Mission and migrancy

Khanya, 2015 (orthodox christian blog from South Africa)

Today I had a visit from three priests, and we had an interesting discussion on mission and migrancy.
Fr Ciprian Burlacioiu is a Romanian priest based in Munich in Germany, and is doing research into mission and migrancy. He has recently completed a monograph on the African Orthodox Church in South Africa, and his current research project grows out of that.
Fr Diliza Valisa and Fr Mthuthuzeli Thompson are priests in the Ethiopian Orthodox Church. Fr Diliza is writing a history of the Ethiopian Orthodox Church in South Africa, and I am editing it for him to help him get it ready for publication.

 

Mthuthuzeli Thompson, Ciprian Burlacioiu, Diliza Valisa, with the holy icons of the Lord 

& (I think) St. Kosmas Aitolos, the New Hieromartyr and Equal-to-the-Apostles

Cipian himself is in a situation of migrant ministry — his parish in Munich caters mainly for migrant workers from Romania, who are there to make money and possibly go home, so the church is not the highest priority in their lives.

Mthuthuzeli Thompson

Mthuthuzeli Thompson is in a similar position. The bulk of the congregation are migrants from Ethiopia. They have their Sunday services at 6:00 am, and it’s all over by 8:30. Most of the congregation are businessmen, and they have to be at work by 9:00. The South Africans complain that the services are too early. By the time they wake up on a Sunday morning the service is over.
Fr Diliza Valisa commented on the fissiparousness of South African Christianity. No one knows exactly how many different Christian denominations there are in South Africa, but there are well over 10 000.The Ethiopian Church in South Africa sprang from the Ethiopian Church founded by Mangena Mokone in Marabastad, Pretoria, in 1892. It was a breakaway from the Wesleyan Methodist Church. It united briefly with the African Methodist Episcopal Church of the USA, and then a substantial fraction under James Mata Dwane joined linked to the Anglican Church as the Order of Ethiopia, and it continued like that for 70 years, when it weas decided that the Order of Ethiopia should have its own bishop. 
Unfortunately they could not agree who should be elected, so the choice fell to the Anglican Synod of Bishops, who chose the Revd Sigqibo Dwane, the grandson of the founder. He was not a popular choice, however, because he had not grown up within the Order of Ethiopia himself, and so there were numerous splits. One group, under the Revd Ephraim Hopa, who had been the Provincial of the Order, made contact with the Church of Ethiopia, and united with it, so completing Mangena Mokone’s vision of 90 years before, of an indigenous African Church that was older than most of the European churches that had sent missionaries to Africa. But even then there were splits, as people wanted to be leaders on their own account, and that in turn led us to a discussion of married bishops.

Fr Ciprian Burlacioiu

Many of the clergy who left the Ethiopian Orthodox Church did so because they wanted to be bishops, and as bishops in the Orthodox churches have to be monks, and therefore unmarried, they saw no future for themselves and left to start their own denominations. Mthuthuzeli Thompson said that in part that was a cultural thing. In Xhosa culture, in particular, an unmarried man is still a child, and his opinion does not count. The idea of an unmarried man being a church l;eader therefore does not fit, and people find it difficult to respect an unmarried bishop.
Fr Ciprian Burlacioiu said that his original research into the African Orthodox Church indicated that Christianity had spread in many p0arts of Africa through migrancy. Migrant workers went to the diamond mines at Kimberley (where the AOC started) mainly in order to earn money to buy guns. But in the course of working in such places they came into contact with the Christian faith in various forms, and then took it back to the places where they lived, and thus the Christian message spread though largely informal channels of migrant workers.
He is here to do more research into this, and after our discussion, he and I went to the national archives so he could follow it up, but unfortuately the power was off at the archives, and so we could not go there. That is rather sad, as he is only here for a limited time, and it seems that one of the places where he was hoping to do research may not be available.
Ciprian also commented on the recent influx of refugees from war-torn Syria into Germany. Some have said that they are economic migrants rather than refugees. Ciprian said that there are also large numbers of economic migrants in Munich — many from Greece.
On Sunday he joined us in our service at Mamelodi, and as it was the bfeast of St Michael and the Angels, he spoke a little about the angels. And even there, though the people in the congregation have lived in town all their lives, they still gregard “home” as a rural area somewhere in the region of Polokwane or Tzaneen. So migrancy persists for a long time, and the church has not really come to terms with it.

St Michael and all the Bodiless Powers of Heaven, 

celebrated in a house church in Mamelodi East

Anyway, we had an interesting conversation, and here I am trying to write down what I remember of it before I forget completely, like Boswell recording the converstions of Samuel Johnson. But if anyone reading this knows of any research resources that might be usefulo for Fr Ciprian’s migrancy and mission project, please let him know. You can contact him at ciprian.burlacioiu@gmail.com

See also

Orthodox Ethiopia (tag)
OODE - ኦርቶዶክሳዊ ትምህርተ ዶግማ መድረክ // Amharic Eastern Orthodox website
Moses the Ethiopian, the Black Saint & Teacher (& other Ethiopian saints in the Orthodox Church) 
"Oriental Orthodox" 

 
The Orthodox Church in the Republic of South Africa  
Orthodox South Africa (tag)  

Afrikaans Ortodoks 

Orthodoxy in South Africa before and after Apartheid 

Stephen Hayes, A children’s novel about apartheid

Mamelodi (South Africa) : Christina Mothapo’s funeral 

A spiritual trip to South Africa in 2010!

African Initiated Churches in Search of Orthodoxy...

"The young martyr Anastasia humbly came out to meet the armed soldiers..."

Holy Martyr Saint Anastasia the Roman (October 29)

Orthodox Church in America

The Martyr Anastasia the Roman lost her parents in infancy, and was then taken to be reared by the abbess of a women’s monastery, named Sophia. She raised Anastasia in fervent faith, in the fear of God and obedience.
The persecution against Christians by the emperor Decius (249-251) began at that time. The city administrator, Probus, on the orders of the emperor commanded that Anastasia be brought to him. Blessed by her abbess to suffer for Christ, the young martyr Anastasia humbly came out to meet the armed soldiers. Seeing her youth and beauty, Probus first attempted flattery to make her deny Christ.
“Why waste your youth, deprived of pleasure? What is there to gain by enduring tortures and death for the Crucified? Worship our gods, marry a handsome husband, and live in glory and honor.”
The saint steadfastly replied, “My spouse, my riches, my life and my happiness are my Lord Jesus Christ, and you will not turn me away from Him by your deceit!”
Probus subjected Anastasia to fierce tortures. The holy martyr bravely endured them, glorifying and praising the Lord. In anger the torturers cut out her tongue.
The people, seeing the inhuman and disgusting treatment of the saint, became indignant, and the ruler was compelled to end the tortures by beheading the martyr. In this manner, Saint Anastasia received the crown of martyrdom.
The body of the saint was thrown out beyond the city to be eaten by wild animals, but the Lord did not permit her holy relics to be dishonored. At the command of a holy angel, Abbess Sophia went to find Saint Anastasia’s mutilated body. With the help of two Christians, she buried it in the earth. 
Commemorated on October 29.

Troparion — Tone 4

Your lamb Anastasia, calls out to You, O Jesus, in a loud voice: / “I love You, my Bridegroom, and in seeking You I endure suffering. / In baptism I was crucified so that I might reign in You, / and I died so that I might live with You. / Accept me as a pure sacrifice, / for I have offered myself in love.” / Through her prayers save our souls, since You are merciful.

 

Kontakion — Tone 3
Purified by the waters of virginity, / righteous Anastasia, you were crowned by the blood of martyrdom. / You grant healing and salvation to those in need, / and who call on you from their hearts, / for Christ gives you strength, pouring out on you ever-flowing grace!

See also

Holy Martyr Epimachus of Alexandria & others holy Apostles & saints in October 31
Saint Jose Munoz-Cortes the new martyr of Athens/ Greece, from Chile & Canada (+31 October 1997)
  

October 28, 1940: the small Greece vs the Fascism & Nazism...

Feast of the Holy Protection of the Theotokos

OXI (No) Day

Click here please!...

The Life of St. Demetrios the Great Martyr & Myrrh-flowing (October 26)

Click here please!...

 Photo from the Holy Cahtedral of St Demetrios in Pointe-Noire (Republic of Congo), Holy Metropolitan Archidiocese of Congo-Brazzaville and Gabon (site)

African American Orthodox Christians - Faith, Culture, and Emerging Values

 

Fr Nathaniel Johnson, Abbot Tryphon of Vashon Island & fr Moses Berry. Photo from here.

by Lydia Kemi Ingram  (*) |  ελληνικά  |  ру́сский  |  српски
Public Orthodoxy

In 2016, I began a series of interviews with African American Orthodox Christians in four regions of the United States.  An integral component of a wider ethnographic research project (one combining participant observation and digital research) personal narratives offer a necessary depth of insight into an Orthodox community which still remains relatively unfamiliar to many.
While the number of African American Orthodox Christians appears to be growing, research on this particular group remains scant.  Focused either on historical figures like Fr. Raphael Morgan, the first African American Orthodox priest— or on narratives gleaned from a “community of elders,” the most prominent exemplary African American Orthodox Christians, existing research can sometimes convey a single-story narrative, one not entirely untrue—but incomplete.  There remains, therefore, much to be learned at the intersection of Orthodox Christianity and African American culture.
Over the course of 400 years, the shared experiences of African Americans have helped to create a uniquely American notion of blackness. The community we now refer to as the African American community is in fact comprised of genetically diverse individuals—possessing varying degrees of African ancestry. Ideas like “the one drop rule” (still prevalent in America) helped to facilitate the construction of a racial category encompassing of a diverse and heterogenous group of people.

Inherent cultural complexities are further complicated, by attitudinal differences between generations. While older African Americans may lament the disappearance of a community cohesiveness characteristic of days gone by, other African Americans may readily embrace a notion of post blackness—acknowledging African descent yet resisting all previously constructed social boundaries and cultural markers. Varying notions of blackness exist side by side and often in tension with each other. It is safe to say that regarding African American identity, there is no single story. In 2017, there are many ways to be black.
The wider African American community, an amalgamation of diverse subcultures, has been influenced by various strands of black intellectual thought. The teachings of W.E.B. Dubois, Booker T. Washington and Martin Luther King Jr. find modern expression in diverse subcultural contexts.  The Harlem Renaissance and Negritude movements brought together a diverse group of blacks from Francophone African nations and the Americas. Today, we see a similar cross-fertilization of ideas taking place between African American Orthodox Christians and the Patriarchate of Alexandria and All Africa.
It is from this rich, dynamic and multifaceted community that African American Orthodox Christians have come. The former Buddhist attracted to monastic piety, the former Baptist preacher, the second-generation Orthodox military veteran and the artist turned clergyman—have all found a home in the Orthodox Church.  Some were drawn to the faith after visiting a parish and having a mystical experience during the service.  Others connected spiritually to Orthodox aesthetics—beautiful iconography adorning a church.  For some, it was the study of scripture and church history that led them to Orthodoxy and for others it was the search for an alternative Christianity, one not affiliated with the Transatlantic Slave Trade.

Photo from here. Fr Samuel Davis, fr Turbo Qualls
& the hagiographer fr Jerome Sandersom with an icon of African Saints.

Given the multicity of narratives, one might be tempted to conclude that African American Orthodox Christians share no common values. This, however, would be an erroneous assumption. Current ethnographic research seems to suggest that a set of core values is indeed emerging from within this growing community. Acceptance of these values appears to be relatively consistent regardless of age, gender, socio economic status or geographic location.
One foundational assumption to emerge from collected narratives is the belief that over the span of two generations, something has changed (for the worse) in inner-city communities.  
This belief is held by those residing in the inner-city, those living in suburbs and those living in rural areas. Additionally, there is a belief that negative change has occurred in historically black churches—the most negative being the growing influence of prosperity theology.  The invitation to Orthodox Christianity, therefore, is seen as a call to a holy way of life, a way of life that sustained prior generations. It involves a reclamation of an identity that has been hijacked by “worldliness.”
Undergirded by the aforementioned assumptions, the following core ideas/values emerge from the African American Orthodox Christian community:

1. The Belief in a God Given Right to the Orthodox Faith—Orthodox Christianity is not proprietary to any one ethnicity, culture or nation. Becoming Orthodox, therefore, does not require the abandonment of one’s ethnic identity. One can be African American and as Orthodox as anyone with ethnic roots in a traditionally Orthodox country. This is of particular importance, given that most African American Orthodox Christians are one of a few (if not the only) African Americans in their parish.
2. Striving for Holiness is Paramount—This commitment is expressed in the frequent reading of scripture, attendance at divine liturgy, the saying of daily prayers and participation in works of mercy. It is accompanied by the complete rejection of prosperity theology and “evangelical lite” Christianity. Instead, the Desert Fathers and Mothers are examples of “true Christianity.”
3. High Regard for Father Involvement and Preservation of the “Traditional Family” Structure— Appealing to statistics regarding female-headed households and absentee fathers, African American Orthodox Christians place a high value on father involvement and family preservation. Committed mothers and fathers are seen as the key to raising faith-filled future generations.
4. Black Life Matters—Though related, this idea is not to be confused with the movement Black Lives Matter. For African American Orthodox Christians, a commitment to life means protection of the unborn, protection from police brutality and protection from white nationalist factions that have found a home in the Orthodox Church.
5. Orthodox Parishes Should Be Missional—True faith requires a commitment to community outreach, particularly to the poor, marginalized and vulnerable. The idea that one’s personal salvation is inextricably bound to one’s faithful sharing of the gospel features strongly in African American Orthodox narratives.

Historical narratives, cultural traditions and various strands of intellectual thought have shaped and continue to shape African American identities. Though comprised of diverse individuals, the African American Orthodox Christian Community has produced a set of core ideals and values reflective of a unique history and American experience.

---

(*) Lydia Kemi Ingram is the creator of and content curator for Orthodoxy and Culture, a social media channel located at the intersection of Orthodox Christianity and African American experiences.

See also

St. Simon of Cyrene Orthodox Mission
Fr Raphael Morgan, the First Black Orthodox Priest in America 
St. Simon of Cyrene & Black History Month (February 27th: St. Simon’s Day)   
African-American Orthodoxy — Eight principal areas of convergence between African spirituality and Ancient Christianity   
Fr. Moses Berry, a descendant of African slaves, Orthodox priest and teacher in USAIn Search of Orthodoxy (tag) 

African Americans (tag)

 

Someone so damaged, so broken, like Agatha, is a saint // How an giant African-American man with tattoos all over his face saw a guide for his life...

Full Impact Faith: An Interview with Fr. Turbo Qualls
Father Turbo Qualls in South Carolina Facilitates Discussion on Race  
Ancient Christianity and Afro-American Conference 2018: A Sober Joy
 

Orthodox Mission in Tropical Africa (& the Decolonization of Africa)
African Initiated Churches in Search of Orthodoxy...
How “White” is the Orthodox Church? 

The Church as the Liberated Zone: "All we Christians are terrorists..."  

Ancient Christian faith (Orthodox Church) in Africa

Παιδιά πολεμιστές!...

 

Παιδική Εργασία

ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Χιλιάδες παιδιά, ορισμένα εκ των οποίων μικρότερα των 10 ετών, είναι ενταγμένα σε διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, όπως διαπιστώθηκε κατά τη διάρκεια ειδικού συνεδρίου με αντικείμενο τα παιδιά-στρατιώτες, στο Αμμάν της Ιορδανίας.
Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες από τους συμμετέχοντες, μικρά παιδιά είναι ενταγμένα σε διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες σε χώρες όπως η Αλγερία, η Αίγυπτος, το Ιράν, το Ιράκ, το Σουδάν, η Τουρκία και η Υεμένη, ενώ σε ορισμένες χώρες τα παιδιά λαμβάνουν στρατιωτική εκπαίδευση από τα πρώτα σχολικά τους βήματα.
«Οι χώρες αυτών των περιοχών (Μέση Ανατολή και Αφρική) γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις πληγές που αφήνει στα παιδιά η συμμετοχή τους σε ένοπλες διενέξεις…», δήλωσε ένας εκ των συντονιστών της πρωτοβουλίας «Συμμαχία για να σταματήσει η χρησιμοποίηση παιδιών ως στρατιώτες».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όπως διαπιστώθηκε στο συνέδριο, εντοπίζεται στο Σουδάν, μια χώρα στην οποία χιλιάδες παιδιά από 12 ετών και πάνω έχουν στρατολογηθεί τόσο από τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας όσο και από τις διάφορες ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης, στον μεταξύ τους πόλεμο.

αυτοβιογραφικη μαρτυρια ανηλικου πολεμιστη

«Ο λόχος μου ήταν η οικογένειά μου, το όπλο μου ήταν ο εγγυητής και προστάτης μου, και ο κανόνας μου ήταν σκότωσε ή θα σκοτωθείς. Δεν ένοιωθα οίκτο για κανέναν. Η παιδική μου ηλικία είχε χαθεί χωρίς να το ξέρω.»
Ο πόλεμος τον άγγιξε για πρώτη φορά στα δώδεκά του. Μέχρι τότε το μόνο όπλο που είχε κρατήσει ήταν ένα ψεύτικο τουφέκι από μπαμπού.
Δεν θυμάται πότε κράτησε καλάσνικοφ για πρώτη φορά. Δεν θυμάται πότε πυροβόλησε για τελευταία φορά.
Ιανουάριος του 1993. Ο εμφύλιος στη Σιέρα Λεόνε μαίνεται. Ο αντάρτες καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Εγκαταλελειμμένα χωριά, πυρπολημένα σπίτια, σφαγές. Ο εθνικός στρατός στρατολογεί παιδιά στη μάχη εναντίον των ανταρτών.    
Ένα μοναδικό χρονικό για την αθέατη βία του πολέμου. Για τα παιδιά στρατιώτες της Αφρικής που χάνουν για πάντα την παιδική τους ηλικία, παραδομένα στα όπλα, στα ναρκωτικά και στις πολεμικές ταινίες.

Ο Ισμαήλ Μπεά στην πολυσυζητημένη, σοκαριστική αυτοβιογραφική του μαρτυρία για τον εμφύλιο πόλεμο στη Σιέρα Λεόνε.

---

κοριτσια στην πρωτη γραμμη 

Χιλιάδες παιδιά υπηρετούν ως στρατιώτες σε ένοπλες συρράξεις σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια, καθώς μερικοί από την ηλικία των 8-ετών, συμμετέχουν σε κυβερνητικές δυνάμεις και ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης. Μπορούν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, να συμμετέχουν σε αποστολές αυτοκτονίας, και να ενεργήσουν ως κατάσκοποι, αγγελιοφόροι, ή παρατηρητές. Τα κορίτσια  εξαναγκάζονται σε σεξουαλική δουλεία. Πολλοί έχουν απαχθεί ή προσλαμβάνονται με τη βία, ενώ άλλοι έχουν ενταχθεί από απελπισία, πιστεύοντας ότι οι ένοπλες ομάδες προσφέρουν καλύτερη ευκαιρία τους για επιβίωση. Πολλοί είναι αυτοί βέβαια που δεν διστάζουν να "αρπάξουν" την ευκαιρία και να βάλλουν μέχρι και κορίτσια στην πρώτη γραμμή,στον πόλεμο.Μάλιστα φαίνεται πως αυτή είναι και η εύκολη λύση,αφού με καμία δυσκολία και αντίδραση από αυτά αλλά και τις οικογένειές τους,τα απομακρύνουν από αυτές.Έχοντας λοιπόν οι άνδρες μαζί τους τόσα άτομα γένους θηλυκού,βρίσκουν  ευκαιρίες και ικανοποιούν μέχρι και τις σεξουαλικές τους ανάγκες.

Περισσότερα στην ενότητά μας 
Child soldiers

---

St Artemios the Great Martyr of Antioch & St Matrona of Chios — Άγιος Αρτέμιος ο Μεγαλομάρτυρας & αγία Ματρώνα της Χίου (20 Οκτ.)

ΕΛΛΗΝΙΚΑ αμέσως μετά το αγγλικό

 

Saint Artemios, the Great Martyr of Antioch (from here)

 

He was a prominent military leader during the reigns of the emperor Constantine the Great (May 21), and his son and successor Constantius (337-361). Artemius received many awards for distinguished service and courage. He was appointed viceroy of Egypt. In this official position he did much for the spreading and strengthening Christianity in Egypt. He was sent by the emperor Constantius to bring the relics of the holy Apostle Andrew from Patras, and the relics of the holy Apostle Luke from Thebes of Boeotia, to Constantinople. The holy relics were placed in the Church of the Holy Apostles beneath the table of oblation. The emperor rewarded him by making him ruler of Egypt.

The emperor Constantius was succeeded on the throne by Julian the Apostate (361-363). Julian in his desire to restore paganism was extremely antagonistic towards Christians, sending hundreds to their death. At Antioch he ordered the torture of two bishops unwilling to forsake the Christian Faith. During this time, St Artemius arrived in Antioch and publicly denounced Julian for his impiety. The enraged Julian subjected the saint to terrible tortures and threw the Great Martyr Artemius into prison. While Artemius was praying, Christ, surrounded by angels, appeared to him and said, 

“Take courage, Artemius! I am with you and will preserve you from every hurt which is inflicted upon you, and I already have prepared your crown of glory. Since you have confessed Me before the people on earth, so shall I confess you before My Heavenly Father. Therefore, take courage and rejoice, you shall be with Me in My Kingdom.” 

Hearing this, Artemius rejoiced and offered up glory and thanksgiving to Him. On the following day, Julian demanded that St Artemius honor the pagan gods. Meeting with steadfast refusal, the emperor resorted to further tortures. The saint endured all without a single moan. The saint told Julian that he would be justly recompensed for his persecution of Christians. Julian became furious and resorted to even more savage tortures, but they did not break the will of the saint. Finally the Great Martyr Artemius was beheaded.

His relics were buried by Christians. After the death of St Artemius, his prophecy about Julian the Apostate’s impending death came true.

St Artemius is invoked by those suffering from hernias.

Saint Matrona of Chios (from here)

Icon from here

Saint Matrona of Chios (also called "Saint Matrona Chiopolitis") was born during the 15th century in the village of Volissos on the island of Chios, Greece. This is the same village in which St. Markella was martyred in 1462. The Church celebrates her memory on October 20, and the finding of her head on July 15.

Saint Matrona was born in the village of Volissos on Chios sometime in the fourteenth century. Her parents, Leon and Anna, were highly respected and well-to-do Christians. Mary was the youngest of seven children. From her youth, she showed an interest in monasticism. When the time came for her parents to arrange her marriage, she refused because she wanted to remain a virgin. To avoid this marriage, she left Volissos and went to an area overlooking the village, called Katavasis. Here she began her spiritual struggle by fasting and prayer. Soon other nuns joined her. ^[1] Her parents searched everywhere to find her. After locating her, they convinced her to return home. Mary complied with her parents' wishes, except for one—she refused to wed. Her parents, seeing that she still desired to lead a monastic life, gave her their consent to pursue her ambition.

When Mary's parents died, she distributed the farmland she inherited among her sisters and the orphans of the community. She left Volissos and returned to Katavasis. Her food was simple and brought to her by one of her sisters. After three years she left Katavasis and went to the capital of the island, where there were many women's monasteries. ^[2]

Upon visiting the different monasteries, Mary found a small secluded one consisting of three nuns: a mother and her two daughters. The nuns, realizing her sincerity, immediately welcomed her into their home. At this point Mary's name was changed to Matrona. (When a nun reaches a high point in her monastic life and becomes a Stavrophore, a new name is bestowed upon her, symbolizing a second baptism and a new way of life).

Matrona surpassed the other nuns in her devotion, spirituality, and understanding. Her sincerity convinced other girls to come to this monastery and lead the same type of life. The church itself was small, and so the abbess agreed with Matrona's plan to enlarge it and to build cells for the nuns. Any remaining farmland and personal belongings Matrona sold, and the monastery built a public bath with the money received from this sale so that the poor and wayfarers could bathe. These baths were very common at this time. After this, the renovation of the church began. When the church was completed (with the help of St. Artemios, to whom it was dedicated), the abbess of the monastery died. The nuns then elected Matrona as the new abbess. She showed charity to the poor, and was able to heal the sick.^[1]

After the Genoese conquered the island of Chios, they plundered the island and the monasteries, including the monastery of St. Matrona. When one of these foreigners attempted to attack the nuns of the monastery, the saint prayed for divine help. From the heavens bolts of lightning fell to the ground, killing the assailant. The foreigners, seeing the destruction, fled from the island in fear.

After these events, Matrona dreamt of her own death. She suffered from an illness for seven days. In the seven days she advised the other nuns as a mother would advise her children. She received Holy Communion sometime before 1455.^[1] She was buried in the monastery's church, in which she had spent the greater part of her life. To honor this great saint, Miracles are said to have occurred after her death. Many people with all manner of afflictions came to the church and were cured.

In the village of Katavasis, there was a church built to honor the place where St. Matrona had first started her spiritual struggles. Later, a larger church was built and the smaller one was used as a cemetery chapel.

The Holy Monastery of St. Matrona was built by the noble Roidis in 1470 near the village of Mesa Didima. He originally intended to build a summer villa; however, Matrona appeared to him in a dream and instructed him to build the monastery instead.^[3] His sisters were the first two nuns to enter the monastery. The abbot of the monastery during the Turkish Occupation was the Holy Nikiforos of Chios. Nikiforos wrote the 24 Hymns of Agia Matrona. Today, four nuns dwell in the monastery. The monastery celebrates the saint's feast day on October 20 each year.

Άγιος μεγαλομάρτυς Αρτέμιος (από εδώ)

Ο άγ. Αρτέμιος, έργο Χρήστου Στύλου

Ο Άγιος Αρτέμιος ήταν διακεκριμένος πολιτικός του Βυζαντίου και ευσεβέστατος χριστιανός. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τα ηθικά και πολιτικά του χαρίσματα, του έδωσε το αξίωμα του πατρικίου και τον διόρισε Δούκα και Αυγουστάλιο της Αλεξανδρείας.

Το 357 μ.Χ. πηγαίνει στην Πάτρα, κατ' εντολή του Αυτοκράτορα Κωνστάντιου, γιου του Μεγάλου Κωνσταντίνου, για να παραλάβει τα σεπτά λείψανα του Αγίου Ανδρέα και να τα ανακομίσει στον νεόκτιστο Ναό των Αγίων αποστόλων στην Κωνσταντινούπολη (3 Μαρτίου 357 μ.Χ.).

Κατά την διαμονή του στην Πάτρα και με την επίβλεψη του κατασκεύασε υδραγωγείο. Στρατοπεδευμένος στην περιοχή της Μονής Γηροκομείου ελεούσε και βοηθούσε πλήθος αναξιοπαθούντων και κυρίως γερόντων, γεγονός που δικαιολογεί την τοπωνυμία Γηροκομείο.

Όταν, το 363 μ.Χ., ο Αρτέμιος άκουσε ότι ο Ιουλιανός ο Παραβάτης βασάνιζε τους χριστιανούς στην Αντιόχεια, ήλθαν στα χείλη του τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ προς το Θεό: «Κύριε, πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με» (Ψαλμός Ν' (50), στ. 14). Κύριε, στήριξε με με σκέψεις σταθερές και θέληση ισχυρή, που να κυριαρχεί μέσα μου και να με κατευθύνει στην υπεράσπιση του αγαθού με θάρρος.

Πράγματι, ο Αρτέμιος, με τη δύναμη που του έδωσε ο Θεός, πήγε αμέσως στην Αντιόχεια και με παρρησία ήλεγξε ευθέως τον Ιουλιανό για τις παρανομίες του κατά των χριστιανών. Ο Ιουλιανός, που δεν περίμενε τέτοια στάση από αξιωματούχο, τον συνέλαβε και τον μαστίγωσε αλύπητα. Έπειτα του έσπασε τα κόκαλα με πέτρες, και τελικά τον αποκεφάλισε. Το Ιερό λείψανο του Αρτεμίου παρέλαβε κάποια διακόνισσα, η Αρίστη, που το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό του προφήτου Προδρόμου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐσέβειας τοῖς τρόποις καλλωπιζόμενος, ἀθλητικῆς ἀγλαΐας ὤφθης, σοφὲ, κοινωνός, πρὸς ἀγῶνας ἀνδρικοὺς παραταξάμενος· ὅθεν ὡς λύχνος φωταυγής, τῶν θαυμάτων τὰς βολάς ἐκλάμπεις τῇ οἰκουμένῃ, Ἀρτέμιε Ἀθλοφόρε, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Αγία Ματρώνα η Χιοπολίτιδα (από εδώ).

Η εικ. από εδώ, όπου ιστολόγιο αφιερωμένο στην αγία.

Η Οσία Ματρώνα ονομαζόταν, αρχικά, Μαρία και γεννήθηκε στο χωριό Βολισσός της Χίου από γονείς ευσεβείς και πλουσίους, τον Λέοντα και την Άννα. Έξι άλλες αδελφές της Μαρίας, μεγαλύτερες της, παντρεύτηκαν η μία μετά την άλλη, περιζήτητες νύφες για την ομορφιά, την ανατροφή και για την καλή προίκα τους. Η μικρότερη αφοσιώθηκε στη μελέτη των θείων και ασχολείτο θερμά με φιλανθρωπικά καθήκοντα. Έτσι θέλησε να ακολουθήσει άλλο δρόμο. Η τακτική επαφή της με τις καλογριές των γυναικείων μοναστηριών του νησιού, έκανε τη Μαρία να ποθήσει την αγνή μοναχική ζωή. Αλλά η αγάπη προς τους γονείς της, τη συγκρατούσε στο πατρικό της σπίτι. Όταν όμως αυτοί πέθαναν η Μαρία δοκίμασε τη μοναχική ζωή κοντά σε μια ευσεβή χήρα, που ασκήτευε με τις δύο θυγατέρες της. 

Μετά απ' αυτή τη μοναχική εμπειρία, αποφάσισε να προσχωρήσει στις μοναχικές τάξεις. Χειροτονήθηκε λοιπόν μοναχή και μετονομάσθηκε Ματρώνα. Η διαγωγή της μέσα στη μικρή αδελφότητα ήταν άριστη. Η διάθεση της πάντοτε αγαθή, φιλάδελφη, ταπεινή και εγκάρδια. Μάλιστα, από τα έσοδα της πώλησης της περιουσίας της, κτίστηκε στο μοναστήρι ωραιότατος ναός. 

Μετά από κάποιο χρόνο, πέθανε η γυναίκα που κοντά της η Ματρώνα γυμνάστηκε στη μοναχική ζωή. Τότε όλες οι μοναχές από κοινού, εξέλεξαν ηγουμένη -παρά τη θέλησή της- τη Ματρώνα. Υπό τις οδηγίες της η αδελφότητα ζούσε με πολλή εγκράτεια, υπακοή και ευσέβεια. Το 1462 η Ματρώνα πέθανε, αφού έζησε ζωή πραγματικά αγία. (Άλλες πηγές υπολογίζουν τον χρόνο κοιμήσεως της Αγίας 100 περίπου χρόνια πριν το 1462, διότι η πρώτη βιογραφία της γράφτηκε από τον Μητροπολίτη Ρόδου Νείλο, 1357).

Σημείωση: Επειδή στα γυναικεία μοναστήρια συνήθιζαν να λέγουν την ηγουμένη κυρά, επικράτησε μέχρι και σήμερα να καλούμε την Οσία Ματρώνα, Αγία Κυρά και από αυτό προέρχονται και τα ονόματα Κυράτσω και Κερασιά που εορτάζουν σήμερα.

Συμπλήρωμα (από την ανάρτησή μας Χριστιανικά θαύματα σε μουσουλμάνους)

 

Όταν η αγία εντάχθηκε στο μικροσκοπικό μοναστήρι, όπου ζούσε η μητέρα με δυο κόρες της, αν και δεν ήταν ηγουμένη, πολλές γυναίκες παρακινήθηκαν, λόγω της αγιότητάς της, να μονάσουν κοντά της.Έτσι, η αγία, που είχε ήδη μοιράσει όλα τα χρήματα και τα κοσμήματά της στους φτωχούς, δαπάνησε και τα κτήματα της πατρικής της κληρονομιάς για να μεγαλώσει το μοναστήρι τους.

Κατά τις οικοδομικές εργασίες μάλιστα οι εργάτες βρήκαν έναν κρυμμένο θησαυρό. Τότε η αγία προσευχήθηκε με δάκρυα και είπε: «Κύριε, αν ο θησαυρός αυτός είναι σταλμένος από Σένα, φανέρωσέ μας το, αν όμως είναι παγίδα του διαβόλου, ας αφανιστεί». Και αμέσως ο θησαυρός μετατράπηκε σε ένα σωρό κάρβουνα. (Ίσως πρέπει η αγία να αναγορευτεί σε προστάτιδα του Χρηματιστηρίου –θα μας χρειαζόταν ένας έλεγχος σαν αυτόν).

Εικ. από εδώ

Ένα άλλο θαύμα της, ενώ ζούσε ακόμη και, χωρίς να το θέλει, οι μοναχές την είχαν εκλέξει ηγουμένη τους, ήταν το εξής: κάποτε βάρβαροι επιδρομείς από κάποια ευρωπαϊκή χώρα (Γενουάτες) επιτέθηκαν στο νησί και εισέβαλαν και στο μοναστήρι. Ένας απ’ αυτούς όρμησε να βιάσει μια μοναχή και αμέσως έπεσε νεκρός. Τότε η αγία δόξασε το Θεό, από τον Οποίο είχε ζητήσει προστασία, αλλά και προσευχήθηκε και αναστήθηκε ο επίδοξος βιαστής! Οι σύντροφοί του έμειναν άναυδοι και η αγία τους συγκέντρωσε, τους νουθέτησε και τους απέλυσε εν ειρήνη. Έφυγαν από το νησί και έκτοτε, όταν κάποτε επέστρεψαν, ήταν «ημερώτεροι και φιλανθρωπότεροι, και τα πρότερα δεινά δεν ετόλμησαν πλέον να κάμουν» (αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, εκδ. Αστήρ, 1993, σελ. 146-147).

Μετά την κοίμησή της (το θάνατό της) η αγία τέλεσε αμέτρητα θαύματα με τη δύναμη του Θεού. Πλήθος ασθενών θεραπεύτηκαν από διάφορες νόσους της ψυχής και του σώματος. Πολλοί από αυτούς διανυκτέρευαν στο ναό της, την έβλεπαν στον ύπνο τους και το πρωί είχαν θεραπευθεί. Ωστόσο ενέσκηψε η Τουρκοκρατία και η αγία τελούσε τα θαύματά της και σε χριστιανούς και σε μουσουλμάνους. Δύο απ’ αυτά αναφέρονται στο Νέον Μαρτυρολόγιον, σελ. 147 και 150. Τα μεταφέρουμε σε περίληψη:

Α. Στη μεγάλη πόλη της Μικράς Ασίας Μαγνησία ζούσε ένας Τούρκος πολύ πλούσιος, που έμεινε παράλυτος σε όλο το αριστερό μέρος του σώματός του. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών και τα χρήματα που δαπάνησε, δεν ωφελήθηκε. Είχε όμως μια χριστιανή σκλάβα, τη Μαρία, η οποία του είπε: «Αφέντη μου, στη Χίο είναι μια μεγάλη αγία των χριστιανών, που γιατρεύει κάθε αρρώστια χωρίς βότανα και έμπλαστρα. Ας πάμε, να σε γιατρέψει».

Ο άρχοντας πήρε τη Μαρία και άλλους συνοδούς και πέρασε απέναντι, στη Χίο. Πήγαν στο ναό και η κοπέλα του είπε: «Ξεκουράσου λίγο και θα έρθει η γιάτρισσα να σε θεραπεύσει οπωσδήποτε» (είναι εκπληκτικό το θάρρος και η πίστη της, όπως επισημαίνει και ο άγ. Νικόδημος, γιατί θα μπορούσε η αγία, για κάποιο λόγο, να μη θεραπεύσει τον άρχοντα και η σκλάβα, που τον εξέθεσε κιόλας, να υποστεί τις συνέπειες). Όμως η αγία του εμφανίστηκε σε όνειρο και του είπε: «Για τα δάκρυα, τις προσευχές και την πίστη της ομώνυμής μου Μαρίας, της δούλης σου, σε θεραπεύω» [το όνομα της αγίας πριν γίνει μοναχή ήταν Μαρία]. «Σήκω και περπάτα στο όνομα του Κυρίου μου και πήγαινε υγιής στο σπίτι σου». Ο άρχοντας ξύπνησε εντελώς υγιής! Αφιέρωσε πολλά δώρα στο ναό και απελευθέρωσε τη Μαρία, η οποία παρέμεινε στο μοναστήρι και φρόντιζε το ναό για όλη την υπόλοιπη ευλογημένη ζωή της.

Το θαύμα αυτό προκάλεσε σάλο στη Μαγνησία, την πατρίδα του πρώην ασθενούς, και από τότε πολλοί Μαγνησιείς χριστιανοί έρχονταν κάθε χρόνο στη Χίο για να εορτάσουν τη μνήμη της αγίας, στις 20 Οκτωβρίου (γράφω «έρχονταν», γιατί οι χριστιανοί της Μαγνησίας ξεριζώθηκαν το 1922 και ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες).

Β. Το 1745 ήρθε στο ναό της αγίας οδηγούμενος από το χέρι ένας Τούρκος εντελώς τυφλός και παρακάλεσε τον εφημέριο (τον ιερέα) να ζητήσει από την αγία να του δώσει το φως του. Ο εφημέριος προσευχήθηκε και ο Τούρκος πήγε στο σπίτι του (ήταν κάτοικος της Χίου). Τη νύχτα είδε στον ύπνο του μια μοναχή, που του είπε να ξαναπάει στον παπά και να του ζητήσει νερό από «το λουτρό που είναι μέσα στο αρμάρι» (στο συρτάρι) να πλυθεί.

Έτσι και έγινε. Ο ιερέας αρχικά βρέθηκε σε αμηχανία, γιατί δεν υπήρχε εκεί κανένα λουτρό. Μετά σκέφτηκε τον αγιασμό που φύλαγε στο αρμάρι με την αγία κάρα (το κρανίο) της αγίας. Έδωσε στον τυφλό απ’ αυτόν κι εκείνος έπλυνε τα μάτια του και αμέσως είδε το φως του.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα

 
Χριστοῦ τοῖς ἴχνεσιν ἀκολουθήσασα, κόσμου τερπνότητα, Ὁσία, ἔλιπες, καὶ ἐμιμήσω ἐν σαρκί Ἀγγέλων τὴν πολιτείαν· ὅθεν ταῖς τοῦ Πνεύματος δωρεαῖς κατεφαίδρυνας, τὴν ἐνεγκαμένην σε νῆσον Χίον πανεύφημε· διὸ χαρμονικῶς ἐκβοᾷ σοι· χαίροις Ματρῶνα πανολβία.

Δες και:

Άλλοι άγιοι στις 20 & 21 Οκτωβρίου

Άγιοι της ευλογημένης και μαρτυρικής Χίου:

Άγιος Ισίδωρος (το παλικάρι που έκανε τα μαστιχόδεντρα να δακρύσουν) και αγία Μυρόπη, η χριστιανή Αντιγόνη

Αγία μάρτυς Μαρκέλλα, το κορίτσι που μάτωσε τα κύματα 

Ο σύγχρονος άγιος Άνθιμος της Χίου, ο προστάτης των λεπρών

Η ιστοσελίδα του Συνδέσμου Κληρικών Χίου

Αμερικανίδα καλλιτέχνις ερημίτισσα των δασών

Ορθόδοξες νύμφες του Χριστού: φωτο-αφιέρωμα από τις 4 γωνιές της Γης

Η Επανάσταση μιας Γυναίκας

Η μοναστική ζωή είναι έρωτας (ηγουμένη Θεοξένη, Χρυσοπηγή Χανίων Κρήτης)

Γερόντισσες (ενότητα)

Ορθόδοξα Ιστολόγια Γυναικών