να μην αλλάξη η επί τουλάχιστον 1800 έτη αδιάκοπη παράδοσι του ασκητικού μας βίου∙ της προσευχής και της διακονίας μας στους πρόποδες της Θεοβαδίστου Αγίας Κορυφής του όρους Χωρήβ, εδώ που ιστορείται ότι από τις αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνος προσέφευγαν από τους διωγμούς οι πρώτοι μοναχοί γύρω από τους χώρους της Αγίας Βάτου και του Φρέατος του Μωυσέως”, αναφέρει μεταξύ άλλων στην επιστολή του.
Σημειώνεται ότι σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Αν. Τασούλας δέχθηκε τον Αρχιεπίσκοπο Σινά. Ο Σεβασμιώτατος απηύθυνε πρόσκληση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παραστεί στο πανηγύρι της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης Σινά, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στο τέλος του χρόνου.
Παρακάτω η επιστολή:
Ὡς Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ καὶ Ἁγίας Αἰκατερίνης, μὲ ὅλους τοὺς Πατέρες της ἀπὸ κοινοῦ, εὐχαριστοῦμε καὶ ἐπευλογοῦμε ὅλους γιὰ τὴν συγκίνησι ποὺ μᾶς ἔφερε τό ἄκουσμα τῆς διεθνοῦς πρωτοβουλίας γιὰ συλλογὴ ὑπογραφῶν μὲ αἴτημα νὰ μὴν ἀλλάξῃ ἡ ἐπὶ τοὐλάχιστον 1800 ἔτη ἀδιάκοπη παράδοσι τοῦ ἀσκητικοῦ μας βίου∙ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς διακονίας μας στοὺς πρόποδες τῆς Θεοβαδίστου Ἁγίας Κορυφῆς τοῦ ὄρους Χωρήβ, ἐδῶ ποὺ ἱστορεῖται ὅτι ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνος προσέφευγαν ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς οἱ πρῶτοι μοναχοὶ γύρω ἀπὸ τοὺς χώρους τῆς Ἁγίας Βάτου καὶ τοῦ Φρέατος τοῦ Μωυσέως.
Μόνον ὡς δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε τὴν πρωτοβουλία σας, ὅπως ἐξ αἴφνης τὴν εἴδαμε τὴν Κυριακὴ νὰ παρουσιάζεται στὴν ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ὅταν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐφώτισε ταυτοχρόνως τοὺς 12 Ἀποστόλους καὶ ἔκτοτε ἄρχισε ἡ ἐπὶ γῆς διακονία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στὸ Σινᾶ ὁ Μωυσῆς 40 ἔτη πέρασε παρὰ τοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Χωρήβ, ὅπου πρὸ τῆς Ἁγίας Βάτου ἔζησε τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου μας.
Ἀργότερα ἀπό τὴν Ἁγία Κορυφὴ παρέλαβε αὐτοπροσώπως τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ.
Παρομοίως ἐπὶ τρία χρόνια ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τῶν Ἐθνῶν, προσέφυγε στὸν ἴδιο Βιβλικό “οἶκο τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὄρους Σινᾶ”, ὕστερα ἀπὸ τὴν μεταβολή του ἀπὸ διώκτη, σὲ διάκονό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε ποὺ ὁ Θεὸς τοῦ ἐμφανίσθηκε στὸν δρόμο του πρὸς τὴν Δαμασκό∙ ἐκεῖνος δὲ τότε πρὶν ἐπιστρέψει στὴν Ἱερουσαλήμ, “κατέβηκε” στὸ “ὄρος τοῦ Σινᾶ τῆς Ἀραβίας” καὶ μετὰ τὴν τριετία γύρισε γιὰ νὰ συναντήσῃ τοὺς Ἀποστόλους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τὴν φιλανθρωπία του ὁ Θεὸς ἔδειξε τρίτη φορά ὅταν, ὅπως ἱστορικῶς πολλαπλῶς διασταυρώνεται, ὁ Μωάμεθ μετὰ τὸ 1ο δεκαπενθήμερο τοῦ Ἰουνίου τοῦ 623, [τὴν ἴδια περίοδο τοῦ 1ου μηνὸς (Muḥarram) τοῦ 2ου ἔτους τῆς Ἐγείρας] ἀνέβηκε ὡς προσκυνητὴς στὴν Ἁγία Κορφὴ μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς Μαθητές του καὶ κατεβαίνοντας μετὰ παρέδωσε τὴν Διαθήκη τοῦ Θεοῦ τοῦ Σινᾶ στοὺς τότε προκατόχους μας Πατέρες, σὲ καιρούς ποὺ ἐκεῖ ἤδη συμπλήρωναν παράδοσι ἀσκήσεως πλέον τῶν 400 χρόνων, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ Φρουρίου τοῦ Ἰουστινιανοῦ, τοῦ κτήτορος καὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας.
Τὸ προσαγορευόμενο ὡς “Ἀχτιναμές” γράμμα ποὺ τότε παρέλαβαν οἱ Σιναῗτες Πατέρες περιλάμβανε τὸ προσωπικὸ θέλημα τοῦ Βιβλικοῦ “Θεοῦ τοῦ Σινᾶ” πρὸς ὅλους τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸ ἔθνος τοῦ Μωάμεθ, ὡς νόμο τῆς ἐπίγειας προστασίας τοῦ ἀσκητικοῦ βίου τῶν Σιναϊτῶν Πατέρων στὸν βιβλικό Του “οἶκο“, καὶ κατ ́ ἐπέκτασιν ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Αὐτὸ τὸ θέλημά του ὁ Θεὸς (“عهد/ʿΑhd”) τὸ διεμόρφωσε μὲ μία σειρά ἐντολῶν σεβασμοῦ τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὸ ἔθνος τοῦ Μωάμεθ, ὡς ἔμπρακτο τεκμήριο τηρήσεώς τοῦ Θελήματός Του (“ميثاق/ Mīthāq,”) ἕως συντελείας τοῦ κόσμου.
Τὸ 737 μ.Χ. ο Ὀμὰρ Κατάμπ, ὁ 2ος μετὰ Μωάμεθ Χαλίφης, ἐπικύρωσε τὸν Ἀχτιναμὲ καθὼς τὸν ἐξειδίκευσε γιὰ τὴν προστασία τῶν Χριστιανῶν καὶ τῶν προσκυνημάτων τους στὰ Ἱεροσόλυμα. Τὴν κληρονομία τῶν Σουνιτῶν Χαλιφῶν ὡς πρὸς τὴν τήρησι τῶν ἐντολῶν τοῦ Ἀχτιναμὲ, τὸ 1904 ὁλοκλήρωσε ὁ Αβδοὺλ Χαμίτ ΙΙ ὅταν διὰ τοῦ Ἀχτιναμὲ ἐπικύρωσε τὴν ἐκλογὴ τοῦ Πορφυρίου τοῦ Β ́, τρίτου προκατόχου μου. Ὁ φιλάνθρωπος Θεός πάντοτε εὐλογεῖ ὅσους στηρίζουν τό Θέλημά του.
Παρακαλοῦμε τὴν συστράτευσί σας στὸν τίμιο, δίκαιο καὶἀνυποχώρητο ἀγῶνα μας ποὺ εἶναι ἀγὼν γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀλήθεια.
† Δαμιανὸς
Ἀρχιεπίσκοπος Σινᾶ, Φαράν καὶ Ραϊθῶ
ἐκ μέρους καὶ ὅλων τῶν Σιναϊτῶν Πατέρων
Παρακαλώ και:
Δυναμώνουν οι φωνές στήριξης για την Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά
Ἀνακοινωθέν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περί τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Σινᾶ
Ο Τάσος Οικονομόπουλος, βουλευτής της ΝΙΚΗΣ, στη μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά
Σε λίγο θα δούμε & τζαμί την Ιερά Μονή Σινά;
Επιστολές διαμαρτυρίας για τις εξελίξεις στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά
Αρχιεπίσκοπος Σινά Δαμιανός: 50 χρόνια φύλαρχος της παλαιότερης Χριστιανικής Μονής στον Κόσμο, της Αγίας Αικατερίνης (από εκεί η φωτο)
Για την ιερά μονή Σινά, που κινδυνεύει από το αιγυπτιακό καθεστώς (τρία βίντεο)
*****
Σημειώνεται ότι η διεθνής πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών φέρει τον τίτλο “Η κρίσιμη ευθύνη της UNESCO όσον αφορά στην προστασία της Μονής Αγίας Αικατερίνης στο Σινά” και δημοσιεύτηκε με μορφή επιστολής – έκκλησης προς την εκτελεστική διευθύντρια της UNESCO κα Audrey Azoulay, στην πλατφόρμα AVAAZ- Ψηφίσματα πολιτών σε πέντε γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, αραβικά και ρωσικά), όπου και γίνεται συλλογή υπογραφών.
